Na een uitwaaiwandeling op het strand van Terschelling-West zijg ik met Elly neer bij onze favoriete strandtent, in de zachte bedding van een loungebank. De zon, een Brandaan uit de tap, het moment mag eeuwig duren.
Als mijn leven op zijn einde loopt, zou dit iets voor mijn bucketlist zijn. Met de wensambulance nog één keer naar deze strandtent, nog één keer in deze strandstoel, met de zon op mijn neus.
Elly vraagt of zo’n bucketlist werkelijk iets voor me is. Ik ben daar volgens haar te hypochondrisch voor, te melancholiek. De gedachte dat het ‘de laatste keer’ is, zou mijn plezier vergallen. Ik zou onophoudelijk op mijn klok kijken en me realiseren dat dit zalige moment over een uur afgelopen is. Over een half uur. Over een kwartier. En dan het hartverscheurende einde. Weten dat dit machtige moment voor altijd vervlogen is. Ik denk dat ze gelijk heeft. Het moment moet in theorie te herhalen zijn. Anders wordt het zonnige beleefmoment al gauw overschaduwd door sombere wolken van afscheid.
Ik weet ook dat deze gemoedstoestand met één dichtregel van Menno Wigman te kielhalen is. In zijn gedicht Afscheid van mijn lichaam schrijft de dichter: de zon was me nooit opgevallen als hij niet steeds onderging. En zo is het natuurlijk, een gebeurtenis is waardevol omdat zij eindig is. Het leven is waardevol omdat er een dood is. Maar emotie is niet altijd met verstand tot rede te brengen.
‘Voor jou is het beter dat je net als je vader op een zondagmiddag gewoon op de bank gaat liggen en voor altijd inslaapt,’ zegt Elly.
Ik denk opnieuw dat ze gelijk heeft.
De jongen beseft dat hij een hoogtepunt in zijn leven meemaakt. Hij vraagt zich niet af of ze volgend jaar wéér gaan, dit geluksmoment is genoeg.
Ik herinner me het verhaal van de kleinzoon van een vriend van mij. Zes jaar oud. Voor het eerst van zijn leven gaat hij met zijn opa kamperen. De overnachting in de tent maakt grote indruk. Zeker als opa dan ook nog belooft dat ze op de dinsdag na hun kampeeravontuur samen naar de film Lassie gaan. De jongen beseft dat hij een hoogtepunt in zijn leven meemaakt. Hij vraagt zich niet af of ze volgend jaar wéér gaan, dit geluksmoment is genoeg.
‘Opa,’ zegt hij, ‘als ik nu doodga, heb ik wel een ontzettend gaaf leven gehad.’
Hij herkauwt nog even op zijn woorden, realiseert zich dan dat hij niet alle consequenties heeft overzien.
‘O ja opa, maar dan wil ik dinsdag wel eerst samen met jou naar Lassie.’
We bestellen nog een Brandaan. De zon schijnt nog steeds weldadig op onze neus. Ik laat het moment op me inwerken, straks gaat de zon onder. En ik denk nog even na over die jongen van zes. Mooi als je op elk moment in je leven kunt zeggen: het is goed zo, ik heb een gaaf leven gehad. Een bucketlist werkt niet voor mij. Wat wél werkt: dat ik altijd iets heb om naar uit te kijken. Dat ik altijd nog een Lassie-film in de agenda heb staan.
Ben Tekstschrijver
Hoe kijk jij aan tegen een bucketlist? Een hulpmiddel om je doelen te bereiken? Of is het meer een laatste-wensen-lijstje? En wat staat er op jouw bucketlist nummer 1? Ben Benieuwd.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Weer een mooie blog! Net als bij jou werkt voor mij een bucketlist ook niet echt. Wel een wensenlijstje. En daar staat op dit moment bovenaan dat wij alsnog onze camperreis door Japan mogen maken. Door de corona is het vorig jaar helaas niet doorgegaan. En tot die tijd genieten we van kleine momentjes, zoals de zon op je gezicht en even niets moeten….
Ha Ben,
Mooi verhaal van zo’n jong mens 😊
Ik doe niet aan een lijstje met activiteiten of gebeurtenissen die ik ooit nog eens wil doen. Het wordt heel makkelijk een spijtlijst. Stel je voor dat ik op mijn sterfbed moet gaan bedenken wat ik allemaal niet heb kunnen doen.
Ik streef ernaar om me NU bezig te houden met dingen die ik fijn vind of wil beleven. En gebeurt dat niet, dan niet. Niks aan de hand, ook goed.
