Vroeger werd ik Ben Bowie genoemd. Niet zo gek. Ten tijde van de Serious Moonlight Tour flaneerde ik met geblondeerde haren, wijde bandplooibroek en puntschoenen door het dorp. Bowie: een held voor meer dan één dag.
Midden jaren zeventig trekt David Bowie zich terug in Berlijn, vanuit zijn studio kijkt hij uit op de Berlijnse Muur. Producer Tony Visconti foezelt daar met zangeres Antiona Maaß. Het slippertje inspireert Bowie tot het laatste couplet van Heroes.
Ik, herinner me, staand bij de Muur, de geweren schoten boven onze hoofden, en wij kusten, alsof niets kon vergaan. En de schaamte was aan de andere kant. O, wij kunnen ze verslaan, voor eeuwig en altijd, dan zouden we helden kunnen zijn, al is het maar voor één dag.
In 1987 treedt de Bowie op bij de Brandenburger Tor. Het concert is aan de andere kant van de Muur te horen. Tijdens Heroes drommen mensen aan de Oostkant samen, ze zingen luidkeels mee. De Oostduitse Volkspolizei deelt klappen uit. Bowie hoort hen zingen, is in tranen. Die avond valt de Muur nog niet, maar tijdens Heroes is Berlijn voor even weer één stad. Achteraf noemt Bowie dit een van zijn meest emotionele optredens ooit.
Mijn verhaal met de Britse zanger start midden jaren tachtig. Hits als Space Oddity, Jean Genie en Rebel Rebel krijg ik natuurlijk mee, maar zijn Serious Moonlight Tour brengt mij écht in vervoering. De ticketverkoop bij sigarenzaak Ben Noz aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht is een chaos. Als een doldwaze fanatiekeling hang ik tussen trappelende benen van een politiepaard om koste wat kost een ticket te bemachtigen.
De opkomst van Bowie in de Kuip – een slanke gestalte in zalmroze pak met geblondeerd haar – is statig en stijlvol. Niet veel later loop ik zelf rond met peroxyde in mijn haar.
Als Bowie in de clip Day in Day out ineens een stoer leren jack draagt, reis ik een dag later in de stromende regen naar het Waterlooplein en koop ik ook een leren jack.
Radiologen noemen een kankergezwel op een röntgenbeeld soms een ‘black star’. Niemand heeft in de gaten dat Bowie zijn zwanenzang zingt.
Daarna ben ik er elke concerttour bij, met mijn leren jack. Als Bowie de elektronica omarmt en met Earthling aan komt zetten, wordt de liefde wat minder, maar ik ben ontdaan als ik hoor dat hij aan kanker overleden is. Twee dagen daarvoor – op zijn verjaardag – is Blackstar uitgekomen. Een ongemakkelijke plaat die verwijst naar zijn naderende einde. Radiologen noemen een kankergezwel op een röntgenbeeld soms een ‘black star’. Niemand heeft in de gaten dat Bowie zijn zwanenzang zingt. Muziekblad OOR kiest dit requiem tot Plaat van het Jaar 2016.
Voor de popmuziek was 2016 een dramatisch jaar: Bowie, Prince en Leonard Cohen vonden hun Waterloo. Gelukkig leeft hun muziek nog. Heroes bijvoorbeeld, mijn nummer 1 aller tijden.
Ben Tekstschrijver
Heb jij een verhaal bij een nummer uit de Top 2000? Deel hem hieronder.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mooi en opnieuw een persoonlijk verhaal. Dankjewel.
Ja, de Top 2000. Wat zal ik er van zeggen. Ik luister er altijd met gemengde gevoelens naar. Nooit verrassend, maar altijd lekkere muziek. Helaas is mijn persoonlijke favoriet er nog nooit in gekozen, zelfs niet in de laagste regionen. Toch stem ik ieder jaar weer. Je weet tenslotte maar nooit.
Helaas zal het wel de enige plaat blijven die al 15 jaar maar één stem heeft gehad. Jammer.
Epischer dan ‘Stairway to heaven’, minder gekunsteld dan ‘Bohemian rhapsody’ en meer liefdesverdriet dan alle andere 1998 bij elkaar.
‘Vortex surfer’ van Motorpsycho werd in Noorwegen 1999 gekozen tot beste song van het Millennium. En terecht, wat mij betreft ook van het volgende. Klink ik nu een beetje als een zendeling?
