Facebook meldt dat David Corley zijn profielfoto heeft bijgewerkt. David Corley is een Amerikaanse muzikant die in 2015 optrad in de Oosterpoort in Groningen. Mijn hart maakt een sprongetje. Ik ben blij met deze foto.
Met vijf vrienden bezoek ik het roots- en americanafestival TakeRoot. Ik zit in de Kleine Zaal bij Ryley Walker. Een van mijn vrienden staat in de Foyer bij David Corley. Hij appt: ‘Mis dit niet, krankzinnig goede Corley. Kom. Overtuig jezelf.’
David Corley is een laatbloeier. Hij is 53 jaar als hij zijn debuutplaat Available light uitbrengt. In zijn jeugd loopt hij gillend weg bij de pianolessen, maar: liedjes op de radio speelt hij razend gemakkelijk na.
Hij wordt vrachtwagenchauffeur, barkeeper, computerwetenschapper en dakdekker. Intussen leest hij verwoed de wereldliteratuur. Dan maakt hij een eigenzinnige keuze: hij verlaat de stad en kiest voor een hut in de bergen. Hier schrijft hij gedichten, liedjes en muziek. Op zijn veertigste maakt een hartaanval een einde aan zijn wilde leven.
Hij verhuist naar zijn geboortestreek in Indiana, kruipt weer achter de piano en ontdekt zijn eigen stem. Een rasperige bariton. Met geld van mensen die hem steunen, huurt hij een studio en neemt tien liedjes op. Rootsy. Rockend. Rauw. Die staan op Available light.
Na Ryley Walker wurm ik me naar de uitgang om het slot van het concert van Corley mee te maken. Ik pak nog net zijn afsluiter mee: een rokerige uitvoering van The Heart of Saterday Night van Tom Waits.
Terwijl hij net het hart van de zaterdagavond heeft bezongen, begeeft zijn eigen hart het. Hij zakt door de knieën. De drummer rent in paniek naar de rand van het podium en roept: ‘Doctor, doctor, we need a doctor.’ Ik kijk om me heen. Stapt er een dokter naar voren? Komen er EHBO’ers van de Oosterpoort aangesneld? Nee. Niemand komt in beweging.
Toen ik nog in het ziekenhuis werkte, reanimeerde ik vaker, maar nooit op een podium, voor 200 mensen festivalpubliek. Maar: geen tijd voor allerlei afwegingen nu. Ik klauter het podium op. Reactie? Nee. Ademhaling? Nee. Ik plaats mijn handen op zijn borstkas. Duw, duw, duw. Een vrouw beademt.
Als dit zijn einde is, blijft bij mij de vraag kleven of ik wel goed gehandeld heb. Al weet ik ook: slechts een op de vijf mensen overleeft een reanimatie buiten het ziekenhuis.
Na een aantal minuten – vijf? tien? – melden zich de medische mensen van de Oosterpoort. Zij nemen de reanimatie over. Ik trek me terug, meng me weer tussen de mensen. Dan begint het grote wachten. Als dit zijn einde is, blijft bij mij de vraag kleven of ik wel goed gehandeld heb. Al weet ik ook: ook al zijn alle handelingen goed uitgevoerd, niet meer dan een op de vijf mensen overleeft een reanimatie buiten het ziekenhuis.
Later krijg ik blije berichten van de organisatie van de Oosterpoort. Ze hebben contact met ‘Camp David’: hij herstelt voorspoedig, geen restklachten. Een jaar later verschijnt zijn volgende plaat: Lights out. Het licht ging inderdaad even uit, maar knipte ook weer aan. En zeven jaar later – op 26 mei 2022 – wijzigt David Corley zijn profielfoto. Dus het licht brandt nog steeds. Daar word ik dus blij van.
Ben Tekstschrijver
Ten eerste: zorg dat je kunt reanimeren. Je weet nooit. Maar dan: reanimatie gelukt? Heerlijk. Niet gelukt? Twijfel. Heb ik het wel goed gedaan? Heb jij hier ervaring mee?
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Ik heb ook leren reanimeren, maar gelukkig nooit een volwassene hoeven reanimeren. Wel pasgeborenen. Ook heel bijzonder. Heel mooi als dat wel lukt, zeer verdrietig als het niet lukt. Eenmaal weet ik zeer zeker dat we goed hebben gereanimeerd bij een pasgeborene, maar ondanks onze inspanningen is het kindje toch overleden. Uiteindelijk dood geboren… Dat hakt er wel in.
Wat fijn dat je na een aantal jaar een bericht krijgt dat het kennelijk nog steeds goed gaat met David.
