Op de netwerkbijeenkomst van Bedrijvenkring Hoevelaken Nijkerk staat de spreker aangekondigd als ‘mystery guest’. Ik zie een vlotte veertiger, colbertje, spijkerbroek, eigentijds kapsel, donkere kijkers. Een gewone man, niks bijzonders.
Dan komt de vraag welke auto hij rijdt. Volvo, Audi? Nee, geen auto, zijn rijbewijs heeft hij moeten inleveren. De zaal kijkt verrast. Met drank op achter het stuur? ‘Mag ik je meenemen in mijn wereld’, verklaart de vlotte veertiger dan. ‘Ik ben Joost Rigter. Op mijn 26ste hoorde ik dat ik retinitis pigmentosa heb, een oogziekte waarbij de kans groot is dat ik blind word. Ik zie nu nog maar 0,8 procent.’
We krijgen ‘oogkleppen’ op. Het slaapmasker laat geen spatje licht door. De wereld is diepzwart. Joost vertelt over zijn droom, een eigen restaurant, de Schaal van Rigter, dat moest ‘m worden. Na het slechte nieuws stort zijn wereld in. Zijn ogen hollen achteruit, hij revalideert bij Visio. Daar hervindt hij stap voor stap zijn onafhankelijkheid. Hij vertelt hoe hij zijn huis niet uitkomt en water drinkt bij zijn ontbijt, tot hij zijn schroom overwint en ‘in het donker’ in de Albert Hein botsend en struikelend zijn eerste pak melk koopt. Hij vertelt hoe sprankelend die eerste slok melk smaakte.
De stem van Joost klinkt warm en dichtbij. In de ruimte naast ons bereidt de cateraar het buffet voor, een wolkje stoofvlees waaiert mijn neus binnen. Buiten passeert een scooter.
Dan vraagt Joost ons op te staan en contact te maken. Een kakafonie van stemmen. Ik sta op, voel de zitting van de stoel in mijn knieholte, schuifel naar links. Voel een arm, een colbert, dat zal mijn buurman zijn. Ik zoek Renate, een paar stoelen verderop. Een blote arm, ja dat moet Renate zijn. Ik zoek haar bril, heb mijn handen op haar wangen. Geen bril, is het Renate wel? Ja, het is Renate, haar bril is vervangen door het oogmasker.
Joost vraagt ons in gesprek te gaan met onze buurman: wat is óns glas water, wat is óns glas melk? Waar staan we nu, waar willen we naartoe? Mijn buurman vertelt dat zijn ‘glas water’ het bedrijf is dat al zijn aandacht opslokt. Zijn ‘glas melk’ is dat hij meer aandacht aan zijn vrouw en gezin wil besteden. Ik verbaas me over zijn openhartigheid. Stel je met gesloten ogen je hart gemakkelijker open?
‘Ik zet uw bierglas tegen de rand van uw bord’, zei Eva, de blinde bediende die ons even daarvoor in het aardedonker ‘in polonaise’ naar onze tafel had begeleid.
De workshop van Joost Rigter staat op mijn netvlies gebrand. Gek genoeg zorgden de oogkleppen voor scherp zicht. De handicap bracht Joost dichter bij zichzelf, zijn positiviteit zette hem op het spoor van zijn talenten, stimuleerde hem te doen wat hij het liefste doet: iets betekenen voor mensen. Nu is hij een gelukkig mens. En succesvol ondernemer met drie bedrijven.
Ik neem me voor wat vaker mijn ogen te sluiten en even heel mindfulness te luisteren, te voelen, te proeven en te ruiken. Daarna doe ik dan mijn ogen gewoon weer open. Ik wel.
Ben Tekstschrijver
Joost Rigter wist me te raken. Juist de oogkleppen zorgden voor scherp zicht. Geniet met al je zintuigen, gebruik je talenten, geloof in de kracht van een positieve levensinstelling. Wie wist jou te inspireren het afgelopen jaar? En wat neem je daarvan mee naar het komend jaar?
