Mannen lijken vaak op hun hond. Veel eigenaren van een pitbull zien er zelf ook niet al te aaibaar uit. Deze man lijkt op zijn fiets.
De haakse zadelpen vond hij bij een fietsenbouwer in Leeuwarden. Hij plukte hem uit een kist met oude onderdelen. ‘Kostte me een tientje. Op zo’n moment kan ik mijn lol niet op. Zeker toen ik ook nog deze koplamp vond. Wat een parel, moet je kijken, dertig eurootjes!’
Anton vertelt graag over zijn fiets. Hoe hij de onderdelen bij elkaar zocht om zijn eigen vintage fiets te bouwen. Hij houdt van ‘de rook van iser en smar’, Fries voor ‘de geur van ijzer en smeer’. Hij is geen purist. Zo gebruikte hij nieuwe wielen. Hij is meer de romanticus die zijn verbeelding laat spreken door oude en nieuwe elementen te combineren tot zijn eigen, unieke ‘Fiets Fantasia’.
Anton heeft een organisatieadviesbureau dat bedrijven helpt bij overnames en veranderingen. Ik ken hem van de camping. We wandelen, voeren gesprekken en appen. Hij heeft zich met zijn fiets neergevlijd bij mijn tent. Ik bekijk de man en de fiets die voor me liggen. Hij weet dat hij de blikken van de campinggasten trekt als hij met zijn vintage-ensemble langs hun tenten fietst. Hij geniet daarvan. Liever een excentrieke paradijsvogel dan Dirk Doorsnee.
Excentriek, maar ook een pater familias. Een knijpend handje van zijn kleinzoon in zijn grote opahand kan hem tot tranen toe beroeren. Het gezin als hoeksteen van geluk. Op dat vlak is hij net zo traditioneel als zijn ouderwets ogende tweewieler.
Zijn lange grijze haren – meestal bijeengehouden door een knot – zijn vintage en hip tegelijk, net als zijn vervoermiddel.
Ik zie Anton weerspiegeld in zijn fiets. Het goudkleurige montuur van zijn zonnebril kleurt bij de koperen koplamp. De hoge lederen schoenen lijken rechtstreeks weggewandeld uit de tijd van Kruimeltje, de tijd waarin zijn fiets in het straatbeeld nauwelijks op zou vallen. Zijn lange grijze haren – meestal bijeengehouden door een knot – zijn vintage en hip tegelijk, net als zijn vervoermiddel. De fietshandschoentjes maken het plaatje compleet.
Schrijver Willem Frederik Hermans wist de magie van een fiets ooit al eens in woorden te vatten. Hij schreef: een fiets blijft niet staan als er niemand op zit en valt niet om als er iemand op rijdt. Albert Einstein ging nog een stap verder. Hij gebruikte de fiets als metafoor voor het leven: het leven is als het berijden van een fiets. Om je evenwicht te houden, moet je in beweging blijven. Ik weet zeker dat Anton het hiermee eens is.
Ben Tekstschrijver
Voor mij is dit blog een klein experiment: een portret in woorden van een man aan de hand van zijn fiets. Reacties zijn van harte welkom.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Bij hem is het iedere dag Oud en Nieuw. Als hij een knal hoort, geen bekeuring, maar lopen.
Gr. Frank
Wat een originele reactie: bij hem is het iedere dag Oud en Nieuw. Mooi gevonden, had ik zelf willen verzinnen…😁
Prachtverhaal weer, Ben, dankjewel!
Hoi Ben, een baas lijkt op z’n hond en een man lijkt op zijn fiets, en vice versa.
Ik zag laatst bij een pronte dame een stenen varken, voor een habbekrats gekocht, door haar voortvarend opgetuigd. Zijn vel werd getooid met een luipaardprint, zijn snuit en pootjes werden hardroze geverfd. Op zijn vette ruggetje stond: ‘Pig on drugs’. En inderdaad, het zag er nogal psychedelisch uit.
De dame in kwestie had rood haar, was mollig, had een breed gezicht, een blank velletje en wimperloze ogen. Ze droeg een jurk met luipaardprint en haar lippen waren fel rozerood geverfd.
Ze had haar varken haar eigen aanzien gegeven, maar leek dat niet in de gaten te hebben!
Trouwens, ze zeggen ook van echtelieden dat ze van lieverlee op elkaar gaan lijken. We kennen allemaal wel zo’n stel dat elkaars zinnen afmaakt. En identieke vakantietenues draagt. Een setje noemen ze dat, wat een gruwel…
Zou er ook iets op ‘het vette ruggetje’ van de pronte dame gestaan hebben, een tattoo bijvoorbeeld met een psychedelische boodschap?
Hahaha…wie weet…Lady on Pigs?
Mooi verhaal weer, Ben, maar of je vriend op zijn fiets lijkt zoals een man op zijn hond?
Tenzij het vergelijk gaat over afbreken en opbouwen (in zowel zijn werk als de fiets). Dan hoop ik van harte dat hij met vernieuwde inzichten oude, goede waarden uit iemands werk gebruikt bij veranderingen, zoals de oude onderdelen die hun nut bewezen en in zijn ‘nieuwe’ fiets komen. Daar zit het vergelijk voor mij in.
En paradijsvogels worden dan misschien vreemd aangekeken, ze geven wèl kleur aan de wereld. Daar zijn er nooit genoeg van!
Ik zie Anton weerspiegeld in zijn fiets. Daar hoort inderdaad bij dat hij oude en nieuwe elementen combineert tot iets ‘oud-en-nieuws’. Vintage en hip tegelijk.
