Guido mag als DJ Le Graphe van 23:00 tot 2:00 uur een tuinfeest in zijn geboortedorp afsluiten. Alles is top geregeld: zwembad, grote tuin en puike geluidsinstallatie. De buren zijn ingelicht. Guido heeft een aantal ‘gruwelijke platen’ klaarstaan en staat te popelen om die er ‘strak op te leggen’. Het komt er niet van.
Voordat Le Graphe twee tracks heeft gedraaid, staat de politie al drie keer op de stoep. ‘Gaar, ik heb uiteindelijk zonder volume heel lafjes tot half één gedraaid, maar dan komt het niet echt binnen,’ whatsappt hij een dag later. ‘Heb je één keer in de tien jaar last van een feestje… pfff, wat een sufheid.’
Zijn jongste zus valt hem bij: ‘Ja, dorpie jongen….’
Niet zo gek dat de jeugd Hoevelaken ervaart als een suf slaapdorp, waar een aantal benepen bejaarden zich heeft teruggetrokken achter hun schutting en een niezende buurman al voor irritatie zorgt. Guido en zijn leeftijdgenoten dansen de wereld nog in op het ritme van het leven, voelen zich thuis bij de vibe van studentikoze steden als Amsterdam, Utrecht of Groningen. Hun state of mind is – mede onder invloed van internet – mondiaal gericht. Grenzeloos.
Een voorbeeld is de dochter van vrienden van ons. Ze spaart een mooi bedrag bij elkaar, zegt haar baan op, klimt over de dorpse schutting en gaat voor onbepaalde tijd op wereldreis. Ze wil ontdekken of in Thailand, Bali en Lombok het gras groener is. Daar loopt ze een Grote Liefde tegen het zongebruinde lijf. Maar die Liefde komt uit Argentinië, dus verlegt ze haar reisdoel naar Zuid-Amerika. Dat kost wel extra geld. Vanachter haar laptop vindt ze vanuit Indonesië een baan bij een Nederlands bedrijf in Buenos Aires. Ze schrijft teksten voor reisgidsen, houdt onder een rustige boom in Bali en Lombok zo nu en dan ‘kantoor’ en mailt haar eerste teksten naar haar nieuwe werkgever in het andere continent. Na een aantal bijdragen krijgt ze het verzoek straks in Argentinië fulltime te komen werken. Dat is niet de bedoeling: ze gaat voor de Grote Liefde naar Zuid-Amerika, is nog niet toe aan een leven achter de schutting. Nieuw-Zeeland wacht, en Australië.
Toen de dochter de wijde wereld in trok, heb ik haar gezegd dat ik haar een droomreis gun, maar dat ik hoop dat mijn kinderen haar voorbeeld niet volgen. Ze zal mij op dat moment ongetwijfeld ook zo’n benepen bejaarde gevonden hebben. Zo’n bangerd die de veiligheid achter zijn eigen schutting zoekt, zijn kinderen weg wil houden van de bruisende buitenwereld. Een wereld die in mijn ogen nogal wat dreiging in zich heeft, maar in haar ogen vooral kansen biedt.
Na twee platen stond de politie op de stoep. Dus werd het niet bruisend, maar lafjes, niet werelds, maar dorps.
DJ Le Graphe zou ‘de wereld’ op dat tuinfeest wel eens een poepie laten ruiken. Met gruwelijk lekkere platen. Het was alleen een tuin in Hoevelaken, met na twee platen de politie op de stoep. Dus werd het niet bruisend, maar lafjes, niet werelds, maar dorps. Hij snapt die buurman niet, zijn motto is: geniet van het leven, maar gun ook een ander zijn feestje.
Ik snap wel dat hij direct daarna de trein nam naar zijn kamer in Amsterdam.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mooi stukje weer, Ben. Misschien is het motto van Guido wel hetzelfde als dat van de buurman maar zijn alleen de feestjes anders ?
Guido moet de volgende keer eerst even vooraf bij de buurman langs gaan,
vertellen dat het feestje eenmalig is en hem een paar consumptiebonnen geven.
Als laatste vragen om zijn favoriete muziek en zo Frans Bauer mixen
met zijn gruwelijk lekkere platen.