Geweldig! Zonder jou was dat concert in 2015 waarschijnlijk daadwerkelijk ’the end of his run’ geweest. Dus geweldige (bizarre) ervaring, met geweldig (het best denkbare) resultaat en een geweldige (blije lezer) blog!
Fijne blog met een relaas dat ik kan bevestigen. Ik was daar ook en liet Ben via WhatsApp weten dat Corley met een geweldig optreden bezig was. Ben aarzelde niet toen Corley in elkaar zakte en sprong direct het podium op om Corley te reanimeren. Dit was op 12 september 2015 om ongeveer 19 uur. Ben was daarna lang onzeker over de afloop, maar ik liet hem om 20.23 uur weten dat Corley leefde. De bron van dit goede nieuws was spreekstalmeester Jan Donkers.
Mooie kolom weer over het genieten van maar ook de betrekkelijkheid van het leven. Goede actie Ben, fijn dat er mensen zijn zoals jij die niet denken maar doen. Was trouwens niet de eerste keer dat je iemands leven gered hebt. Meneer heeft destijds nog 25 bonusjaren (zoals hij dat zelf noemde) gekregen.
Dit is een echt verhaal! Heerlijk, maar nu wel snel terug naar David’s muziek. Weer een ontdekking. Dank Ben!
Mooi verhaal Ben. Jij was zijn ‘available light’ en hebt er tegelijkertijd mede voor gezorgd dat hij weer nieuwe muziek kan maken. Waar jij dan weer enorm van kan genieten. Ik had hem wel eens langs horen komen maar heb er nooit goed naar geluisterd. Dat ga ik nu natuurlijk wel doen.
Doe dat. Je kunt in de tekst doorklikken op een aantal nummers (Spotify en YouTube). Aanraders.
Grote bewondering voor jou, Ben. Zo snel en levensreddend optreden. Hopelijk heeft die Corley wel beseft, dat hij zijn leven aan jou te danken heeft. En een privéconcert uit dankbaarheid was wel het minste wat jij verdiend had. Ik vrees, dat het daar niet van gekomen is en dat is dan weer jammer. Niettemin knap werk!
Om de foto te mogen gebruiken bij dit blog heb ik contact met hem gezocht via Facebook. Gelukt. Hij gaf me toestemming de foto te gebruiken. Is goeie gast. Zei dat hij me enkele ruwe versies van nieuwe nummers zou sturen. Dat lijkt toch verrekte veel op ‘een privé-concert’. Absoluut niet nodig, wel superleuk natuurlijk.
Met dat laatste zinnetje meen ik je moeder te horen. Herkenbaar want mijn moeder was net zo. Toch te veel gepokt en gemazeld met het calvinisme. En wat mij betreft is daar niks mis mee.
Mijn moeder zou zeggen: ‘t Is veuls te arreg.’
Ja Ben waarde collega, wat hebben wij inderdaad indrukwekkende ervaringen mogen opdoen met mensen, die nabij de dood zijn geweest! Het indrukwekkende van ‘je’ David – dat was kennelijk na mijn tijd! – is dat hij zo zijn Hart is gevolgd; van eerst academisch niveau naar het praktische en oorspronkelijk(?) ‘VMBO-niveau’. En, dat hij uiteindelijk dus het Licht heeft gezien; waar het eigenlijk in het Leven om gaat: de ware LIEFDE en dat kennelijk dan ook zo bezongen heeft! Indrukwekkend.
Goh Ben, dit heb ik nooit geweten. Wat een verhaal en wat een goed werk doe je dan!!
Daar mag je zeker heel blij mee zijn! Je hebt jaren aan zijn leven toegevoegd, geweldig!
Ik niet alleen hè, ik ben alleen de eerste minuten in actie geweest, samen met een vrouw uit het publiek die beademde. Daarna namen de medische mensen van De Oosterpoort het over. Maar het feit dat hij zonder restverschijnselen hersteld is en daarna weer nieuwe platen uitbracht, bewijst wel dat we ‘samen’ goed gehandeld hebben. En dat voelt goed.
Je hart maakte een sprongetje, was dat ook een soort reanimatie 😉 ?
Wauw, wat een verhaal, Ben. Ik mag aannemen dat David zowel als jij hem even stevig geknepen hebben. Met dit als resultaat. Trots op je.
WAT EEN INDRUKWEKKEND VERHAAL .JE VERDIEND EEN GROOT COMPLIMENT .KNAP OM ZO SNEL TE HANDELEN EN TE BEHANDELEN.IK ZOU WILLEN ALS MIJ ZOIETS OVERKOMT DAT JIJ TOEVALLIG IN DE BUURT BEN .
