In 2017 werd Marrie de Graaf-Roozenboom 90 jaar en A.L. Snijders 80 jaar. Voor beiden een kroonjaar. Door mijn moeder leef ik zoals ik leef, door Snijders schrijf ik zoals ik schrijf. Daarom in de geest van Snijders drie zeer korte verhalen over mijn moeder.
Vogeltjes kijken
Zondagmorgen. Mijn moeder woont nog in Hoevelaken op de boerderij, haar zus is op bezoek. Twee mannen met Balkan-snorren bellen aan, ze willen een ladder lenen, om ‘vogeltjes te kijken’. Hoewel mijn moeder het vreemd vindt dat zoiets op de dag des Heeren moet gebeuren, stemt ze in. Maar ze lusten toch eerst wel een kopje koffie? Even later zitten de twee mannen in de voorkamer. Haar zus vertrouwt het niet, denkt aan zigeuners, hoopt vurig dat ze snel opkrassen. Maar wat doet mijn moeder? Die biedt hen een tweede kopje koffie aan.
De reden van het bezoek is nog altijd in nevelen gehuld. Ik denk weleens dat mijn moeder de mannen ‘ontwapende’ door haar ontvangst, dat bij hen een moreel besef groeide dat ze deze hartelijke vrouw onmogelijk konden bestelen.
Geld voor de trein
Mijn moeder woont op een zorgerf in Putten. Daar kan zomaar een verwarde medebewoner op haar bed liggen. Ze zal dan zeggen: ‘Blijf maar lekker liggen hoor, je zult wel moe zijn.’
Een buurvrouw van mijn moeder vertelt dat een medebewoner bij haar binnenliep en ‘geld wilde voor de trein’.
‘Is ze bij jou ook al op de kamer geweest, Marrie,’ vraagt de buurvrouw.
Mijn moeder schudt het hoofd, weet het niet meer.
‘Zielig hoor, als je zomaar bij iedereen binnenloopt en vraagt om geld voor de trein,’ concludeert de buurvrouw, die nog redelijk scherp is in het hoofd.
Het woord ‘zielig’ blijft haken. Mijn moeder buigt zich vertrouwelijk naar mij toe, legt haar hand op mijn onderarm en zegt: ‘Dat minsje wil graag geld voor de trein, wil je haar wat geld uit mijn portemonnee geven, dat stakkerdje…’
Na het afrekenen zegt hij: ‘Ik zag vanaf de eerste seconde dat je dat jack zou kopen. Weet je wat, hier heb je een pot leervet gratis.’
Onderhandelen
Als David Bowie in de clip Day in, Day out een stoer leren jack draagt, wil ik ook zo’n jack. De volgende dag reis in de stromende regen naar het Waterlooplein. In een van de kramen zie ik mijn droomjack hangen. De verkoper ziet me verlekkerd in de spiegel kijken. Bij de kassa vraag ik of er nog een korting in zit. De man lacht, nee dat gaat niet lukken. Na het afrekenen zegt hij: ‘Ik zag vanaf de eerste seconde dat je dat jack zou kopen. Weet je wat, hier heb je een pot leervet gratis.’
Onderhandelen zit niet in de familiegenen, we missen de broodnodige bluf. Mijn moeder bezocht tijdens de Spakenburgse dagen altijd een favoriet antiekzaakje. Ook deze keer. Ze bekijkt een aantal dure vaasjes, stoot dan per ongeluk één van de pronkstukken van het schap. De antieke vaas klettert in scherven op de grond. De winkelmedewerker ziet het verschrikte gezicht van mijn moeder en blijft vriendelijk. ‘Geeft niet hoor, ik ruim het op,’ zegt ze.
Mijn moeder vindt even later een mooi vaasje en zet dat bij de kassa neer, voor dezelfde vriendelijke vrouw die daarnet de scherven opruimde. Overtuigend klinkt het niet als ze vraagt: ‘Kan er misschien nog wat af van de prijs?’
Ben Tekstschrijver
Ken jij misschien een ‘zeer kort verhaal’ over mijn moeder? Leuk als je dat ter ere van haar verjaardag hieronder wilt delen. En hoe overtuigend ben jij in onderhandelingen? Reacties welkom.
Meer verhalen lezen over mijn moeder? Je vindt ze hier: Ode aan mijn moeder, Kerstverhaal met moeder Marrie, De weg naar Sint Jozef, Tasje met een boodschap, Bezoek op zondag en Goud weerd.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Scherp, observerend en grappig…. de drie hoofdingrediënten van een zkv. Je hebt ze met smaak gebruikt in deze twee pareltjes, Ben. Erg mooi.
