Ik ben een nieuwsjunk, soms meer dan me lief is. Soms zou ik me minder druk willen maken om zaken waar ik toch geen invloed op heb. Onderwerpen als Brexit, corona, Trump en de Amerikaanse verkiezingen zogen me dagelijks naar mijn krant, nieuwsuitzendingen en praattafels.
Ik ben van de nuance, van enerzijds anderzijds. Maar soms schud ik niet-begrijpend het hoofd, omdat iets mijlenver afstaat van waar ik mee opgegroeid ben. Zoals dat voorval tijdens de bestorming van het Capitool. Het was in de kranten maar een klein bericht.
Ik ben grootgebracht met de christelijke opdracht ‘heb je naaste lief als jezelf’, gecombineerd met een vleugje pacifisme (slaat iemand je op de wang, keer de andere toe). Opgegroeid ook met het begrip rentmeesterschap. Respect hebben voor elkaar en de natuur. Oudtestamentische woorden als barmhartigheid, ontferming en lankmoedigheid klinken me nog steeds sympathiek in de oren.
Ik heb nog even opgezocht wat lankmoedig betekent. Dit houdt zoiets in als ‘niet snel boos worden als daar wel reden voor is’. Zo lees ik de krant, zo kijk ik televisie. Lankmoedig. Totdat ik lees wat er tijdens de bestorming in het Capitool gebeurt…
Stel je voor, je zit in het Capitool om met je mede-congresleden de uitslag van de nieuwgekozen president te bevestigen. Dan stormen opgehitste Trumpsupporters, complotdenkers en wapenfetisjisten het gebouw binnen. Buiten is een strop neergezet voor vicepresident Pence, ze schreeuwen om Pelosi, slaan ruiten in, er vallen doden. De congresleden worden in allerijl in veiligheid gebracht. Ze zitten enkele uren dicht opeengepakt in een kleine afgesloten ruimte. Anderhalve meter afstand is niet te handhaven. Toch dragen meerdere republikeinse parlementariërs geen mondkapje. Ook als enkele democraten hen vriendelijk verzoeken dit voor de veiligheid van iedereen wel te doen, weigeren ze dit. Een paar dagen later blijken drie congresleden besmet met corona.
Een van die besmette congresleden is Brad Schneider, een democraat uit Illinois. Hij is woedend en zegt: ‘Meerdere republikeinen weigerden een mondkapje te dragen, zelfs niet toen hen dit vriendelijk werd gevraagd. Ik zit nu in strikte isolatie en vrees dat ik de gezondheid van mijn vrouw in gevaar heb gebracht. Ik ben boos vanwege het egoïsme van deze mensen. Ze stellen hun eigen weerzin en hun minachting voor goed fatsoen boven de gezondheid en veiligheid van hun collega’s.’
Ik snap niet dat zwelgen in je eigen gelijk tot dit ziekmakende gedrag leidt.
Dit is het moment dat ik niet-begrijpend mijn hoofd schud. Hier stokt mijn lankmoedigheid, alsof er een muur van Mexico tussen ons in staat die mijn begrip te boven gaat. Natuurlijk, ook aan de andere kant van de muur staat een mens van vlees en bloed. Maar toch, ik voel mee met Brad Scheider. Ik snap niet dat zwelgen in je eigen gelijk tot dit ziekmakende gedrag leidt. Ik snap niet dat ook in Nederland mensen een mondkapje koppelen aan woorden als ‘vrijheid’ en ‘muilkorven’, terwijl ze wel een autogordel en motorhelm dragen. En die draag je dan nog vooral voor jezelf. Een mondkapje draag je ook voor de veiligheid van een ander.
Natuurlijk weet ik dat het RIVM twijfelde over het mondkapje, natuurlijk zie ik de nodige inconsequenties in de corona-aanpak. Toch volg ik de regels. Zo lever ik mijn bijdrage aan het bestrijden van dit virus. Zodat we straks weer met 50.000 festivalgangers naar Lowlands kunnen.
Dus: ik draag een mondkapje, voor mezelf en voor de ander. Al moet ik niet overdrijven. Begin dit jaar had ik een afspraak bij de tandarts. Eén van de voorwaarden voor het bezoek was het dragen van een mondkapje. Toen ik voor het plaatsen van mijn kronen de behandelruimte van mijn tandarts binnenstapte, droeg ik geheel volgens de regels mijn mondmasker. Net voor ik op de stoel plaatsnam, vroeg ik: ‘Moet ik nu mijn mondkapje afdoen?’
De tandarts keek me vorsend aan en zei: ‘Dat zou ik maar doen ja…’
Ben Tekstschrijver
Hoe volg jij het nieuws? Intensief? Maak jij je soms boos? Of schouderophalend, omdat het geen zin heeft je druk te maken over zaken waar je toch geen invloed op hebt? Reacties van harte welkom.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Helaas hadden ook de mondkapjes die congresleden niet beschermd. Dat bleek wel aangezien ze zelf wél die nutteloze dingen op hadden. Als ie had gewerkt, dan waren ze nu niet besmet geweest. De besmetting vond echter louter plaats door het verblijf in een kleine afgesloten en slecht geventileerde ruimte.