Mooi! Ik heb ook geen bucketlist, ook niet gehad toen ik ziek was. Ik heb een fuck-it list, met dingen als: ik hoef nooit meer te leren skiën, ik hoef nooit meer examen te doen voor iets waar ik geen plezier aan beleef, ik hoef nooit meer lang in het vliegtuig om een fijne vakantie te hebben.
Wel ben ik zielsblij dat ik geniet van de gewone dingen, parachute heb gesprongen op Texel en met mijn zoon naar New York ben geweest, ik probeer altijd te doen wat ik leuk vind, dan is een bucketlist niet nodig.
Een fuck-it list… 👍
Een bucketlist klinkt misschien wel aardig maar ik heb te veel bucketlijstjes zonder vinkjes zien liggen.
Doe wat je kan doen nu en geniet daar volop van en hoop dat dat mooie moment nog vaak zal terugkomen.
Aan de andere kant kan een vervulling van een laatste wens ook weer heel mooi zijn. Ik was een keer bij Guus Meeuwis en daar was de wensambulance met een meneer. Hij genoot volop en toen Guus naar hem toekwam en vroeg welk nummer hij graag wilde horen was dat prachtig. “Geef mij nu je angst, ik geef je er hoop voor terug“. Iedereen in de zaal was ontroerd en genoot van deze laatste wens.
Een paar maanden voordat mijn oom overleed, hebben wij een mini-taptoe georganiseerd voor hem met bijdrage van “zijn“ korps samen met een van de beste Nederlandse muziekkorpsen. Hij heeft ervan genoten en wij genoten van hem.
Een bucketlist maak ik pas als ik weet wanneer ik (ongeveer) doodga. Als ik iets graag wil doen, dan doe ik het ’t liefst zo snel mogelijk. Ik stel als het even kan niets uit. Het idee dat Magere Hein ieder moment kan aankloppen werkt bij mij beslist inspirerend.
Eigenlijk zou je aan het eind van elke dag moeten zeggen: dit en dit heb ik vandaag aan mijn bucketlijstje gedaan. En misschien heb ik dit er morgenavond weer van afgestreept. Deze lijstjes zijn ervoor om achteraf trots te zeggen: gedaan!! Niet om te zeggen: misschien ooit nog te doen… Want dat laatste zou wel eens nooit kunnen uitkomen.
Ha die Ben, ik denk dat dat jochie met zijn ‘gaaf’ een heel ander ‘gaaf’ voor ogen heeft dan Rutte met z’n gave landje. Dit komt rechtstreeks uit het hart en is geen loze kreet. En wie kent niet die momenten waarop je beseft: “Dit is het puurste geluk”. “Dit moet ik vasthouden”, denk je dan vervolgens, maar dat lukt nooit helemaal.
In het hospice waar ik vrijwilliger ben staan op de bucketlist van onze gasten allerlei zaken. Nog een keer lekker uit eten met de familie, nog een keer naar de dierentuin, nog een keer naar de forellenkwekerij. nog een keer naar die strandtent van jou op één van de waddeneilanden. Vaak wordt dan inderdaad de wensambulance ingeschakeld.
En ja, als dan die laatste wens wordt vervuld, kan hij of zij vol bedroefdheid zijn, vanwege dat het de laatste keer is, maar ook vol vreugde en dankbaarheid. Nog één keer (betrekkelijk) onbekommerd uitgaan met iemand of meerdere mensen die je lief zijn. Ik gebruik het begrip ‘betrekkelijk’ met opzet want soms zijn ze al zo moe en ziek dat ze het voor die naaste of naasten doen. Dan hebben ze er zelf niets of nauwelijks wat aan maar zijn voldaan omdat zíj genoten hebben.
Waarschijnlijk heeft jouw Elly een vooruitziende blik, jou kennende, maar het kan ook zijn dat je je bezwaren, je melancholie, opzij zet om nog één keer dit of dat te doen en te genieten. Wat ík zou doen (heb geen bucketlist of zo), is naar een cantatedienst van Bach gaan. De mooiste muziek ooit gecomponeerd!
Mooi blog
Ja een Bucketlist, wat moet je ermee?
Wij moeten meer in het nu,
Yesterday is history, tomorrow a mystery, today a gift.
Make the most van iedere dag.
Er is altijd iets positief te bedenken op het eind van de dag: een onverwacht contact, iets mooi ervaren of gezien, iets voor iemand anders hebben gedaan. Het gaat om the simple things in life, veel meer dan om een lijst afvinken
Weer dikke complimenten Ben!
Elk mens heeft misschien een buckettlist.
De een wil nog een rondreis maken. Of wil mooie auto rijden.
