Fotograaf, schrijver en theaterman Hans Aarsman is bekend van zijn Aarsman Collectie. Hij gaat te werk als Sherlock Holmes, een loep behoort tot zijn standaardgereedschap. Voor één keer verander ik mijn naam in Ben Aarsman en bespreek ik deze foto.
Op mijn boekenplank staan een zestal boeken van Hans Aarsman. De boeken nodigen uit tot lezen en kijken. Vooral kijken, heel goed kijken. Door de manier waarop hij foto’s bekijkt, onderzoekt en verbeeldt, ga je zelf ook anders naar foto’s kijken. De meeste besprekingen verschenen in de Volkskrant. Wat zou zijn tekst zijn bij deze foto? Misschien wel dit.
De foto is genomen op zaterdag 10 augustus 2024 in Hoorn, op Terschelling. Op het voetbalveld achter de kerk wordt een dorpsfeest gehouden. Onderdeel van dit feestje voor eilanders en toeristen is een rommelmarkt. De verkopers staan opgesteld aan de rand van het veld, het midden biedt plek aan springkussens en ander kindervermaak.
Wat afzijdig, in een van de doelen, zit een oude vrouw met haar nering. Is zij de eigenaar van de spullen? Of is zij daar even neergezet ‘om op de winkel te passen’ en zijn de twee eigenaars van hun stoeltjes opgestaan om zelf een rondje over het terrein te lopen? Of – dat kan natuurlijk ook – zijn dat groene en witte stoeltje vooraan gewoon te koop?
Als ik naar de kleren aan het rek kijk, betwijfel ik of de oude vrouw de oorspronkelijke eigenaar is van de koopwaar. Vooraan hangt een kort rokje dat ik haar niet meteen zie dragen. Ook de hippe roze broek daarachter lijkt me geen kledingstuk dat zij ‘s zondags naar de kerk aantrekt.
Het is een allegaartje aan spullen dat ze verkoopt. Veel lijn valt er in haar santenkraam niet te ontdekken. Geen geordend aanbod met alleen zelfgemaakte sieraden, tweedehands stripboeken of curiosa uit grootmoeders tijd. De topper van haar koopwaar zou het koffiezetapparaat op het tafeltje voor haar kunnen zijn. Grote kans dat hij nog ongebruikt is, de doos van het apparaat staat naast de vrouw in het gras. Voor een leuk prijsje is ook een centrifuge mee te nemen en een blauwe ton waarin je etenswaren droog kunt houden voor als je gaat varen. Je kunt ook de gelukkige bezitter worden van een tuinslang (de haspel krijg je er gratis bij) en een paraplu in de kleuren van de vlag van Oekraïne.
Dat wat ze niet verkoopt, kan direct de auto weer in om ergens opgeslagen te worden. De achterklep staat nog open. Volgend jaar weer een kans.
Zou de vrouw de opbrengst van deze middag gebruiken om haar AOW aan te vullen? Zou ze dan niet meer haar best doen om mensen naar haar spullen te lokken? Dat doet ze niet. Ze zit stilletjes op haar stoel en eet wat. Ze is geen gewiekste standhouder die met gevatte praatjes haar handelswaar aan de man brengt.
Ze heeft vandaag haar best gedaan om de wereld een klein beetje beter te maken. Dat was het doel. Háár doel. Een goed doel.
Het lijkt me eerder dat ze vrijwilliger is van de kerk. Ja, dat zal het zijn. De opbrengst gaat naar de diaconie, naar onderhoud van de kerk of naar bijbels voor Oost-Europa. Dit zijn spullen die door gemeenteleden bij de kerk zijn ingeleverd voor de rommelmarkt, inclusief kort rokje en roze broek.
Het loopt niet storm. Geen enkele bezoeker is geïnteresseerd. Ik ben bang dat de auto straks met een volle kofferruimte weer van het terrein afrijdt. Maar dat deert de vrouw niet. Toen in het kerkblad een oproep stond om op de vrijmarkt het kerkkleedje te bemensen, zei de vrouw: ‘Dat doe ik wel.’
