Terwijl Luke Winslow-King in TivoliVredenburg zijn slidegitaar laat janken, heupwiegt op de voorste rij een jonge vrouw op het opwindende ritme. Swing that thing, klinkt het. Ik wil de thuisblijvers laten meegenieten. Maar: hoe beschrijf ik die vrouw vóór Luke?
Luke Winslow-King heeft er zin in vanavond. De lok van zijn keurig gecoiffeerde kapsel valt nonchalant voor zijn ogen. Met een zwierige zwaai van zijn hoofd gooit hij hem recht, maar het is vooral de lach van Luke die het ‘m doet. Hij lacht zoals Bowie dat kon in zijn beste dagen. Sensueel, charmant, innemend. Ik ben blij dat mijn Elly tijdens dit optreden niet naast me staat: ik was haar kwijt geweest.
De vrouw voor Luke deint mee op de golven van de muziek, haar blik volgt elke beweging van de muzikant uit New Orleans. De mannen in de zaal hebben niet alleen oog voor de zanger, maar ook voor de heupwiegster op de eerste rij. Naast me staat muziekvriend Hans, ook hij heeft haar in het vizier. Hij tikt een bericht op zijn telefoon: Een swingende vrouw met een kokerrok, opgestoken haar, oorbellen, stuwt de band tot grote hoogte…
Muziekvriend Gerhard is thuis gebleven, hij wil meer weten en appt: Vrouw in het publiek? Foto?
Zijn nieuwsgierigheid is gewekt, hij wil haar ‘zien’. Ik maak een foto, maar vraag me dan af: moet het per se een foto zijn, of kan het ook met woorden?
Een schrijftechniek die op veel schrijfcursussen langskomt, is Show, don’t tell: niet vertellen maar laten zien. Niet vertellen dat de vrouw voor dat podium een knappe en verleidelijke vrouw is, maar minutieus beschrijven wat je ziet, zodat de lezer denkt: poeh, dat is een knappe en verleidelijke vrouw.
Ze wiegt als een roeibootje op klotsend water. Dansende pijpenkrulletjes aan weerszijden van haar hoofd geven de boodschap een extra zetje.
Terwijl Luke een zwoele ballad inzet over een onbereikbare liefde, kijk ik nog eens goed naar het wiegende wonder voor me. Ik pak mijn telefoon en tik een bericht in:
Ze staat op high heels, haar hakken verschuiven slechts enkele centimeters. Ze wiegt heen en weer als een roeiboot op klotsend water, op anderhalve meter voor de zanger. Dansende pijpenkrulletjes aan weerszijden van haar hoofd geven de boodschap een extra zetje: kom hier, lief zangertje, kom hier…
Gerhard antwoordt direct: Oeps, dit is beter dan een foto!
Een beeld zegt meer dan duizend woorden, maar soms scheppen woorden een beeld waar een foto niet tegenop kan. Het schrijven van zo’n tekst heeft nog een voordeel: je verplicht jezelf intens te kijken en details scherp waar te nemen. Dat was in dit geval geen straf.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Mooi Ben. De Griekse mythologie dringt zich bij mij gelijk op. De vrouw als muze voor de zanger…maar ook in de gestalte van het gevaar, als een Sirene die met verlokkelijke zangstem stuurlui verdooft en de schepen op de rotsen laat lopen. In dit geval was de flirt blijkbaar een mooi evenwichtig spel. Ik moet ook even denken aan de concerten van Bruce Springsteen waar hij vaak een fan op het podium trekt om deel te nemen. Vaak een jonge vrouw (denk aan Courtney Cox in de jaren tachtig) maar de laatste jaren bijvoorbeeld ook een kleuter en vorig jaar zelfs een vrouw van in de negentig. Die was waarschijnlijk minder soepel in de heupen dan jullie swingende muze in Tivoli 🙂
Hi Rob,
Wat een machtig mooie reactie. Het is een best lastig onderwerp om op te reageren; mogelijk dat jouw reactie anderen ook inspireert.
‘Onze muze’ in Tivoli werkte vooral op onze verbeelding. Sterker nog, ik heb haar alleen maar op haar rug gezien. Maar dat was meer dan voldoende. Mogelijk dat ‘het hele plaatje’ de illusie doorbroken had.
En dat is volgens mij de kern van goed beeld, goede tekst, kunst, dat het iets aan de verbeelding overlaat.