De mijne is eenvoudig. Elke dag mijn zoontje zien. En zeggen: “weer een nieuwe dag”. Hem laten weten dat het bijzonder is dat je weer gezond wakker mag worden.
Aandacht, liefde, herinneringen, dat is een mooi lijstje.
Prachtig Jack. Dankjewel.
Ja Ben, zo’n bucketlist van een jongen van 6!
Mijn inmiddels ruime ervaring als Vrijwilliger in de Palliatieve Terminale Zorg leert ons, dat zo’n ‘Wensambulance’ een prachtig initiatief is om ook te kunnen berusten in het gegeven, dat de Dood nu eenmaal bij het Leven hoort!
Een Bucketlist is dan een mooie manier om het Leven af te ronden! Én, om zo op een waardige manier ‘Over’ het ‘Lijden’ heen te gaan!
Trouwens, besef je wel, dat ons lichaam zich steeds vernieuwt; onze Lever iedere 6 weken; het DNA iedere 2 maanden bij gelijke identiteit!, onze hersenen ieder jaar (plasticiteit!); dus ons hele Lichaam elk mensenleven!
Ik ‘geloof’ wel in reïncarnatie.
Mooie blog weer Ben.
Een bucketlist doe ik niet aan, ik leef in het hier en nu en probeer te genieten van elke dag die me gegeven is.
Koester je herinneringen en vooral de mooie momenten.
Wonderschone blog, Ben! Dank.
Je vertelde het verhaal van dat jongetje al aan ons, van de zomer, op Terschelling. En ik heb er zo vaak aan terug gedacht. De eenvoud en logica treffen me diep.
Hoewel ik met bucketlists helemaal niks heb. Wel met dankbaarheid. Regelmatig schrijf ik in m’n Dankbaarheidsboek. Een soort bucketlist achteraf eigenlijk.
Een Dankbaarheidsboek. Kunnen we elkaar met Sinterklaas niet allemaal zo’n boek cadeau doen? Zou Nederland goed doen, denk ik.
Mooi geschreven, van kinderen kunnen we veel leren. Ze leven meer in het hedendaagse.
De Waddeneilanden zijn ook voor ons zalige oorden van wandelen en fietsen, van rust en stilte. Alleen op Terschelling zijn we nog maar één keer geweest, maar dat kwam wel even binnen. Wat een prachtig landschap en wat een romantische dorpjes. Wij waren al verliefd op Vlieland, maar Terschelling bleek toch nog een overtreffende trap. Wij huurden een rustiek boerderijtje vlakbij de molen van Formerum, in het midden van het eiland. En uiteraard dronken ook wij een biertje in de lounge set op het terras van jouw favoriete strandtent bij West Terschelling, gekoesterd door een vriendelijk zonnetje. Kortom, wat zijn jouw gevoelens herkenbaar.
Ook ik doe niet aan een bucketlist en neem liever impulsieve beslissingen. Wel een beetje confronterend dat je toch steeds meer rekening moet houden met je fysieke grenzen, maar daar is wel een balans in de vinden. Hoe graag heb ik bijvoorbeeld bergtochten gemaakt in de Alpen; de hele dag onderweg met je rugzak met proviand en water drinkend uit de beekjes. En dan ’s avonds moe maar voldaan met een flinke pot bier of een goede fles wijn in prettig gezelschap voor je tent of op de waranda van chalet of hotel. Gelukkig heb ik met die laatste activiteit nog niet echt een probleem. In tegendeel.
De gave herinneringen aan mijn jeugd kunnen een dik boek vullen. Ik pik er zomaar eentje uit, omdat ik toen ook een jaar of zes moet zijn geweest. Het was 5 december en met een van mijn broertjes had ik wel een uur lang voor de etalage van de plaatselijke speelgoedwinkel gestaan. Achter het glas puur luilekkerland. En ’s avonds zouden de pakjes worden bezorgd. Vol verwachting klopte ons hart. We woonden afgelegen in een bos en we gingen samen op een zandpad liggen en keken omhoog. Er was een sterrenhemel, die je in Nederland helaas nooit meer ziet. We hielden elkaar vast en waren intens gelukkig.
Wat ik me afvraag: waar is die sterrenhemel gebleven? Of moet je daarvoor op een zandpad liggen om hem te zien?
Wat dacht je van de licht- en luchtvervuiling in Nederland. Een paar jaar geleden huurden wij een oud boerderijtje in de Dordogne in een in een smal dal gelegen gehucht van 7 woningen. De enige weg was slechts een karrenspoor zonder lantaarnpalen. Daar hebben we avond aan avond in onze tuin naar gigantische sterrenhemels gekeken. Nou ja, misschien dat het met een beetje geluk midden op het Kootwijkerzand nog eens lukken wil.