Geweldig om te lezen en o zo waar
Leuk Ben. Ik wil me aanmelden voor je blogs, was dit al zolang van plan! Je schrijft leuk en toegankelijk.
Haha….. Zo waar!!!
Ah heerlijk Ben, wat boffen die kinderen toch, ik hoop ‘later’ ook nog wat van die leuke uitstapjes over de schutting te kunnen maken!
Ben, je blogs blijven leuk om te lezen.
Het is de tolerantie die ontbreekt bij sommige mensen.
En zeker niet alleen de ouderen!
Hoi Ben,
Weer met gruwelijk veul plezier je blog gelezen,
Dank je wel,
Hoi Ben,
Wat een leuk verhaal weer en zoooo herkenbaar!
Inmiddels wonen wij in Amersfoort met alle kenmerken van de stad maar op dit punt…….
volgens mij ook nog gewoon een dorp.
Heerlijk blog Ben, we kunnen trots zijn op onze kinderen, die verder kijken dan het kneuterige dorpse. Ze volgen hun hart en beleven zulke mooie momenten dat het voor jou en vele andere weer prachtige verhalen oplevert. Niks bekrompen….gewoon gaan !!!
Een mooi stukkie, Ben! Guido’s feestje en Dewy haar reis als metafoor voor het dorpse versus het wereldse. Leuk gevonden.
Beste Ben, zo zie je maar weer, een knallend feestje kun je beter ver van huis organiseren.
Ik heb weer genoten van je leuke stukje.
Toch kan het ook anders; dit verhaal komt van de andere kant van de Noordzee, waar de ‘benepen garde’ een iets grotere tolerantie toont:
– zoonlief heeft 5 jaar lang bijna wekelijks met zijn twee vrienden het repertoire van de hard-punk bank Bad Manifest geoefend vanuit ons huis in Harrogate.
Gevraagd naar de belevenis van onze buren kregen wij het volgende:
– buurvrouw rechts, 80+, “heerlijk als de jeugd wat anders doet dan tv kijken of gamen, laat ze hun gang gaan, ik zet de TV wel even iets harder.”
– buurman links – leeftijd idem: “ik zet gewoon m’n gehoorapparaat uit, maar ik zal m’n vrouw ook even waarschuwen. Geen probleem hoor!”
Misschien hebben die Engelsen toch iets meer met muziek dan ons Nederlanders.
(Bert, ex-Hoevelakenaar sinds 1984)
Hoevelaken is een ingekakt dorp ! Altijd leuke feesten gehad! Dorpsdag, Koningedag, kermis, ga zo maar door …. Afgelopen dorpsdag ben ik 2 keer naar het dorp gekomen… 12.00 was druk maar met oudere mensen geen spelende kinderen later viel me ook op waarom ! Waarom? Er was niks te doen geen spelletjes helemaal niks … kon mij herinneren toen ik klein was dat er wel was !! Om 16.00 nog en keer geweest de helft van de kraampjes al aan t opruimen of al weg op t veld geen sfeer te bekennen helemaal niks .. ik voelde me niet thuis terwijl ik me hele leven in t dorp rond huppel … ! Als je savonds door t dorp loopt of fietst of rijd het is uitgestorven ik ben denk ik de laatste generatie die in het door hangde onder de 8e stuyvers maar mocht niet werden altijd weggejaagd !!! In dit dorp hoor je niks anders dan mag niet mag niet er is geen enkele sfeer meer .. naar mijn mening natuurlijk maar vind ’t wel erg dat ik zo over ’t dorp denk terwijl t vroeger anders was en ik ben pas 19 …. dus ja inderdaad er kan geen feestje worden gehouden, dat word er al jaren niet meer ….
Heel leuk geschreven Ben!
