Aan onze app-groep met oud-collega’s is Fatima toegevoegd. Een vergissing. We hebben geen oud-collega die Fatima heet. Fatima is blij met de onverwachte uitnodiging en vraagt: ‘Heb je groep dat leuke dingen doen?’
We noemen onze groep de Pensionado’s. Een paar keer per jaar gaan we lunchen en halen we herinneringen op aan onze tijd in het ziekenhuis. Ria beheert de app. Elke keer als een collega met pensioen gaat, stuurt ze een uitnodiging. Nu is Ingrid met pensioen.
Onze app bericht dat Fatima is toegevoegd. Dat is vreemd, we hebben geen oud-collega die Fatima heet. Fatima reageert meteen: ‘Ik ben Fatima ik wau vragen wat doe jullie als groep vind well gezellig waar woon jullie Almere.’
Even later lezen we dat onze beheerder Fatima weer uit de groep heeft verwijderd. Ze appt: ‘Foutje bedankt! Fatima eruit, Ingrid erin.’
Ik tik: ‘Fatima eruit, Ingrid erin. Je zou bijna zeggen dat Wilders hier achter zit. Die heeft meer op met Ingrid dan met Fatima.’
Later, tijdens de lunch, horen we hoe de vork in de steel zit. Ria had nog een oud nummer van Ingrid in de telefoon. Dat nummer is nu blijkbaar toegewezen aan Fatima. Vandaar dat ze de uitnodiging kreeg. Ria legt de vergissing persoonlijk aan Fatima uit:
‘Hallo Fatima, ik heb een foutje gemaakt met het telefoonnummer, ik ga je verwijderen. Groet, Ria.’
Fatima: ‘Is niet Ria heb je groep dat leuke dingen doen?’
Ria: ‘Hi Fatima, wij hebben een groep waarmee ik heb gewerkt en wij gaan samen eten.’
Fatima: ‘Dat is leuk.’
De zin Is niet Ria heb je groep dat leuke dingen doen resoneert in mijn hoofd. Ik probeer me voor te stellen hoe Fatima erbij zit, daar in Almere. Ze probeert de Nederlandse taal te leren. Lastig. Interpunctie, enkelvoud, meervoud. En ze vraagt zich af: hoe vind ik aansluiting als nieuwkomer. In Nederland kun je overal door de ramen kijken, maar moet je wel eerst een afspraak maken voor je langskomt. En dan ineens die uitnodiging. Zomaar. Uit het niets. Hoe leuk is dat?
Ik denk aan de film The Old Oak. The Old Oak is de naam van een pub in een voormalig mijnwerkersstadje in Noord-Engeland. Tommy Joe runt de pub. De mijnen zijn dicht, rauwe armoede overheerst, sommige kinderen leven op chips als ontbijt omdat de koelkast aldoor leeg is. De vaste klanten in de pub drinken een pint en klagen over hun bestaan. En dan rijdt een bus Syrische vluchtelingen het dorp in. De dorpelingen bekijken het met argusogen. Zij zeggen: wij wonen ons hele leven al in dit dorp, moeten wij dit nu delen met mensen die we helemaal niet kennen?
Yara is een van de vluchtelingen. Tommy Joe en Yara voelen verwantschap en luisteren naar elkaars verhalen. Hij laat haar een oude foto zien van mijnwerkers die samen eten, met daaronder de tekst: ‘When you eat together, you stick together.’
‘My mother always said that,’ zegt hij.
Kerkgemeente De Eshof waar ik regelmatig kom, organiseerde ook een maaltijd voor Hoevelakers en nieuwkomers. Ook hier gold: when you eat together, you stick together.
Tommy Joe stelt een ongebruikt zaaltje in zijn pub beschikbaar om een maaltijd te organiseren voor de plaatselijke inwoners en de mensen uit Syrië. De vaste klanten zijn hier op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Toch zorgt de maaltijd voor verbinding. Dat blijkt vooral aan het slot van de film. Weinig bezoekers houden het dan droog.
Mede geïnspireerd door deze film organiseerde de kerkgemeente De Eshof waar ik regelmatig kom, een maaltijd voor Hoevelakers en nieuwkomers. Ook hier gold: when you eat together, you stick together. De maaltijd zorgde voor verbinding en smaakt naar meer.