De mondkapjes hebben net zoveel effect als het masker dat een indiaanse medicijnman opzet om boze geesten te verjagen.. Nada, niks, nul komma nul…
@Ron: de wetenschap én de praktijk tonen aan dat het dragen van mondkapjes wel werkt. Het beschermt vooral de anderen doordat het een deel van de damp- en spuugdeeltjes tegenhoudt die het virus in de lucht brengen. Dat is juist in een slecht geventileerde ruimte erg nuttig. Dus als die besmettelijke republikein wél een mondkapje had gedragen, was het risico voor de omstanders lager geweest.
@Gregor, ik voel me niet vrij om hier onder Bens blog een discussie te gaan voeren met andere lezers. Ik heb mijn mening geventileerd en daar wil ik het voor nu bij laten. Ik ga wel even je linkje nog bekijken. Mogelijk dat ik nog tot andere inzichten kom.
Als je op zoek gaat naar informatie over gezichtsmaskers, zoek dan niet op ‘mondkapje hoax’, want dan krijg je alleen verhalen die je vooroordelen bevestigen.
Zoek bijvoorbeeld op ‘effectiviteit gezichtsmaskers’, en dan liefst in het Engels, zodat Google serieuze wereldwijde onderzoeksresultaten voor je vindt.
https://www.google.com/search?hl=en&as_q=efficacy+face+masks
Ik vond de uitleg van het jeugdjournaal een paar maand geleden in deze wel leuk: als iemand tegen je been aan plast, wordt je nat. Als je een broek (lees mondkapje) aan doet, wordt je nog steeds nat, maar wel iets minder. Alleen als de ander ook een broek aan doet wordt je niet nat!
Beste Ron,
Nog afgezien van het feit dat het me sterk lijkt dat de hele wereld op het verkeerde spoor zit met het dragen van mondkapjes en ik jouw redenering volg als het gaat om het belang van goed geventileerde ruimtes – maar dat in de ‘schuilkelder’ van het Capitool niet zo snel te regelen was – mis ik bij de weigerachtige republikeinen vooral een bepaalde mate van hoffelijkheid.
Ook al denken ze net als jij dat mondkapjes nada-niks-nul-komma-nul helpen, dan nog zou het ze gesierd hebben als ze zo ‘vriendelijk’ waren geweest voor deze gelegenheid toch even een mondkapje op te zetten. Zoals het netjes is om je sigaret uit te drukken in de buurt van iemand die je vriendelijk vraagt niet in zijn buurt te roken omdat hij bijvoorbeeld astma heeft.
De predikanten in Hoevelaken hebben dit weekend een makkie. De preek is al voor minimaal de helft geschreven door Ben. Fijne dag!
Altijd bereid een handje te helpen… 😉
Ik volg het nieuws intensief, onder meer door op Sociale Media personen – die mij aanspreken – te volgen. Maak me niet druk over zaken waar ik geen directe invloed op heb, maar laat ook niets lopen als dat wel het geval is. Dan uit ik me zo snel mogelijk en ben ik eventuele vervelende gevoelens ook direct weer kwijt.
In dit verband haal ik ook graag Sartre aan die aangaf dat we pardoes in een zinloze wereld zijn geworpen en we onszelf moeten ontwerpen. Hoe we dat doen, staat ons vrij, maar in alles ben je een voorbeeld voor anderen en dat belast je met grote verantwoordelijkheid.
We zijn een voorbeeld voor anderen en dat belast ons met een grote verantwoordelijkheid. Mooi. Slimme jongen, die Sartre…
Hij is weer goed, Ben. Ik ben het met je eens, je wordt door al dat nieuws wel eens overspoeld. Wat moet je denken? Wat mag je denken? Hetzelfde geldt voor ‘zeggen’ en ‘doen’. Ook ik keek deze week met afschuw naar de terreurbeelden uit de grote steden. Ik realiseerde me ineens: dit is Rotterdam, dit is Den Bosch, dit is Heerlen. Met andere woorden: dit is Nederland. Ik zal eerlijk zijn: ik had tranen in mijn ogen. Dit is mijn land en ik schaamde me ervoor. Ik schaamde me voor Nederland. En met Washington en andere brandhaarden nog vers in het geheugen kwam ik tot de conclusie: ik schaam me voor de wereld waarin ik woon. Mijn moeder zou op zo’n moment haar hoofd schudden en zeggen: ‘We zullen er maar voor bidden’, maar ik ben bang dat dat niet meer zal helpen.
Hi Ad,
Ik merk dat jij het ook even niet meer begrijpt.