Ben! Wat een eer om onderwerp te zijn van jouw blog. “Maar ik ben blij dat je mijn kind niet bent”, is een veel gehoorde reactie op mijn wilde plannen. Grappig is dat tegelijkertijd deze zelfde generatie “had ik het maar gedaan…” als tweede reactie geeft. Blijkbaar is een wereldreis een ontzettend gaaf plan totdat het het eigen kroost betreft. Ondertussen ben ik al 7 maanden de wereld ‘achter de schutting’ aan het ontdekken en heb ik 9 landen mijn thuis mogen noemen. Met vele momenten van heimwee, maar zonder een moment van spijt ben ik nog steeds blij en trots dat ik gewoon ben gegaan! En zoals je al zei, het Argentijnse is toch een stuk spannender vlees dan het saaie Hollandse broodje gehaktbal. Dikke kus en tot in december, want dan neem ik m’n eigen Lionel Messi gewoon lekker mee naar het vertrouwde Holland! Topblog weer, Ben! Kijk uit naar de blog over jouw lieve mam.
Heel erg bedankt Dewy. En eens te meer een bewijs dat schuttingen eigenlijk niet meer bestaan. Internet maakt van de wereld één groot dorp. Je schrijft je reactie in Argentinië, je drukt op verzenden en een seconde later kunnen alle mensen die zich in Hoevelaken verschansen achter hun schutting, hem lezen. Prachtig toch?
Ik zie jou en ‘je eigen Lionel Messi’ (is het net zo’n klein kereltje?) graag in december.
Het gezellige dorpse karakter is al sinds de renovatie van het centrum verdwenen. En sinds de 8 stuyvers is afgebrand is de sfeer al helemaal ruk te noemen. Ik woon al vanaf 1987 hier en hou van mijn dorp en gelukkig woon ik in een straatje waar je nog een biertje voor je huis kan drinken in de zon, maar het centrum is triest en troosteloos ?
Tja, kleintjes worden groot en de wereld in hun ogen steeds kleiner. Heel herkenbaar, maar weet je nog hoe je zelf was in die tijd? Ik vond toen ook dat al die gesettelde volwassenen maar bekrompen waren. Zelf reisde ik wekenlang in Azië rond. En dat in een tijd dat contact met het thuisfront bestond uit luchtpost en een enkele keer een telefoontje via een belkantoor. Dan gaat dat nu gelukkig veel makkelijker.
Samen met de schrijver op het terras van de Haen. Heerlijke La Chouffe om het weekeinde te starten. Zo waar dit verhaal! Ook mijn kids denken er zo over. De ouderen zijn vaak zo conservatief. Helaas, alsof ze een cactus ontvangen hebben. Zoals iemand laatst zei: “Het betekent niet dat je er op hoeft te gaan zitten”. Mooie blog Ben. We nemen er nog een op het leven.
Jammer hoor, dat veel mensen vergeten dat ze ook jong geweest zijn…
Ja Ben, voor mij ook heel herkenbaar met zoon Gijs – over de schutting! – met zijn gezin in Yogyakarta! En dochter Beatrijs – wat minder werelds en dus nog binnen de (be-)schutting van ons over-geregelde landje! – in Enschede!
Het kan verkeren. Ik geniet van beiden.
Ha Ben, komend uit Leiden, waar de bussen de godganse dag af en aan reden, temidden van kroegen waar iedere zaterdagavond onder invloed van een hoop bier de meest gruwelijke vechtpartijen uitbraken, ging ik op mijn 21e op kamers wonen in Oegstgeest. In zo’n rustige laan dat ik de eerste week van de stilte niet kon slapen. Achtereenvolgens verbreedde ik mijn horizon door er grote liefdes op na te houden in respectievelijk Italië, Engeland en Griekenland om -heel prozaisch- te “eindigen” bij een gereformeerde jongen uit Ede. We houden het nog steeds met elkaar uit en zijn inmiddels, via Renswoude en Putten, beland in het schone Drenthe waar de meeste geluidsoverlast afkomstig is van het klaaglijk loeien van de vele Lakenvelders, die in groten getale in de wei staan. Soms is er een barbecue met een heel varken aan het spit en schalt “Mooi Wark” uit de geimproviseerde speakers. Ik zou dat niet strak noemen. Wel heel landelijk. Ach, een mens verlegt zijn grenzen….
Ik heb je verhaal met plezier gelezen. Het stuk geeft de lezer weer wat interessante ‘geestelijke voeding’, ook om over na te denken.