‘Kijk, luister, zet je af tegen de wand en laat je in het water glijden, dan drijf je tot hier. Hier kun je nog steeds staan.’ De vrouw klapwiekt paniekerig met haar armen op het water. Haar hoofd duikt zo nu en dan als een dobber onder. Ze hapt water, hapt lucht. Ze heeft het moeilijk.
Ik zit aan de rand van het zwembad van een witter-dan-wit hotel in het Griekse Santorini. De enige zwemmers zijn een weldoorvoede Nederlander en zijn Aziatische vrouw. Zij is slank en twee koppen kleiner. De Nederlander had tijdens het praatje van de Sunweb-host vooral gevraagd naar de mogelijkheden om te duiken en te snorkelen. Zijn vrouw leek dat maar weinig te interesseren.
Mogelijk dat het duiken en het snorkelen haar op een idee heeft gebracht. Ze krijgt zwemles van haar man. Als een zeerob glijdt hij door het water. Het buikvet van de man fungeert als een zwemband die hem aan de oppervlakte houdt. Zo moeiteloos als het bij hem gaat, zo moeilijk gaat het bij haar.
Ik herinner me mijn eigen zwemles. Vanuit school bracht een bus ons elke week naar het zwembad in Amersfoort. Ik denk dat mijn ouders blij waren dat ze de zwemles voor hun kinderen aan de school konden uitbesteden. Zelf hadden ze nooit leren zwemmen. Ik denk niet dat ze het een groot gemis vonden, want ook op snikhete stranddagen moesten de koeien worden gemolken. Mijn vader en moeder in het water is voor mij net zo onnatuurlijk als twee vissen op het droge.
‘Kom maar, kijk maar, niets aan de hand, hier kun je staan,’ zegt de man. Hij blijft haar zalvend toespreken. ‘Kijk, als je je afzet en je laat je glijden, ben je al hier. En hier kun je staan.’
De vrouw overwint haar angst. Zet af. Glijdt. Tot de plek waar haar man staat. Wil daar gaan staan, maar verdwijnt hoestend en proestend onder water. De man rekende naar zijn eigen lengte. Om de bodem onder haar voeten te voelen had ze minstens even lang moeten zijn als haar man. Ze klappert weer naar boven. Hijgt. Zucht. Hoest.
‘Ik ben een beetje angstig’, piept ze, ‘omdat het hier diep is.’
Ze bewegen zich naar de hoek van het zwembad, naar het trapje. Zij in een soort lopende schoolslag, hij zwemmend als een bourgondische broer van Maarten van der Weijden.
Ik denk aan mijn intrekken-spreiden-sluitlessen in het pierenbadje. Stinkend jaloers was ik op die stoere klasgenoten die al in het diepe mochten. Er waren er zelfs die al van de duikplank doken. De dominee preekte elke zondag dat maar één ding belangrijk was: het hemelse paradijs. Ik had in dat beginnersbadje een heel ander paradijs voor ogen: het zwemparadijs. Ik wilde zo snel mogelijk mijn zwemdiploma halen.
De onderdompeling heeft de vrouw niet aan het twijfelen gebracht of haar man wel de aangewezen persoon is om haar zwemmen te leren.
’Ik wil écht leren zwemmen,’ zegt ze. ‘Morgen weer?’
De man knikt. ‘Prima, morgen weer.’
Ze bewegen zich naar de hoek van het zwembad, naar het trapje. Zij in een soort lopende schoolslag, hij zwemmend als een bourgondische broer van Maarten van der Weijden.
Bij het trapje klimt de vrouw tevreden en vederlicht het zwembad uit. De man volgt haar het smalle trapje op. Het water draagt zijn buik niet meer. Nu heeft hij het moeilijk.
Ben Tekstschrijver
Luierend onder de parasol bij een zwembad van een veel te toeristisch hotel of op safari in Afrika: op vakantie trekken verhalen aan je voorbij. Heb jij zo’n verhaal? Ben Benieuwd.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Hoi Ben, een vermakelijk maar ook een beetje een sneu beeld, die man. Als een vis in het water, soepel en behendig, maar op het droge amechtig, een slagschip…
Ik kan me mijn zwemlessen nog goed herinneren. Voel, net als jij, nog heel precies die drieslag van armen naar elkaar toe, naar voren en naar opzij. En de vreugde van opmerken dat het werkt, je blijft niet alleen drijven maar je gaat vooruit. Ook al was ik maar een middelmatige zwemmer, ik deed het met plezier, in zwembaden, in riviertjes of kanalen, en in zee.