Misschien leuk als ze in Almere ook zoiets organiseren. Ik denk dat Fatima graag komt.
Ben Tekstschrijver
Heb jij toevallig The Old Oak gezien? Hebben we genoeg oog voor de Fatima’s in deze wereld? Of voor wie dan ook die aansluiting zoekt? Hoe kunnen we verbinden?
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Verbinding, een mooi woord eigenlijk, maar het heeft alleen bestaansrecht als mensen het ook echt willen en erin geloven. Het is zo gemakkelijk om dat wat je niet echt interesseert, de rug toe te keren. Mijn vrouw en ik hebben laatst een jongeman uit Nepal ontmoet. Hij heeft bij ons op het dorp een sushibar geopend. Al pratende hoorden we beetje bij beetje zijn verhaal: moeten vluchten uit zijn geboorteland en in Nederland terechtgekomen. Een vak geleerd en via-via in de omgeving een kleine sushibar geopend. Vervolgens weggepest door gemeente en omwonende burgerij. Schandalig verhaal dat bol staat van bureaucratie en xenofobie. Eigenlijk voor de tweede keer gevlucht. Maar hier zit hij op zijn plek en we hebben samen een mooie advertentie in de lokale krant opgesteld in het voor hem nog steeds lastige Nederlands. Die verbinding heeft er inmiddels voor gezorgd dat ik weer eens trots kan zijn op een niet-Nederlander die het hier gaat maken. Ik weet het zeker! Zijn doorzettingsvermogen en zijn sushi zijn eersteklas.
Prachtig verhaal Ad.
Beetje reclame maken dan maar? Hoe heet die sushi-zaak?
Heet ‘Sushi Sundar’,
Winkelcentrum Overhees – Soest.
Voor als je een keer in de buurt bent …. de moeite waard.
Als er één land is in de wereld waar je niet om veiligheidsredenen uit hoeft te vluchten, dan is dat Nepal.
Het verhaal doet ook een beetje zeer. Fatima dacht iets gezelligs mee te maken en nu hoort ze niet bij die groep. Hopelijk zijn er in haar omgeving wel mensen waar ze bij kan horen.
‘Een beetje zeer,’ zeg je. Ik snap je helemaal. Ik kan dit verhaal niet mooier maken dan het is.
Wat een leuke blog weer Ben – en eentje om over na te denken
Jaaaa, dat zinnetje….Is niet Ria heb je groep dat leuke dingen doen?… vond ik heel aandoenlijk, je proefde er een verlangen uit dat ze graag contact wilde, maar na twijfel heb ik dat niet gedaan, ze was ook een stuk jonger en ik hoop dat het haar lukt in Almere!
Ben, je hebt er weer een goede stuk van gemaakt!
Is wel Ria, we hopen hetzelfde.
Heb zoals van ouds weer genoten van een leuk inkijkje.
Echt weer een prachtig blog, Ben. Wou dat ik een leuke appgroep voor Fatima wist…
Ik stel voor om die appgroep dan ‘Fatimaatjes’ te noemen. 😉
Ben, mooi blog dat de problematiek van nieuwkomers goed en daarom ook pijnlijk weergeeft. Hoe vind je aansluiting? En wij ‘maar leuke dingen doen’.
Je schreef over de maaltijd/het samenzijn in de Eshof. Ik mocht daarbij zijn en drie dingen werden mij toen erg duidelijk. Hun kracht om door te gaan met alle ellende die ze hebben doorgemaakt, hun behoefte aan contact, erbij willen horen en dat ík het ben die daar iets aan kan doen. Al is het maar door ze te groeten als ik ze tegen kom op straat, en eens te vragen hoe het gaat.
Ofwel groot denken, klein beginnen en gewoon (samen leuke dingen) doen.
Groot denken, klein beginnen en gewoon doen. Die slogan houden we erin 👍
Wat een mooie blog weer Ben
Food for thought!
Mijn schoondochter gaat met 3 vriendinnen een Lunch & Link organiseren .
Een lunch voor 25 nieuwkomers en 25 Nederlanders. Ik mag me naar 30 jaar en halen van Inburgering diploma me Nederlander noemen, en ben uitgenodigd als Nederlander.