Ik kan alleen maar iedereen die een minuut of 9 over heeft, aanraden deze eens te beluisteren. Veel plezier…
Beste Pieter,
Ik had een minuut of negen over en heb geluisterd; volgend jaar heeft Motorpsycho ten minste twéé stemmen voor de top 2000.
Ad
Beste Pieter,
Vorig jaar heb ik Motorpsycho aan het eind van een lange 3-daagse zit op Down the Rabbithole gezien. Zware kost na 3 dagen volop top muziek. Black Hole / Black Canvas staat hier in de kast.
De Top2000: ik stem nooit. Alles wat ik mooi vind heb ik; de rest kan me gestolen worden (95% of zo).
Volgend jaar stem ik mee op dit nummer van Motorpsycho. Niet omdat het hun beste song is, maar omdat Motorpsycho, al was het alleen maar uit protest, erin moet.
Over Noorse muziek: ik was 2 jaar geleden op bezoek bij een leverancier in Oslo. Hij nam ons mee uit eten. Op weg naar het restaurant liepen we door een ijskoud en besneeuwd Oslo langs een muziekclub. Hij vertelde dat hier alle grote Noorse artiesten hadden gespeeld. Ik vroeg: ook Madrugada? De Noor bleef enkele ogenblikken verstijfd en verbaasd staan. Of ik die groep echt kende. 5 verkleumde Japanners die bij onze groep hoorden, hadden geen idee dat dit moment van warmte voor onze Noorse vriend deed.
Groet
Erik
Mooi stukje over Ben Bowie; ik herken er veel van mezelf in. Ik mag dan misschien geen Bowiefan zijn, maar het gaat ook niet om die specifieke persoon zelf. Het gaat erom wat zijn muziek en vooral ook zijn teksten met jou, met een generatie, met de hele wereld doen of deden. En dat zalmroze pak van Bowie, het ziekenfondsbrilletje en het Hiltonbed van Lennon en het soms vreemde kluizenaarsgedrag van Dylan zijn maar bijzaken.
Maar als ze zaken zoals het afscheid nemen van het wereldse met je willen delen in ‘Blackstar’, een aanklacht tegen de waanzin van de almaar toenemende wapenwedloop in ‘Blowin’ in the wind’ verkondigen, of je mijmerend vragen je eens in te denken hoe onze wereld er uit zou zien zonder bezit, religie, honger en oorlog, ja dan gebeurt er wat met je. En dat er dan nog steeds mensen zijn die óf niet van muziek houden, óf nooit naar teksten luisteren, bewijst de trieste eindbalans van onze wereld anno 2016.
De kans is dus erg groot dat die kleine groep ‘wereldleiders’, want daar heb ik het over, nooit de tekst van John Lennons ‘Power to the people’ heeft gehoord, laat staan begrepen. Ze zullen in mijn ogen dan ook nooit de Bowie-status ‘Heroes’ verkrijgen.
Dankjewel Ben en hele fijne feestdagen!
Mooi verhaal. Een groot deel van mijn helden haalt die lijst overigens niet. Ik conformeer me elk jaar maar weer aan de helden die wel in de lijst staan. In de vrije keuze staat in ieder geval altijd een nummer van Sly & The Family Stone, meestal ‘Sing a simple song’, een nummer uit mijn geboortejaar. Briljant in zijn eenvoud. Uiterst aanstekelijk. Maar dat zijn ze vrijwel allemaal.
Sly & The Family Stone, aanwezig op Woodstock en de grote inspirator van onder andere Prince is de grote afwezige in de Top 2000. Zo’n beetje de beste groep uit de jaren zestig. Een opwindende mix van soul, rock en funk, een multiculturele melting pot aan bandleden en een mooie balans tussen maatschappelijke thema’s (o.a. racisme en vrijheid) en liefdesliedjes.
Sly Stone is zelf overigens in de jaren tachtig in de goot terecht gekomen. Woonde lang in een trailerpark en is er een aantal jaar geleden met behulp van twee jonge Nederlandse fans weer uit gekrabbeld.
Imagine voor altijd op 1
Een Beatles fan ben ik nooit geweest. Ze waren in het begin, ik was toen 15 jaar, ook een Boyband met liedjes zoals Love Me Do, Please Please Me en Ask Me Why (1962). Het betere werk kwam in 1965 met de evergreen Yesterday en Norwegian Wood mocht er ook wel zijn, maar het bleef wat zoetsappig. Wat wel mooi was is het feit dat zij de jeugd na de oorlogsjaren een eigen gezicht gaven, met lang haar, eigen kleding en vooral een eigen mening die dwars op die van de gevestigde order/ouders lag.