Ze heeft vandaag haar best gedaan om de wereld een klein beetje beter te maken. Dat was het doel. Háár doel. Een goed doel. Daarom vond ze dit ook zo’n passende plek om de koopwaar uit te stallen.
Ben Aarsman
Welke foto’s trekken vooral jouw aandacht? Stel je kijkt met een loep naar deze foto, wat zou jouw verhaal dan zijn? Leuk als je hieronder reageert.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mij spreken vooral zwart-wit foto’s aan die symbool staan voor de rebellie van 1 persoon tegen een systeem van onderdrukking.
Ook een krachtig tijdsdocument als ‘Nineties Spirits’ met honderden foto ‘s van muziekartiesten uit de jaren negentig oefent een enorme aantrekkingskracht op me uit. Als ik naar de foto’s kijk, komen allerlei herinneringen en emoties naar boven.
Gerhard,
Dat boek Nineties Spirits is prachtig. Ik kan het weten, want ik heb dat indrukwekkende fotoboek van jou gekregen. Blijkbaar vind je dat fotoboek zo mooi dat de zendeling in je dit boek verder wilde verspreiden. Goeie tip voor de muziekliefhebbers onder de lezers die dit blog lezen.
Op deze manier schiet mevrouw haar doel voorbij. Volgens mij heeft ze ook nog een tonnetje drugsafval te koop staan…🤓
😂😊🤣
Zij doet dit al zoveel jaar, sinds de tijd dat zij zelf het korte rokje nog droeg……Maar ja, iedere keer weer alles terug in de auto en toch een gezellige dag gehad 😉
Ik probeer me haar even voor te stellen in dat korte rokje. Volgens mij hangt er achter aan dat rek ook nog een jasje met tijgerprint. Zou ze in die outfit meer publiek getrokken hebben?
Mooie interessante invalshoek weer deze blog.
Bij mij komt de titel “Net niet” op. Maar dat slaat op wat niet zichtbaar is. Hierbij moet je zelf gaan inspecteren, nadenken. Wat is er net niet, het geluk van de mevrouw, de koper van de waar. Suggestie is boeiend, ook in films, details zijn veelal niet nodig.
Bij foto’s ook, plaats ze hoe ze in jouw wereld passen. Het is allemaal goed.
Je mag je eigen wereld bedenken.
Actiefoto’s van muzikanten of sporters vind ik prachtig. De suggestie van bewegen in een stilstaand beeld.
Ben hartelijk bedankt maar weer!
Foto’s en schilderijen die ‘een eigen wereld’ oproepen, en dan bedoel ik met ‘eigen wereld’ de wereld van de kijker, die verdienen het tentoongesteld te worden. Bijvoorbeeld op de Kunstroute in Hoevelaken komend weekend. Jij hangt daar ook met jouw schilderijen. Ik kom kijken. Ben benieuwd of die ook bij mij ‘een eigen wereld’ oproepen.
Beste Hans. Leuke foto, maar een beetje saai. Geen van de door jou omschreven ‘handel’ is die middag dan ook van eigenaar veranderd. Was te voorspellen. Al heb ik wel uit goede bron vernomen dat oma veertien keer ‘nee’ heeft moeten verkopen aan diverse mensen die geïnteresseerd waren in die drie uitgestalde doelpalen.
De uitgestalde waren zijn saai, zeker. De hele foto is saai. Ook dat is waar. Maar ook uit een saaie foto is een verhaal te halen. 😉
Wat die doelpalen betreft: dit doet me denken aan een uitbater hier in het dorp die op een gegeven moment in weerwil van een fikse omzet zijn café op – toen nog – Koninginnedag dichtgooide. De aanleiding was een handige jonge verkoper die op zijn kleedje de vraag kreeg of die stoelen ook te koop waren. De jongen zei dat de koper ze voor 2,50 per stuk mee mocht nemen. Even later liep de koper met enkele terrasstoelen van de café-eigenaar naar huis. De café-eigenaar kreeg mede hierdoor zo’n hekel aan de vrijmarkt dat hij elk jaar een dagje vakantie nam.