In de beeldcultuur van tegenwoordig is de verbeelding vaak ver te zoeken, wat het plat en oppervlakkig maakt.
Toch?
Leuk Ben,
Nu krijg ik nog meer zin om met de reeds in mijn bezit zijnde kaartjes, dit jaar nog, te gaan naar Joe Bonamassa, Sting, U2, Guns ’s Roses en Brian Adams.
Die zorgen ook vast voor klotsende golven en deinend publiek.
Hartelijke groet, Johan
Het boetseren, schilderen, verbeelden, bezingen, verwoorden, toedichten, fotograferen van al het vrouwelijk moois in de natuur… ach, het is van alle tijden. Met dank aan Rubens, Cohen, Mulisch, Rodin, Röling, Michelangelo, Gaugain, Brel, Leibovitz, Moore. Maar het begint met die ene blik, die ene beweging, of die geur…. Daarna volgen al ras de penselen, de pennen en de beitels… Om al dat moois te delen met wie dat wil.
Ad
Leek ze op mij? Haha…
Dit blog is qua inhoud en vorm van superieure kwaliteit!
Mooi verhaal, Ben. Kan me zoiets heel goed inbeelden. Zo zag ik ooit een jong meisje zo perfect kloppend bewegen op “Guitar Man” van Elvis tijdens een dj avond van me, waar ik later ook een tekst over schreef. Het tijdloze vond ik zo prachtig. De plaat uit 1967, en het meisje dat levenslicht zag meer dan dertig jaar later. Terug naar jouw verhaal: wat moet dat een muzikant vol overtuiging doen beseffen dat hij in vorm is, ofwel “ik ben goed bezig en ga zo door”. Niet te veel bekendheid geven aan dames die dansend zo’n bijdrage aan de kwaliteit van de artiest leveren, straks breekt er nog een tijd aan waarin ze ervoor ingehuurd worden…
Mooi beeldend geschreven, een foto zou afbreuk doen aan mijn fantasie.
Geweldig, ik zie het voor me.
Gelukkig had ik een moeder die graag en beeldend verhalen vertelde of voorlas en zodra ik zelf kon lezen, verslond ik het ene boek na het andere. Hoe kon ik me verkneukelen in een stapeltje nog ongelezen boeken naast mijn bed en hoe vaak las ik niet stiekem door onder de dekens met een zaklamp. De verhalen liet ik altijd spelen in mijn eigen omgeving en die beelden blijven me altijd bij. Ik kan het huis van de grootvader van Gerdientje (jawel, die van Jaap), die boswachter was, nog aanwijzen en de put, waarin Jozef door zijn broers gedumpt werd, bevindt zich nog steeds tegenover mijn geboortehuis op de Nijverdalse berg. Mijn eerste grote bioscoopfilm in Corso te Rotterdam was Ben Hur. Ik was totaal overdonderd en dagenlang spraken we nauwelijks over iets anders. Toen ik jaren later het boek las, viel dat tegen. Ik had al beelden en kon mijn fantasie niet meer laten spreken. Zo is het altijd gebleven. Na de film wil ik het boek niet meer lezen en na het boek valt de film bijna altijd tegen. Concerten bezoek ik niet, alleen klassieke. Daarbij wordt niet gedanst. Jammer eigenlijk want jouw beschrijving van de dansende dame prikkelde ook mijn fantasie. Knap gedaan.
Weer een mooie Ben. Ik geniet altijd van je stukjes. Keep up the writing!
Hoi Ben, beeldender dan jij het ons voortovert kan niet,lijkt me. Maar…..er komt natuurlijk ook zeer veel inlegkunde van de beschrijver bij kijken. Hoe verlekkerd kun je zijn, Ben? Misschien moet Elly zich wel zorgen gaan maken?! Geintje. Oog hebben voor een mooie vrouw die je begeestert, oog hebben voor een zanger die je meeneemt (tja, waarnaartoe: daarover mag je naar hartenlust fantaseren, toch?) is niet verboden. Ik zou zeggen: het zout in de pap!
Voor mij was en is Jeremy Irons, de beroemde acteur, zo iemand die altijd mijn hart sneller doet slaan. Ik heb hem pas nog gezien in het filmhuis, in een film over een briljante Indiase wiskundige.
Annelies van Setten
Ik vind het altijd leuk om jouw blogs te lezen.
Het is waar. Een goede tekening in woorden doet meer dan een foto.