Mooi verhaal, Ben, en je moeder blijft een schatje. Ik heb een broer die met zijn onderneming dik miljonair geworden is, terwijl ik in mijn hele leven nog nooit iets met winst verkocht heb. Het is zelfs binnen één gezin soms raar verdeeld. Het kan verkeren en ik kan er met gemak mee leven.
Uw moeder Marie kwam altijd bij de jumbo in Hoevelaken en ze kocht altijd doosjes Merci en elke keer kreeg één van de caissières een doosje Merci! Ze lachte steeds van oor tot oor! Ze is een vrouw met een GROOT hart van goud!
Hi Lisanne,
Wat leuk dat je dit verhaal over mijn moeder in de Jumbo deelt. Ja, mijn moeder en doosjes Merci horen bij elkaar. Zullen we haar in het vervolg maar ‘Moeder Merci’ noemen?
Mooie observaties! Ik geloof dat ik jouw moeder een heel aardige vrouw vind!
Het zijn beide weer juweeltjes. Heerlijk die korte verhaaltjes.
Chapeau.
Zoals altijd weer een welkome verrassing die in graagte wordt gelezen. Dank.
Ik dacht eerst dat je moeder een roze baard had toen ik de foto zag. Ach elk huis zijn kruis.
Ik ga niks meer zeggen over jouw schrijfkunst. Hoeveel parels en diamanten kunnen er op een kroon? Van A.L Snijders heb ik nog niets gelezen (doodzonde?) wel van Philip Snijder. Lees alstublieft zijn “Zondagsgeld” en “Bloed krijg je er niet meer uit”. Hoor graag van je.
Hi Peter,
Ik ken Philip Snijder van zijn boek Het Geschenk. Ik begrijp van jou dat ‘Zondagsgeld’ en ‘Bloed krijg je er niet meer uit’ ook aanraders zijn. Dankjewel voor de tip.
En die ‘roze baard’, ach, dat roze podderige dasje en mijn moeder zijn onafscheidelijk, ik denk niet dat ik een foto heb waar ze ‘die roze baard’ niet draagt.
I never met your Mam Ben, but I wish her a very happy 90th birthday!! Hope she has a lovely day in the company of her family and friends.
Als de catechisanten belijdenis hadden gedaan, werden ze uitgenodigd om bij je moeder op visite te komen, ze kregen allerlei lekkers, gebak, balletjes gehakt, chocola, teveel om op te noemen, maar heel bijzonder was ook dat iedere catechisant een mooi boek kreeg, niemand uitgezonderd, en het waren soms best wel grote groepen. Toen onze jongste dochter bij haar op visite ging, zei haar broer, je hoeft echt niet te eten als je naar “Marrie” gaat, daar is de traktatie zo groot. Bij zieke mensen ging ze steevast een netje mandarijnen o.i.d. brengen, ze kwam zo vaak langs fietsen en altijd zwaaien, totdat je uit zicht was, ik ging soms gauw naar binnen, omdat ik het echt weleens gevaarlijk vond, zolang ze achterom bleef kijken ofdat ze je nog zag staan en alsmaar zwaaien, dit mis je echt. Deze vrouw, een heel bijzondere, lieve, gunnende vrouw.
Ben toch, stakkertje moet met een t….
Kleinigheidje, moet kunnen.
Ik kan ook niet onderhandelen, zou dat door onze Calvinistische achtergrond komen????
Hi Theo,
Stakkerdje of stakkertje? Het Groene Boekje geeft aan dat het allebei kan, het ligt eraan of je uitgaat van het woord stakker of stakkerd.
Stakkerdje: http://woordenlijst.org/#/?q=stakkerdjes
Stakkertje: http://woordenlijst.org/#/?q=stakkertje
We hebben dus allebei gelijk. Daar hoeven we verder niet over te onderhandelen. Gelukkig.
Vanmorgen bij het Zorgerf sprak ik Marrie over haar bijzondere verjaardag as maandag en wenste haar alvast een fijne dag. Haar antwoord: ‘heul iezig bedankt Nel en ik hoop nog heul de dag aan je mooie woorden te denken’. Heel bijzonder hoe ze nog altijd de woorden kan vinden om iemand extra te bedanken. Vaak nog met de toevoeging: ‘en dat meen ik echt hoor anders zou ik het niet zeggen’.
