Op onze wandelingen met Vito komen we weinig soortgenoten van hem tegen. Niet heel veel baasjes kiezen voor een kooiker. In Bergen is dat anders. Dat leidt tot een pijnlijk misverstand.
‘Ze vindt alles goed, ze is heel gemakkelijk. Iedereen mag aan haar zitten.’
De kooiker kijkt ons trouwhartig aan. Het hondje behoort toe aan twee dames, veertigers, regenjacks, wandelschoenen.
We zijn een weekje op vakantie en wandelen met Vito in de bossen van Bergen. We vergapen ons aan de villa’s in dit kunstenaarsdorp. Kasteeltjes met rieten kappen, oprijlanen en smeedijzeren hekken. Misschien wonen de dames wel in een van deze villa’s. Ik durf het niet te vragen. We laten de twee kooikerdames voor wat ze zijn en vervolgen ons ‘rondje met het hondje’. Het miezert. De bomen tonen een groene glimlach, ze zijn blij met de gestaag vallende regen.
We zijn bijna terug bij ons vakantiehuisje als mijn oog opnieuw blijft hangen bij een woonpaleis, omgeven door een zee van gras, verscholen achter weelderige bomen. Elly loopt door. Ik pak mijn camera en hang over het hek om dit rijke bezit vast te leggen.
Nu kijkt de vrouw echt verstoord op. ‘Wat wilt u?’ vraagt ze, duidelijk geïrriteerd.
‘Kan ik u ergens mee van dienst zijn?’
Ik draai me met een ruk om. Een vrouw, veertiger, regenjack, wandelschoenen, kijkt me wantrouwig aan.
‘O, eh, tja, ik eh, ik ben onder de indruk van uw huis en maak daar een foto van.’
Haar blik is gereserveerd. Ik maak ook niet bepaald een betrouwbare indruk. Misschien hebben de paleisbewoners in dit rijk beboste gebied wel alle moeite om het inbrekersgilde van zich af te houden. Er valt in Bergen natuurlijk wel wat te halen hier en daar. Misschien heeft ze daarom voor haar huis wel een groot hek. En daar hang ik met mijn camera overheen.
De vrouw laat het zo en opent het hek. Ineens zie ik Vito bij de vrouw staan. Hij maakt aanstalten met haar mee naar binnen te gaan.
‘Vito, kom, we gaan,’ zeg ik gebiedend.
Vito reageert niet. Ik roep hem nog een keer. Dit keer met stemverheffing.
‘Vito, hierrr…’
Nu kijkt de vrouw echt verstoord op. ‘Wat wilt u?’ vraagt ze, duidelijk geïrriteerd. De hond draait nu ook zijn kop naar me toe. Nu pas dringt het tot me door: het is Vito niet!
De vrouw loopt met haar kooiker de tuin in, maar checkt nog wel even of het hek goed op slot zit.
Ben Tekstschrijver
Heel ongemakkelijk dit… Herkenning? Wil je de lezers van dit blog laten smullen van jouw sympathieke blunder of ongemakkelijke verhaal? Deel jouw reactie dan hieronder.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Ben wat weet jij het toch weer beeldend te beschrijven; echt vermakelijk!
Nou heb ik zelf nooit een hond gehad; ik wilde mij – als alleenstaande – niet zo binden. Maar tegenwoordig heb ik wel degelijk een hond! Dat wil zeggen een vriendin met een hond; de teckel Elfie! Kostelijk gewoon; wij – Elfie en ik – zijn smoorverliefd op elkaar!
Ik ga herhaaldelijk met mijn vriendin wandelen en dan mag Elfie mee. Die springt dan enthousiast tegen mij op en likt me als blijk van haar liefde voor deze vreemde(?) baas. Maar als ik vriendin en Elfie weer bij hen thuis achter laat, hebben we de poppen aan het dansen! Tja, ik heb kennelijk haar roedel verlaten en dat pikt ze niet: janken en trekken in de richting waar ik met mijn auto heen ben gegaan. En als ik mijn vriendin bel en Elfie hoort mijn stem, nou dan is zij ook weer niet te houden en gaat ze als een bezetene door haar huis op zoek naar ‘Piet Hein’, want alleen mijn naam al windt het dier helemaal op! Echt leuk! Ik ben dol op Elfie!
Die ‘verliefdheid’ ken ik, Vito is ook mijn grote vriend. Hij werd onlangs besprongen door een grotere hond en had pijn. Hij lag kermend in zijn mand. Dat snijd je dan door merg en been. Pijnstillers van de dierenarts helpen hem er weer bovenop.
Mooi verhaal, Piet Hein. En laten we eerlijk zijn, het is altijd leuk als je een ander levend wezen nog zo weet op te winden… 🙂
Jé, Ben, dit is wel een heel merkwaardig relaas. En voor Piet Hein en Elfie hoop ik dat het “aan” blijft. Soms moet je wat voor je grote liefde overhebben.