Dat laatste had Bob Dylan ook en die sprak mij meer aan. Zij tweede en mijn eerste LP The Freewheelin’ Bob Dylan (1963) staat nog steeds in mijn kast. Ik was meer van de protestliederen als Blowin’ in the Wind en The Times They Are A-Changing. John Lennon is duidelijk geïnspireerd door Bob Dylan, hoewel er soms geestverruimende middelen voor nodig waren.
Na het Beatles tijdperk werd John samen met Yoko Ono één van de belangrijkste gezichten van de hippiebeweging, hij was een vredesactivist en vrijdenker. De nummers Give Peace a Chance en Imagine (1971) zijn hiervan de bekendste voorbeelden. Het Rolling Stone magazine noemde Imagine Lennons grootste muzikale geschenk aan de mensheid en zelf noemde hij het “Virtually the Communist Manfesto”. De eerste partij waar ik op stemde toen ik stemrecht kreeg was de CPN….
Bob Dylan heb ik drie keer in Nederland zien optreden, inclusief zijn eerste optreden in De Kuip (1978) met in het voorprogramma Eric Clapton. The Beatles heb ik nooit zien optreden, wel The Ringo Starr All Star Band en Paul Mc Cartney in Liverpool. Daar bezochten we ook het Beatles Museum in de haven, een echte aanrader, vooral de White Room is indrukwekkend. Ik werd er stil en emotioneel van. Voor mij staat ‘Imagine’ voor altijd op 1.
Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today…
Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
No religion too
Imagine all the people
Living live in peace…
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one
Prachtige bewogen blog over Bowie.
Wat een mooi stukje weer, toevoeging van Ad ook heel goed. En wat een schattige foto. Ik was ook zo onschuldig!
Oh, ik had als jonge onzekere homo (jeetje wat klinkt dat dramatisch) heel veel aan Your Song van Elton John. Ik hoorde daar iets in wat ik herkende. Staat nr. 1 op mijn playlist voor mijn crematie over honderd jaar.
Een mooie foto……
In de zomer van 1965 organiseerde de kerk van Lekkerkerk een bazaar om geld in te zamelen voor een nieuw kerkgebouw. De bazaar vond plaats in een leegstaand schoolgebouw dat op de sloop wachtte. Ik bemande de ballentent en tegenover mij bevond zich de kraam waar men enveloppen trekken kon. In die kraam stond een meisje van 18 met een mooie glimlach. Wij kenden elkaar oppervlakkig.Via de intercom klonk elk uur het nieuwste nummer van de Beatles: Yesterday. Wij wisselden steelse blikken die tijdens de muziek intensiever werden. Na afloop kroop de jeugd bijeen om zonder ophouden Yesterday te draaien. De muziek raakte een snaar in ons van levenslust barstende gemoed. Ik zocht nog wat schuchter een plekje naast het meisje van de overkant. We deelden een sigaret en een flesje bier en de verliefdheid sloeg als de bliksem in een oude eik. Nu, 51 jaar later, laat de song nog telkens een snaar trillen bij het enveloppenmeisje en de jongen van de ballentent. Sweet memories. Terecht dat het nummer nog altijd, zij het op het nippertje, in de top 100 staat.
Ben,
Wij waren in de gelukkige omstandigheid dat we de David Bowie passie deelden. Naar fanclubdagen in Schiedam, de concerten, de bootlegs. Mooie tijd!
Ik heb nog eens het geluk gehad om 2 meter van hem af te mogen staan tijdens een persconferentie voor de Glass Spidertour in Paradiso in Amsterdam. Mijn broer Erwin moest foto’s maken voor Nieuwe Revue en hij had voor mij ook een perskaart geregeld. Bowie was de beroerdste niet en liet de schoolkinderen binnen, die voor Paradiso op een glimp van hem stonden te wachten. Een gedrang van jewelste, maar fantastisch. Erwin had moeite om z’n foto’s te maken met al dat opdringerig volk om zich heen en vroeg mij om een buffertje voor hem te maken. Zo gezegd zo gedaan, ondertussen met mijn eigen camera boven het hoofd foto’s schietend. Na afloop van de 5 nummers die hij tijdens de persconferentie speelde, heb ik mijn fotorolletje bij Erwin ingeleverd. Die zou hij voor mij ontwikkelen. Vlak voor het Glass Spiderconcert kwam de Nieuwe Revue uit. Met de foto’s…. van mij!