En ik ben het helemaal met je eens wat betreft de paradijsvogels. Die geven kleur aan de wereld. Mijn verhaal over Anton mag je beschouwen als een ode aan alle paradijsvogels in de wereld.
Leuk verhaal Ben. Het trefwoord fiets maakt bij mij vele herinneringen los, maar ik zal me tot slechts enkele beperken. Na de step, die toen nog autoped heette, kreeg ik mijn eerste kinderfietsje. Uiteraard tweedehands en misschien zelfs wel derde- of vierde-. Ik was erg verguld, echter durfde er aanvankelijk niet op te rijden. Wel liep ik er hele afstanden trots naast en grappig dat ik dit verschijnsel ook bij mijn kleinzoon waarnam. De opvolger van het fietsje was ook tweedehands en daarmee fietste ik op winteravonden in het donker naar de openbare bibliotheek. Dan kwam ik met twee bruingekafte boeken onder de snelbinders thuis en verkneukelde mij al op de avonturen van Arendsoog, Eenzame Wolf en Winnetou, want ik was in die tijd gek op indianenverhalen. Ik stuurde mijn fiets met een riem, die ik aan de handvatten bevestigd had en waande mij moeiteloos Old Shatterhand op zijn paard Hatatitla.
Dan sla ik een flinke reeks tour- en racefietsen over om te belanden bij mijn nieuwste aanwinst. Sinds half augustus ben ik de trotse bezitter van een super e-bike. Lang vond ik het confronterend om te erkennen, dat je toch echt ouder wordt. Maar allemachtig, wat heb ik enorm veel plezier van het voertuig. Inmiddels heb ik al 2250 km op de teller en ik zoef urenlang zonder echte inspanning door de prachtige omgeving van Hoevelaken. Mocht er ooit een standbeeld voor de fiets onthuld worden, wat in een land als Nederland zeker niet denkbeeldig is, dan zou ik met groot plezier het lintje doorknippen.
Je stuurde je fiets met een riem, die je aan de handvatten bevestigd had en waande je moeiteloos Old Shatterhand op zijn paard Hatatitla. Sloeg je ook met een zweepje op het achterwiel om je ‘paardenfiets’ tot grotere snelheid te bewegen?
In ieder geval hoef je dat nu met je e-bike niet meer te doen. Als je dan sneller wilt, geef je gewoon een beetje extra gas.
De voordelen van de moderne tijd.
Ik stam uit de tijd dat veel boeren nog met paard en wagen naar de molen kwamen. Sommigen gebruikten de zweep om hun paarden tot groter snelheid aan te drijven. Dat was mij als kind al een gruwel. Dus nee, het kwam niet in mij op om de bagagedrager af te ranselen.
Hallo Hans,
Ook voor mij was de e-bike een eye-opener. Wat heerlijk om bijna moeiteloos kilometers af te leggen, ook tegen de wind in. Ik geniet van mijn white horse…
Haha, geen ‘stalen ros’, maar een ‘white horse’…
Mooi verhaal weer Ben!
Over fiets gesproken: Mijn oudste herinnering aan de fiets gaat terug naar de tijd dat we in Rotterdam woonden. Regelmatig fietste mijn vader met mij voorop in het kinderstoeltje naar zijn broer en gezin in Rotterdam-Noord. Daarbij moesten wij altijd via de Maastunnel. De fiets ging dan op de roltrap, en voorop gezeten daalde ik een pijlloze diepte in. De combinatie van de fiets schuin naar voren op de roltrap (in mijn beleving viel ik bijna voorover), de diepte van de tunnel, en de geur van machines en olie, vergeet ik nooit meer. Angstige momenten in mijn herinnering.
Vorig jaar gingen we een dagje met familie “back to the roots”; een dagje Rotterdam dus. Euromast, Noorder-Eiland, kubuswoningen. Je kent het wel. En toen kwamen we langs de ingang van de Maastunnel. Je begrijpt het al; ik moest erin en naar beneden. De diepte en geur kwamen direct terug. Alles was nog zoals toen. Eng was het echter niet. Maar de cirkel was rond.
Mooie herinnering Erik.
Dit zou bij wijze van spreken zo maar de basis kunnen zijn voor een blog De man met zijn fiets (deel 2). Kortom: mooie aanvulling.
Dank voor het delen.
Bijzonder zo’n verhaal over jezelf te lezen. We delen het gevoel voor de risico’s van zelfbenoemde kunstenmakers die als vrijgestelden kwetsbaren langszij coachen.
Wel lief geschreven in die zin dat je mij wel ‘vriendelijk’ neerzet. De pedanterie van de liefhebber had je mogen aanpakken. Maar hier ontdek ik de afkomst van jou….antirevolutionair, maar als tekstschrijver wel de frisheid van een ‘Aantjes’. Je laat de lezer over zichzelf nadenken door het oproepen van beelden.
Even stijlvol slot erbij, waardoor opening en doorwerking betekenis krijgt. Doorgaan met schrijven, blijven wij lezen. Hoe is het met je lieve moeder Ben?
Hi Anton,
Jouw blikvangende fietsritjes op de camping met jouw oud-en-nieuwfiets zijn inderdaad te bestempelen als ‘pedanterie op pedalen’, maar dan wel een pedanterie die met passie wordt gebracht. En dat maakt het een stuk gemakkelijker te verteren.
Leuk dat je als ‘lijdend voorwerp’ van dit verhaal hebt gereageerd.