Erg mooi geschreven Ben, tja van kinderen kunnen we dagelijks leren… fijn dat we, gelukkig, van die heerlijke onbevangen kinderen genieten.
Ook voor mij geen bucketlist, geniet van alle geluksmomenten op mijn pad. Is er niet zoiets als: wat gij heden kunt doen, laat het niet liggen tot morgen? (erg protestants ???🧐)
Ook voor mij geen bucketlist!
Aan beleefde avonturen geen gebrek.
Geen lijstjes meer, daarvan had ik er altijd teveel.
Ik hoop dat ik aan het einde van mijn leven niets meer hoef en kan genieten van alle mooie herinneringen.
Wow, Ben, wat mooi verwoord! Je raakte me diep met de quote: ‘Opa,’ zegt hij, ‘als ik nu doodga, heb ik wel een ontzettend gaaf leven gehad.’ …Bucketlists, tja, voor mij werkt het inderdaad ook niet als een lijstje dat ik per se moet afvinken. 1 grote wens heb ik wél: naar de Orang Oetans op Borneo/Sumatra. Of anders graag naar de Apenheul. Mijn favoriete mensaap in de ontroerende oogjes kijken. 😉
Mooie bezinning Ben. Ik ben geen bucketlistmens (lekker slecht woord). Veel betekenisvolle momenten zijn nu eenmaal niet te plannen. Die ontstaan vaak in de schaduw van iets anders. Volgens mij is het wel van belang aandacht te houden voor sterke verlangens die er al lang zijn, materiaal of immaterieel. Zo wil ik toch nog wel een keer het Noorderlicht zien. Een keer mislukt maar zou toch wel mooi zijn. Toch een beetje bucket.
Prachtig verhaal Ben! Ik herken jou (en mezelf ook trouwens) erin.
Opnieuw een mooi verhaal. Indringend ook. Dankjewel voor het delen.
Ik moet denken aan 1 van mijn (korte) gedichten, die hopelijk binnen niet al te lange tijd in mijn eerste gedichtenbundel verschijnt:
“Geluk is geluk ervaren op het moment dat het er is.”
Wens je een mooie dag toe.
Een mooi beeld en een mooie zelfreflectie.
Smullen van je verhaal 😊
Ben wel benieuwd welke strandtent het is? 🙂
De strandtent waar het in het blog over gaat is: Strandpaviljoen West aan Zee. Naast de oude strandtent is een nieuw paviljoen verrezen. Heerlijke plek. De Walvis aan het Groene Strand is wat mij betreft ook een aanrader van jewelste.
Hopelijk kent ieder mens topmomentjes in zijn of haar leven. Momenten waarin je door een geluksgevoel werd overspoeld en dat ook beseft. Ik in ieder geval wel en alleen hieraan terugdenken geeft een warm gevoel op een koude herfstdag. Dat gun ik iedereen en dan heb je geen bucketlist nodig.
Fraaie blog, weer iets om over na te denken, altijd zinvol. Maar ja een bucketlist?? Iedereen heeft volgens mij wel een lijstje met grote en kleine dingen die hij of zij nog eens zou willen doen. Het is de vraag wanneer sta je er bij stil dat iets wel eens de laatste keer is. Vaker komt het m.i. voor dat iets de laatste keer is omdat je het daarna gewoon nooit meer doet door wat voor oorzaak dan ook.
Maar goed dat je daar niet altijd bij stilstaat.
Zelf heb ik wel een soort van lijstje maar dat is meer een wensenlijstje zonder volgorde en die is ook aan verandering onderhevig.
Een bucketlist list is maar voor korte tijd hanteerbaar zonder teveel naar voren te plannen, want iedere dag is er een afscheid van een dag die voorbij is. Beter iedere dag een bucketlist waar je op het eind van de dag met voldoening op terug kan kijken.
Beter iedere dag een bucketlist waar je op het eind van de dag met voldoening op terug kan kijken.
Dat vind ik een hele mooie gedachte.
Het platform De Aanlegplaats, dat zich afficheert als de ’thuishaven voor blogs vol literair talent’ publiceert elke week een Vangst van de Week. Daarin halen ze drie blogs naar voren die in hun ogen opvallen. Dit blog is ook ‘gevangen’. Ben Vereerd.
Vangst van de Week #39:
https://aanlegplaats.blog/2021/11/09/de-kunst-van-het-ambachtelijk-sterven-vangst-39/