Ben, jij handelde instinctief, vanuit je goede hart. Niet meer en niet minder. Relativeer het niet, bagatelliseer het niet. Niet iedereen neemt zijn verantwoordelijkheid, niet iedereen handelt adekwaat. Jij wel. Wees niet bescheiden maar “own up to”….whatever…
Ik wil maar zeggen dat ik trots op je ben…blij je mijn vriend te weten!
Prachtig verhaal met een twist.
Wow, wat een verhaal Ben, heel bijzonder.
Prachtig, bijzonder verhaal Ben. Het belangrijkste in zo’n geval is inderdaad direct handelen en dat hebben jij en de vrouw gelukkig gedaan, en dat kun je nooit fout doen. Net zoals 6 weken geleden mijn aangetrouwde neef door direct te handelen het leven van zijn vrouw (mijn nicht) (overgenomen door professionals) heeft gered.
Loved the story, Ben. I could write a book on this, so I tried to keep it short. ✌️
I would say, “uh, it’s very strange and surreal, to read your account of happenings, my friend. Thanks, first off, for helping to save my life! My God, man. Thank you.
I always though it was Nynke van der Wal who saved me, and we’ve stayed in touch. She was as shook by the whole episode as you, so no wonder. Anyway, hearing a blow by blow account is a little unnerving.
I was fine, I remember everything started to turn orange…(I fainted once in my life in Colorado, as an 8 year old kid, because of the elevation, and everything turned orange), so I thought, for an instant, (oh, I’m fainting). Didn’t hurt at all. I wasn’t scared. I just died for 10 minutes. …….took me a coupla days to remember anything.
I kept calling Chris, and Kari, my girlfriend, in the night, and saying: ‘Hey, I’m in a weird hotel somewhere, and you have to come and get me out, man, it’s weird! haha.’
The doctors and nurses were so fantastic in Groningen, and so good to me. I’ll never forget any of them (same for the EMT’s).
I’m mostly put back together, haha, humpty-dumpty, and home, and making music still.
Thanks for all you did for me. I apologize to all in that audience who had to witness that – couldn’t be helped.
I wish you all the best. xoxo. Corley.
(Edit as you see fit, my friend. Love, David)
Sommige lezers reageren hoe het kan dat Corley kan reageren op een Nederlandse tekst. Korte uitleg: de aanleiding van dit blog was zijn gewijzigde profielfoto op Facebook. Die wilde ik graag bij mijn blog plaatsen. Als je een foto op Facebook zet, geef je daarmee je rechten aan Facebook. Binnen Facebook mag je de foto dan gebruiken, maar je mag niet een foto van Facebook plukken en die op je eigen website zetten. Ik had dus zijn toestemming nodig.
Daarom heb ik via Facebook contact met hem gezocht. Dat lukte. Die toestemming kreeg ik.
Vanuit dit contact heb ik de url van dit blog opgestuurd én een vertaling in het Engels.
Dat leidde tot deze reactie.
Ben,
Wat een mooi verhaal inclusief zijn brief aan jou. Maar ook: wat goed geschreven. Voelde me even meegenomen. Dank je wel.
Feije
Nou Ben; daar was je als muziekliefhebber èn zorgverlener dus geweldig op je plek! Heeft hij je nooit persoonlijk bedankt (of een poging daartoe gedaan) voor jouw ‘optreden’? Ik ga me deze zomer laten bijscholen voor reanimatie, dus je verhaal is zeker inspirerend voor me! En als festival organisatie zou ik het wel weten; vrijkaarten voor Ben, want je weet maar nooit of die ouwe blueshelden de geest krijgen of geven op het podium …
Haha, oude blueshelden die de geest krijgen of geven op het podium….
Voor dit soort taalvondsten mag je me altijd wakker maken.
Hallo Ben, vrijwel de volgende dag heb je mij je belevenis verteld. Goed beschouwd was je optreden het beste van de hele avond, jammer dat het de krant niet heeft gehaald.
Doe je Annelies de groeten van mij?
Wat een verhaal, zo zie je maar dat een reanimatiecursus altijd van pas komt. Mooi dat daardoor zijn muziek nog bestaat en beluisterd kan worden.
Het platform De Aanlegplaats, dat zich afficheert als de ’thuishaven voor blogs vol literair talent’ publiceert elke week een Vangst van de Week. Daarin halen ze drie blogs naar voren die in hun ogen opvallen. Dit blog is ook ‘gevangen’. Ben Vereerd.
Vangst van de Week #72:
https://aanlegplaats.blog/2022/06/28/zaterdagnacht-maandagochtend-vangst-72/