Mooie verhalen Ben, ik ken je moeder niet persoonlijk maar het moet wel een hele lieve vrouw zijn. Wat fijn dat jullie maandag haar 90e. verjaardag mogen vieren. Alvast van harte gefeliciteerd
Heerlijk zo’n moeder. Geniet er nog maar veel van man.
Mooi geschreven weer Ben. Maak er een mooi feestje van. Van Harte gefeliciteerd alvast.
Van harte gefeliciteerd met deze lieverd!
Hahah “de dag des Heeren”. Nou het toont juist lef als je na het omstoten van een vaasje nog durft af te dingen..
Het verhaal wat ik zo mooi vind is dat ze na het eten van koude socijzen broodjes nog heel optimistisch kan zeggen: “Koud zijn ze haast nog lekkerder!” Hahah 😄
Van harte gefeliciteerd met je moeder haar verjaardag. Wat mooi om dit bijzondere moment met haar te kunnen vieren.
Ook je korte verhaaltjes waren weer innemend. Een genot om te lezen. Dankjewel.
Gefeliciteerd met je moeder. Een bijzonder lieve vrouw…
Van harte gefeliciteerd met jullie moeder Tante Marrie. Hoop dat ze nog een tijd mag genieten van de mensen om haar heen en haar prachtige woonplek.
Mooi artikel, dankjewel daarvoor.
Van harte, Ben, met je moeder en je prachtige schrijftalent. Dank je wel!
Ontroerend en prachtig!
Ontzettend leuk om zo nog verhalen over mijn lieve oud-buurvrouw te lezen. Van harte!
Ik hoop, Ben, dat je je moeder nog een poosje bij je mag houden!
Mijn moeder:
Eerste korte verhaal:
“Mam, sorry hoor, maar ik ben vegetariër geworden.”
“Maar Annelies, heb je dan nooit lekker gegeten bij me?”
Tweede korte verhaal:
“Mam, sorry hoor, maar ik wil op kamers gaan wonen.”
“Maar Annelies, heb je het dan nooit naar je zin gehad bij ons?!”
Derde korte verhaal:
“Mam, sorry hoor, maar mijn psycholoog wil jullie spreken.”
“Ammehoela, ik ben toch niet gek…
Vierde korte verhaal:
“Mam, sorry hoor, maar ik ga theologie studeren.”
“Maar zo hebben we je toch niet opgevoed?”
Daar staat tegenover:
Ik als peuter, ontwakend uit een nachtmerrie:
“Mam, als ik nou groot ben, hoe kom ik dan aan een man?”
“Komt helemaal goed lieverd, op ieder potje….”
Ik als peuter, een uur later, ontwaken uit de volgende nachtmerrie:
“Mam, en als ik nou die man heb, hoe kom ik dan aan een huis?”
“Schat, daar zorgt de gemeente voor!”
Annelies van Setten
Beter laat dan nooit…..
We noemden haar, je moeder, mevrouw Popje. Dat verdient natuurlijk enige uitleg.
Ze was een trouwe klant bij “de MIWACO”. Ik ken haar alleen met een glimlach. Ze kocht nooit iets voor zich zelf maar was altijd op zoek naar een klein cadeautje .
Een verkoopgesprek met goed bedoelde adviezen werd door haar steevast uiterst vriendelijk beantwoord met:
“Ja,ja,ja….. maar heb je niet een leuk popje.”
Wij hebben ons dikwijls afgevraagd of zij alleen aan haar kleindochters een cadeautje gaf.
Wellicht was zij al zo vooruitstrevend dat zij ook de kleinzoons met een pop verwende.
Als ik vroeger mest voor de tuin bij je moeder ging halen – normaal kost zoiets geld – werden we voordat we huiswaarts gingen helemaal volgestopt met lekkernijen, tot en met een dikke sigaar toe.
Echt Ben, je moeder wist van goeiigheid niet wat ze moest doen. En als ik dan toch wat geld voor de mest wou geven, was de wereld te klein. En als ik dan weer naar huis ging, gaf ze nog een sigaar mee voor onderweg.
Hallo Ben,
Ik hoop dat jullie een fijne verjaardag hebben gehad. Goed voor weer een nieuw kort verhaal!
Mooi die zkv’s, en wat eigenaardig dat dit – een kort verhaal – niet lukt tijdens onze lunchloopjes.
In de aanloop naar de verhuizing hebben we veel over je moeder gesproken en geweldig mooi dat ze
het nog steeds goed doet. Op de foto zie ik hoe blij je met je moedertje bent. Ik hoop dat ze nog lang bij jou en je familie mag blijven.