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Wat een bijzondere ervaring en bijzonder verhaal! Je advies aan het eind – af en toe de ogen sluiten – ga ik ter harte nemen. Zeker op deze kortste dag van het jaar.
Wat een enorme lading heeft dit verhaal, Ben. Ik kreeg er kippenvel van. Als dit geen stof tot nadenken is, wat dan wel? De donkere dagen voor Kerst zullen nooit meer dezelfde zijn.
Hi Ad,
Oeps, hier krijg ik op mijn beurt weer kippenvel van. Dankjewel.
Inderdaad een rare gewaarwording om op deze manier eens uit je comfortzone te stappen.
Zou voor sommige mensen misschien ook eens goed zijn, ervaren dat niet alles vanzelfsprekend is.
Ben, bedankt voor de blogs dit jaar, we hebben ze met genoegen gelezen.
Jij ook prettige feestdagen en goede jaarwisseling.
Het leven is niet maakbaar, is niet vanzelfsprekend. De workshop van Joost Rigter en het diner bij Ctaste maakten dat op een indringende manier duidelijk. Alleen al vanuit dat besef kijk je anders naar de wereld om je heen.
Ik wens je alle goeds voor het komend jaar.
Indrukwekkend verhaal en diepgaand. Het zet een mens tot denken en beseffen dat je wanneer je niets mankeert je dit nooit vanzelfsprekend mag gaan vinden. Wij, (mijn vrouw en ik) trekken met een blind stel op dat een gezin heeft van zes kinderen en inmiddels ook als blinde oma en opa op de kleinkinderen past… enz, enz. Hoe vanzelfsprekend zij met hun handicap omgaan en leven maakt ons telkens sprakeloos en stil. Je kunt het gewoonweg niet bevatten maar ‘prachtig dit te mogen meemaken’ en iets voor hen te betekenen. Graag geef ik ook door dat voor hen het licht in hun donkerheid hun geloof in het Licht van Jezus hun moed en vreugde schenkt.
In deze donkere dagen mag dat Licht van de geboorte van Jezus schijnen in elk donker plekje….
Van harte gezegend kerstfeest voor iedereen!
De ervaring die ik had tijdens de workshop van Joost Rigter en het diner bij Ctaste krijg jij door regelmatig op te trekken met het blinde stel. Mooi dat ook zij – in weerwil van hun visuele beperking of misschien wel juist daardoor – jou inspireren. Ik wens je ook alle goeds voor 2019 en te allen tijde ‘Licht’ aan het einde van de tunnel.
Mooi, Ben! Ik heb ook bij Ctaste gegeten en vond het (los van verscherpte andere zintuigen) ook een heftig lesje in controle loslaten. Fijne dagen voor jou!
Met een lach en een traan lees ik je blog.
Recent heb ik gehoord dat autorijden niet meer mag.
De ogen gaan achteruit, er komen aandoeningen bij die niet zo’n best perspectief bieden. Ik zweef tussen verdrietig, boos maar ook gek genoeg opluchting. Hangen tussen een vaag gebied wel/niet autorijden, onduidelijkheid naar je omgeving – je fietst, werkt, je hebt toch een bril – houden jezelf op een afwachtende plek. 1 ding is nu zeker, het gaat niet beter worden, dus hoe ga ik het op- en aanpakken? Nee niet hoe, ik ga ervoor. Dank voor je blog en dank Joost.
Beste Sonja,
Verdriet, boosheid, opluchting, een achtbaan van emoties. Dezelfde achtbaan waar Joost Rigter doorheen is gegaan. Toch heeft hij – zegt hij – nu een beter leven dan hij gehad zou hebben zonder zijn visuele handicap. Dichter bij zichzelf, meer de mens die hij ooit wilde zijn. Ik vond het troostvol en inspirerend toen hij dit vertelde. Ik wens je die troost en inspiratie ook toe de komende tijd.