Maar hemelse ogenblikken beleefde ik altijd daarna. Na de les op maandagavond togen mijn vriendinnen en ik altijd naar de snackbar tegenover het zwembad. En ruilden de smerige lucht van chloor voor de verrukkelijke vette lucht van frituur. Oh…dat patatje mét, voor vijftien centen…wat waren we in de gloria. Nog kun je me wakker maken voor een patatje met. Niet gezond, niet verantwoord maar god, wat lekker. Met Zaanse mayo welteverstaan, beter is er niet! Ook met mate vanzelf, want zwembandjes zijn uit den boze, zo ijdel ben ik nog wel…
Een patatje voor 15 cent…😳
Ik kreeg dan een kwartje mee voor snoep. Dat kocht ik bij de klompenboer. Die had onder de toonbank een bak met snoep voor 5 cent en voor 10 cent. Ik kon dan minutenlang twijfelen of het een dropveter van 5 cent of een noga-lolly van 10 cent zou worden. De volgende uitdaging was om dat snoep niet al op te hebben voor de bus vertrok.
Leuk verhaal; doet me denken aan een korte Ibizavakantie enkele jaren geleden. Ik was er even een weekje alleen tussenuit. Aan de andere kant van het zwembad een Brits gezin: man, vrouw, twee dochters. De man had rust nodig, maar kreeg deze niet: eten halen, drinken halen, vergeten handdoeken van de hotelkamer halen, zonnebedden claimen en regelmatig naar de zonnestand verzetten. Na drie dagen zag ik hem koken. Toen bleek dat de oudste dochter in het hotel geen ontbijt had genomen maar om elf uur ’s ochtends toch een zak patat wilde, barstte de bom. In plat Engels snauwde hij het drietal toe: ‘Als jullie de hele week zo blijven zeiken, dan doe ik het volgend jaar zoals hij daar’. Door mijn zonnebril zag ik dat hij op mij wees. ‘Dan ga ik mooi alleen!!’ De rest van de vakantie was beangstigend stil aan de overkant van het zwembad.
Haha, prachtig verhaal. Ik denk dat jij je daarna even in de zwevende hemel waande…😉
Ook ik moest naar schoolzwemmen. Maar ik was zo vreselijk bang voor water. De badmeester wist dat en ik moest voor de eerste keer in het diepe springen. Nee dus, dat doe ik niet. Ja dus en de badmeester die bij een hand een vinger miste, gaf me een duw. Nooit zal ik die man vergeten, ik zie hem nog voor me. Zwemmen heb ik nooit meer gedaan.
Aan de didactische vaardigheden van de man in het blog valt misschien het een en ander af dingen, maar aan die van jouw zwemleraar ook. 😳
Ik herinner mij de busrit van school naar het zwembad ook. Maar dat kwartje voor snoep niet… nog best veel als je voor 5 cent al een dropveter kon kopen!
Ik herinner mij ook dat ik al snel goed kon zwemmen omdat ik die vrouw met die haak heel eng vond en haar op deze manier kon beletten om die haak onder mijn kin te plaatsen…
Ik heb bij het schrijven van dit blog ook nog even gedacht aan die haak. Ik vroeg me toen af: legden ze die haak alleen bij het rugzwemmen in je nek of plaatsen ze die ook bij de schoolslag pardoes onder je strottenhoofd?
Als dat zo is, snap ik dat je haast maakte met het zwemmen leren.
Leuk stukje, Ben ik zie het zo voor me. Je hebt vast gelachen.
Wat een mooi eiland hè, we zijn er één dag geweest.
Wat kun jij schrijven. Boeiend en het leest zo fijn. Thanks
Ha Ben,
Mooi ‘schilderijtje’ weer! Mooi ook hoe je verhaal meteen herinneringen oproept naar meer dan een halve eeuw geleden. Hoe ik als klein meisje in een oud wollen(!) badpak van m’n moeder stond te bibberen in het pierenbak van datzelfde Sportfondsenbad. De angst te zinken door het gewicht van de natte wol en vooral ook de schaamte en het ongemak door dat stomme badpak!
Later heb ik me ontpopt tot niet- onverdienstelijk zwemmer, al zeg ik het zelf. Zwemmen was lange tijd mijn favoriete hobby.
Hoe ik nu het water uit zou komen durf ik niet te zeggen. Nog niet zoals de gewichtige Nederlander, zeker niet zoals zijn vrouw. Wel via het trapje.
Zo moeten veel mensen in het leven een gevecht aangaan. Het zou best kunnen dat het gewicht van de gewichtige man voor hem een levenslang gevecht is geweest en dat zijn Aziatische vrouw een gevecht moest aangaan tegen watervrees omdat ze op school nooit zwemmen had geleerd. Jij hebt een gevecht geleverd tegen dat stomme wollen badpak, maar hebt het wel gebracht tot ‘niet onverdienstelijk zwemmer’. Zo is er veel mogelijk in het leven, we hebben alleen soms een trapje nodig…😉
Zwemles, ik heb het nooit gehad en zie dat nog als een gemis. Samen met een vriendje heb ik de schoolslag onder de knie (nou ja, in het water) gekregen. Zwemmen is bij mij niet geliefd, ‘k ga nog niet eens met mijn kop onder water. Maar, als we in Portugal zijn lig ik vaak in ’t water, maar dat komt door mijn kleinzoon, “kom op opa, lets swim”. Trouwens, dansen kan ik ook niet, nog een gemis, maar dat kwam omdat de lessen op zondag werden gegeven.
Zie het zo voor me Ben. Goed en leuk geschreven!