Zoals velen weten ben ik al jarenlang actief als rondleider in Huis Doorn. In de eetzaal daar hangen twee schilderijen van de Duitse keizer, Wilhelm II. Van 1920 tot 1941 heeft hij in dit Huis gewoond, nadat hij na de Eerste Wereldoorlog in Duitsland als keizer werd afgedankt. Op het ene schilderij is de keizer 70, op het tweede 80 jaar oud. Ouder lijkt hij niet te worden, maar dat komt omdat de schilder, Alfred Schwarz, vanaf een door de keizer zelf uitgekozen foto schilderde. Dat kun je rustig geflatteerd noemen. Verder valt op dat hij zijn linkerarm op alle foto’s en schilderijen verstopt, want die arm was door wat geklungel bij de geboorte beschadigd geraakt en daar was hij echt niet trots op. Ook draagt hij op beide schilderijen een volle baard, terwijl hij als keizer een fiere snor droeg, waarvan hij de punten omhoog draaide. Zo’n knevel noemt men in Duitsland wel een ‘Es-ist-erreicht-Schnurrbart’. Welnu, wat had hij bereikt? Hij is in de verbanning terecht gekomen, dus in Nederland was het definitief afgelopen met die pronksnor. Zo zijn er in het onvolprezen museum tientallen schilderijen, die een boeiend verhaal vertellen. Mocht je nieuwsgierig geworden zijn; van Hoevelaken naar Doorn op de fiets is 23 km dwars door het prachtige natuurgebied, Den Treek (inmiddels waarschijnlijk weer wolvenvrij). Met de auto is het een km verder. Wij zullen je hartelijk ontvangen en geniet er niet alleen van de schilderijen en andere objecten, want er zijn ook eindeloos veel verhalen te vertellen. Een absolute aanrader.
Je hebt me overtuigd: ik laat me een keer rondleiden in Huis Doorn. Beloofd. Dan moet jij wel mijn gids zijn, ik wil dit verhaal dan uit jouw mond horen.
En aan de lezers van dit blog (ik citeer Hans): eindeloos veel verhalen in Huis Doorn. Een absolute aanrader.
Ben aan het ontspullen en kom zodoende dozen vol foto’s tegen van zo ongeveer alle fasen in mijn leven en die van mijn ouders en grootouders en alle familie daaromheen.
Onbegonnen werk om een selectie te maken, welke bewaren, welke weggooien?
Zo kwam ik een foto tegen van mijn vader, al rokend naast de kerstboom, een paar maanden voor zijn dood. Hij was al sinds jaar en dag een kettingroker en is dan ook aan longkanker overleden.
Op de foto, die ik me niet herinner, is hij al vel over been, uitgeteerd, maar het gekke is dat hij heel vrolijk kijkt en tevreden lurkt aan zijn caballero zonder filter.
Ik heb een uur naar die foto zitten staren en werd overspoeld door herinneringen
Retrospectief vind ik de foto tragisch maar hij straalt geen tragiek uit. Hij heeft zijn saffie en zijn glaasje (hij dronk veel te veel), hij heeft zijn Telegraaf, zijn schaakbord, zijn puzzelboekjes en vermoedelijk Brahms op de pickup. Draaide hij vaak, vooral de pianoconcerten. Dit laatste denk ik erbij, leg ik er in.
Zou hij het geweten hebben? Ik wist het wel dus heb hem een brief geschreven waarin ik hem bedankte voor al zijn – soms onbeholpen – liefde. Praten konden we niet, vandaar.
Die brief vond ik ook, moest even een deuntje huilen, maar het was een louterend deuntje en heb de foto’s en de spullen gelaten voor wat ze waren.
Dat gaat dus niet opschieten. So be it…
Een foto van je doodzieke vader die je ineens in je handen houdt, een brief aan je vader waarin je hem bedankt voor zijn ‘onbeholpen liefde’, en dat allemaal uit een stoffige doos op zolder. Apart hoe je huis soms herinneringen voor je bewaart waar je zelf geen weet meer van hebt.