Sonja, ik begrijp waarom je dit verhaal met een lach én traan hebt gelezen. Achteruitgang moeten incasseren blijft moeilijk, vergt tijd om ermee te kunnen leven. Heel veel sterkte, Fijne Kerstdagen en Alle Goeds voor 2019
Dapper lieve Sonja! Als je je beperkingen kent zijn daar binnen nog veel mogelijkheden!
Het sterke van jouw columns, Ben, is dat ze me bijna altijd inspireren tot een reactie en dat is knap. De duisternis roept bij mij ambivalente gevoelens op. Omdat ik enigszins aan nachtblindheid lijd, vind ik autorijden in het donker niet fijn. Maar een wandeling door een donker bos ervaar ik als weldadig, vooral als het ook nog erg stil is. Zo is het trouwens ook met licht. Het licht van een mooie zomerdag met een strakblauwe hemel geeft mij energie, terwijl fel kunstlicht zeer irritant kan zijn. Kortom, ik ben een oude man!
Over welke persoon mij dit jaar het meest geïnspireerd heeft, moest ik even nadenken. Ik maak deel uit van het EenVandaag Opiniepanel. Daar wordt elke maand gevraagd naar de meest populaire politicus van dat moment, wat uiteindelijk resulteert in de politicus van het jaar. Dat werd dit jaar Klaas Dijkhoff, zeker niet mijn keuze, maar allang blij dat het geen Wilders of Baudet was. Met afstand kies ik namelijk voor Khadija Arib, de voortreffelijke voorzitter van de Tweede Kamer. Hoe zij met natuurlijk gezag de kikkers in de Tweede Kamer in de kruiwagen houdt, is onnavolgbaar. De meest venijnige uitbarstingen, of ze nu van links of rechts komen, leidt zij in goede banen. Soeverein en met wijsheid, geduld en milde humor is zij de hele politieke bende de baas. Zolang er nog zulke politici zijn, is dit land nog niet reddeloos verloren. En voor een driftkop als ik is zij een inspirerend voorbeeld.
Van oude mannen en politici die voorbijgaan. Maar inspirerende voorbeelden blijven inspirerend, ook als ze van het toneel verdwenen zijn. Ik wens je een goed 2019, en wie weet wordt dan jouw keuze politicus van het jaar. Ben Benieuwd.
Het is klaar dat er eerst iets op je pad moet komen om een bepaalde essentie duidelijk te maken. Dat is het geval in dit verhaal en kan nog veel sterker zijn, mocht het jezelf overkomen. Een gegeven dat dan sterk naar voren komt is: acceptatie. Een prachtige uitspraak van Elisabeth Kübler-Ross wil ik graag aanhalen. ‘Als we konden zien dat alles, zelfs een tragedie, een geschenk in vermomming is, zouden we de beste manier vinden om de ziel te voeden’.
Hi Gabri,
Over inspirerend gesproken: ik neem jouw ‘geschenk in vermomming’ graag mee het nieuwe jaar in.
Dankjewel voor je reactie.
Ben, ik lees altijd je mooie blog, deze keer heb je jezelf wederom overtroffen, ontroerend mooi, en prachtige soms indrukwekkende reacties, ga zo door.
Tevens wens ik een ieder die dit leest gezellige kerstdagen en een gezond Nieuwjaar
Dankjewel Arie.
Ik ben zeker van plan door te gaan met het schrijven van blogs. Ik heb er veel te veel schik in om ermee te stoppen. En dat komt ook – dat ben ik helemaal met je eens – door de ‘prachtige, soms indrukwekkende reacties’. Een voorrecht om zulke lezers te hebben. Ze kunnen niet alleen lezen, maar ook schrijven. Nogmaals dank voor je reactie.