Mijn ouders hadden vroeger een boxerkennel. Als er jongen waren, kroop ik ‘s-ochtends vroeg altijd in de mand met de pups. Die heerlijke geur, die vlinderlichte likjes overal op je gezicht. Nu hebben we ook een boxer, een reu: Bram. Die is niet zo van het liefkozen. Meer van de wilde stoeipartijen. Als je de 70 gepasseerd bent is zo’n hond niet zo slim. Als hij aangelijnd is en ineens iets ziet waar hij meent achteraan te moeten, dan kun je zomaar in de modder liggen dweilen. Maar we zijn inmiddels zo gek op hem dat we hem voor geen goud meer willen missen. Hij heeft zijn eigen wei waar hij zijn ding kan doen. En dat is graven, graven en nog eens graven.
Rond zes uur in de namiddag is de pap op. Dan gaat hij in zijn bench, zijn grote vriend, liggen en slaapt totdat ik hem naar zijn hok op de deel breng. Als een stokoud mannetje sjokt hij dan naast me. Je zou hem dan een cent geven. Hollen of stilstaan!
Dank voor deze beeldende reactie. Ik zie je liggen in de pups-mand, terwijl je wordt bedolven onder ‘vlinderlichte likjes’. Maar ik zie je ook als 70-plusser liggen in de modder, voortgetrokken door een woeste Sam die ‘ergens achteraan moet’…
Diezelfde Sam die ook de jongste niet meer is en al dat soort wild gedrag ’s avonds moet bekopen en dan als een ‘stokoud mannetje’ naar zijn slaapplek sjokt.
Heerlijk.
Heerlijk en herkenbaar verhaal Ben.
Idyllisch Bergen, met die prachtige villa’s waar ik langs fiets als ik naar het strand ga.
Zo onweerstaanbaar dat je je wel moet vergapen. Maar ach, veel inwoners (lees BN’ers) zijn wel aandacht gewend, denk ik dan.
Mijn lieve boxer Layla, helaas al een tijd wijlen, was ook zo’n wildebras als Bram van Annelies.
Maar ze was gehoorzaam en meestal kon ik haar afhouden van al te buitensporig enthousiast gedrag. Maar soms ging het fout. Zoals die keer dat ze losliep in het bos en ineens in de verte een familie gezellig op een prachtig kleed op de grond ziet zitten. Met midden op het kleed een grote picknickmand.
Ze was al weg voor ik er erg in had, kon roepen wat ik wou maar ze was oostindisch doof.
Een kleine meid van amper drie kreeg net een sandwich aangereikt en hap….weg was de sandwich. Layla kwam smakkend en smullend naar me toe, het meisje huilend achterlatend.
Het was geen misverstand, maar wel heel pijnlijk. Gelukkig was het meisje ongedeerd en de schrik snel vergeten, haar ouders konden er zelfs nog de humor van inzien.
Layla heeft mijn sympathie. Het lijkt me een leuk beest. Enthousiast. Onstuimig. Onschuldig. Een bijzonder vrouwtje. Ik geloof zelfs dat Eric Clapton een nummer aan haar opgedragen heeft.
Prachtig verhaal, Vito zal wel gedacht hebben, ik ben toch jouw VITO en ik luister toch goed?
Vito dacht op dat moment niet zoveel, die was al doorgelopen. En de tekening van deze ‘andere Vito’ was nagenoeg identiek aan die van mijn eigen beste vriend. Vandaar de verwarring. Maar alle begrip dat deze ‘Vito’ niet luisterde. Hij zal net als zijn baasje eerder gedacht hebben: wat is dat voor een rare snoeshaan…
Hilarisch Ben! Wat zullen jullie gelachen hebben!
Ik woon tegenwoordig in Alkmaar en loop vaak een rondje via het naastgelegen Bergen. Huizen en bewoners zijn zeer treffend omschreven 😄
Wat leuk deze reactie ‘uit onverwachte hoek’. En dank voor het compliment.
Oh Ben, wat een zalig verhaal…
Mis een hond nog steeds zo erg…
Ik was een keer met Banjer, onze zwarte labrador, en onze dochter naar het hondenstrand in Nijkerk.
Laura was aan het poedelen en ik hield onze hond in de gaten. Dat hele strand was vergeven van zwarte labradors.
Ineens staat een boze vrouw naast mijn handdoek: of ik mijn hond in de gaten wilde houden; hij had alle meegebrachte broodjes uit haar tas op gevroten.
Al die tijd had ik naar de verkeerde zwarte labradors zitten kijken…🙄
Onze meegebrachte broodjes heb ik gedeeld met de boze mevrouw.
Haha, mooi verhaal Mieke. Je zult je net zo ongemakkelijk gevoeld hebben als ik. Die boze mevrouw wilde effe een hapje eten, maar vond ‘de hond in de pot’. Wel een mooie oplossing om jouw broodjes met haar te delen.
Hoi Ben, hilarisch verhaal. Ik zie het zo voor mij, jij hangend over het hek een foto makend op het moment dat net de eigenaresse thuis komt. En dan ook nog die hond….hihihi!
Tja, het viel wat lastig uit te leggen. Ik snap wel dat de eigenaresse even extra goed keek of het hek op slot was…