Ik vind het mooi dat deze jonge mensen zetten zich in voor nieuwkomers.
The Old Oak wat een prachtig film.
Life is just a collection of connections and memories en hoe mooi is het de kans to connect met mensen met een andere achtergrond/levensloop. Ik weet toen ik voor het eerst naar Nederland kwam, werkte in meteen in het ziekenhuis en was heel goed opgevangen in het ziekenhuis (kindergeneeskunde) family maar als je dat niet heeft hoe moeilijk moet het zijn ……
Lunch & Link: mooi initiatief, en mooi dat je schoondochter dat met haar vriendinnen organiseert. Het wordt vast en zeker een evenement waar mensen een aantal mooie ‘connections’ en ‘memories’ aan hun verzameling kunnen toevoegen.
En over The Old Oak zijn we het helemaal eens. Prachtige en inspirerende film.
Top blog Ben!
Verbinden is terug naar de basis van het mens zijn denk ik. We zijn al verbonden, alleen door de tijd is dat wat los gelaten en zijn we wat van dingen gaan vinden, waardoor er hokjes ontstaan. Daardoor moet er nu weer verbonden worden.
Het boek Menselijke Persoonlijkheid van Frederic Myers (eind 19e eeuw!) gaat er onder andere over dat als we als basis, alles wat er is normaal vinden, is er plaats en ruimte voor iedereen. Hysterie, anders doen, en anders eruit zien bestaat dan niet meer.
Grenzen verbreken de verbinding fysiek. Het grenzeloos zijn begint met het grenzeloos denken en vinden van jezelf. Als dat lukt kan je grenzeloos naar ‘andere’ zijn en ben je verbonden.
Native American’s hebben de uitspraak ‘Namasté’ , het jou in mij. Dit verbindt ook om zo naar de ander te kijken.
‘The old oak’ eens, zeer aangrijpend. De angst van de partijen z beklemmend en als die weg valt is er verbinding.
Mooi gedaan Ben, dank je wel.
Over namasté lees ik ook: over het algemeen wordt ‘namaste’ gebruikt om respect, vriendelijkheid en vrede te tonen, en om de verbondenheid tussen mensen te benadrukken.
Niks mis met namasté. Dat hebben die Native American’s goed gezien
Native Americans? Prachtig volk maar de groet komt niet uit Amerika maar uit India. Denk maar aan de yogi’s. Het is een gebruikelijk hindoeïstisch gebaar om te groeten en respect te tonen. 🙏 Verder mooi verhaal hoor, Teus en Ben 😊
Iris,
Dank voor de correctie: de groet namasté komt inderdaad uit India.
Ontroerend navelknagertje weer Ben
Doet me denken aan die reclame van de openbare bibliotheek, waarin mensen worden aangespoord zich daar te melden om zich digitaal te leren redden
Zo is er een migrante die verwonderd constateert dat ze stap voor stap op het goede spoor is gezet. Ze roept verheugd uit dat als zij het kan, iedereen het kan!
Volgende week ga ik naar het filmhuis alwaar The old oak wordt gedraaid, verheug me erop.
Intussen hou ik mijn hart vast hoe het vluchtelingenbeleid gaat worden onder het monstrum dat onze toekomstige regering zal zijn. De hulp die nu in de bibliotheek gegeven wordt zal als eerste sneuvelen vrees ik
Annelies,
Goed dat je naar The Old Oak gaat. Ik hoor graag nog eens wat je ervan vindt.
Ik zou wensen dat ook de leden van de nieuwe regering de film The Old Oak zouden zien voor ze met hun regeringswerk aan de gang gaan.
Zo was ik indertijd in Sheffield om daar in een dwarslesiecentrum ervaring op te doen. ik ging niets vermoedend daar toen tijdens de mijnstaking ook een pub in en bestelde mijn biertje, maar werd meteen bij een groep mijnwerkers betrokken, die mij in hun snuifdoos lieten delen! Onervaren begon ik meteen te proesten tot groot vermaak en dé juiste introductie om verder bij die groep te hebben mogen horen! Echt vermakelijk!
Even voor mij: wat een snuifdoos precies?