Ben, wat weer een boeiend en mooi geschreven blog. Ik kan me voorstellen dat je geïnspireerd raakte door Joost Rigter, wat een ervaring met “oogkleppen” op. Mooi ook te lezen hoe Joost met beperkingen zo gelukkig kon worden.
Dank voor al je mooie, inspirerende verhalen. Mooie, Lichte Kerstedagen en alle goeds voor 2019.
Hi Margriet,
Ik kan je een diner in het donker bij Ctaste in Amsterdam van harte aanbevelen. Aan het eind van de avond ben je een bijzondere ervaring rijker. Het zal ook jou vast en zeker inspireren.
Dankjewel voor je warme reactie.
Ik heb ook zo een bij een komst met mystery guest mee gemaakt
Het is zo bijzonder en als ik deze blog lees komt het gevoel dat ik toen had terug en enorm bewondering en respect voor Joost en iedereen die iets positief kan maken van zo een drastisch life changing beperking
Positief psychology
Een tip van Martin Seligman de guru van positief psychology
Denk aan iemand die iets voor jou betekend nu of vroeger , schrijft een brief ( uit je hart waarom deze persoon zo belangrijk voor jou is of geweest ) dan ga langs en dit brief voor lezen
Dit heb ik net gedaan en was ook zo een goosebump moment voor mij en de persoon voor wie ik heb brief geschreven
Dat zal mijn tip zijn voor deze donkere dagen
Dat is een mooie tip: een brief schrijven aan iemand die veel voor je betekent en die dan gaan voorlezen. Vooral dat laatste is bijzonder, de gangbare gedachte zal veelal zijn de brief op de post te doen. Ook leuk trouwens, in deze digitale wereld. Gewoon eens iemand een brief schrijven.
Maar voor een echt ‘goosebump-moment’ kun je hem beter gaan voorlezen.
Ik wens je een fijn 2019 met veel kippenvelmomenten.
Hoi Ben,
Wat fijn dat je ons (lezers) op deze mooie manier laat delen in de prachtige ervaringen die je had en ons iets moois meegeeft voor 2019. Ik haal hieruit: positief, verder kijken dan je ogen, ook als ze niet kunnen zien.
Toen we samen op de lagere school in de klas zaten heb ik nooit kunnen bedenken dat ik ooit, zoals nu dus, zo zou gaan genieten van je blogs. Ik hoop hier ook in 2019 van te mogen blijven genieten.
Ik wens jou en je dierbieren een mooi nieuw jaar. Proost op jullie gezondheid.
Dankjewel voor je mooie woorden. De boodschap die je er voor 2019 uithaalt, vind ik prachtig. En nee, dat heb ik op de lagere school ook niet voorzien…
Fijn dat je mijn blogs blijft lezen. Ik zal ook in 2019 mijn best blijven doen, al zal het onderwerp je de ene keer meer aanspreken dan de andere keer. Daar valt niet aan te ontkomen.
Ik wens jou ook alle goeds.
Ik heb bij Visio gewerkt en heb ook ervaren hoe het is om met “oogkleppen” rond te lopen. Mijn geluk was natuurlijk dat dit tijdelijk was, maar voor de clienten en bewoners is dit realiteit. Mooi om te lezen hoe deze spreker jullie op deze manier heeft meegenomen in zijn wereld.
Hi Dorien,
Een mooi woord in jouw reactie vind ik: geluk. Jij en ik ervoeren een donkere wereld, maar wij hadden ‘geluk’ dat het tijdelijk was. Dat gevoel van ‘geluk hebben’, beseffen dat een gezond leven niet venzelfsprekend is, heb ik weergegeven in de laatste twee zinnen: Dan doe ik gewoon mijn ogen weer open. Ik wel.
Als die oogkleppen je één ding duidelijk maken, is het dat. Uit jouw reactie lees ik, dat jij dezelfde ervaring hebt.
Als de dagen donker zijn, een roerend verhaal. Ik heb het met plezier gelezen en ik vind dat je een prettig leesbare stijl van schrijven hebt!