Om niet in een mateloze depressie – of nog erger lethargie – te vervallen misschien alleen berichten lezen die ons opbeuren: meer dan een ton bijeengebracht via crowdfunding voor die huilende winkelier in Den Bosch, mensen die de straten schoonvegen (maar dan met de bezem, niet met een waterkanon) en zelfs voetbalsupporters die door de straten marcheren om hun stad te beschermen (al is dit ook een enerzijds-anderzijds-verhaal).
Of misschien toch nog een keer het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman lezen.
We moeten wat, nietwaar..?
Succes
Mijn lankmoedigheid is helemaal verdwenen deze week!!!
Hi Yvonne,
Zie mijn reactie naar Ad hierboven.
Heerlijk die reacties op dit verhaal! Mondkapjes….iedereen vindt er wel iets of niets van… en het zwabberbeleid van onze overheid helpt ook niet echt mee om vertrouwen te krijgen in alle maatregelen.
Je volgende column over de coronaprik Ben? 😷
Dat zou dan een ‘prikkende’ column moeten worden…
Lankmoedigheid! Mooi woord voor de vergeten woorden van de Taalstaat!
En ook al weet je hoe het afloopt, de plot blijft leuk!
Ga jij het woord ‘lankmoedig’ indienen bij de Taalstaat? Mijn zegen heb je.
Het meest intrigerende vind ik nog dat de covid-patiënten in het ziekenhuis die totaal verrast waren dat ze besmet waren en het idee hadden dat het allemaal wel meeviel vrij snel ‘genezen’ waren van die gedachte. Oudere patiënten refereerden aan de bezetting en de wederopbouw en de discipline die er toen werd gevraagd. Het is allemaal in ’the eye of the beholder’. Bij de een heet iets revolutie en bij de ander criminele rellen. De een denkt vanuit het collectief en de ander vanuit het individu. Botsende waarden en perspectieven. Ik probeer er maar met verwondering naar te kijken. Dat is voor mij het beste medicijn voor veel innerlijke woede.
Jij maakt als geestelijk verzorger in Tergooi covid-patiënten in het ziekenhuis mee. Mooi dat je hier een inkijkje in geeft.
Mooi ook hoe je je innerlijke woede probeert te beteugelen met verwondering. Lukt dat niet, dan misschien toch die oude woorden barmhartigheid, ontferming en lankmoedigheid weer eens van stal halen… 😉
Die woorden blijven ijzersterk natuurlijk 🙂
Hallo Ben,
Twee reacties op je mooie blog! Net als jij hou ik van de nuance en niet van ‘jumping to conclusions’. De suggestie wordt gewekt dat er een causaal verband is: de mensen zaten dicht opeen, een aantal droeg geen mondkapje, een paar dagen later zijn er een paar besmet. Tot zover de waarnemingen. Met onze journalistieke achtergrond willen we weten of er een oorzaak-gevolg relatie is. Dat weten we echter niet op basis van deze waarnemingen.
Verder draag ik het woord ‘saamhorigheid’ voor in jouw rijtje mooie woorden. Samen horen we meer. Samen weten we meer. Samen kunnen we meer. Samen krijgen we corona onder controle.
Ik wens jou, zonder mondkapje, veel inspiratie voor volgende blogs!
Je hebt gelijk met je journalistieke oordeel dat niet vaststaat dat het niet dragen van het mondkapje de oorzaak van de drie besmettingen is geweest. Vast staat wel dat ze in ieder geval niet hun best hebben gedaan het te voorkomen. Enige hoffelijkheid was op zijn plaats geweest: het werd ze vriendelijk gevraagd, ze weigerden bot.
En saamhorigheid, jazeker, alleen is dat geen woord dat ik in het oude testament veel tegenkom. Al zei de dominee natuurlijk altijd wel: laten we samen bidden….
Dankjewel voor je reactie.
Ik houd me veel te obsessief met het (wereld)nieuws bezig. Door de coronatijd is er erg weinig afleiding: mijn vrijwilligerswerk ligt stil en ik ontmoet nauwelijks mensen. Het weer stimuleert niet echt tot fietsen en hele dagen lezen, klussen of films kijken gaat ook tegenstaan.
De Brexit, de Amerikaanse verkiezingen, de Nederlandse politiek; ze hielden mij maandenlang in hun greep. Opgegroeid in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw heb ik geen extreme maar wel een gematigde neiging tot links. Mijn grootste angst in deze tijd is de opkomst van het extreemrechtse gedachtegoed. Onlangs las ik de biografie van Perry Pierik over Erich Ludendorff, de grote generaal in de Eerste Wereldoorlog. Na de voor Duitsland verloren oorlog was zijn rol nog niet uitgespeeld en manifesteerde hij zich in ultrarechtse kringen. Het boek geeft een scherpe analyse van de opkomst van uiterst rechtse en linkse groeperingen in de Republiek van Weimar. Uiteindelijk grijpt de rechtsextremist Adolf Hitler de absolute macht in Duitsland en we weten allemaal waartoe dat geleid heeft.
Ik geef toe dat ik een pessimist ben, maar ik zie opnieuw wereldwijd verontrustende signalen in deze tijd. Ook ik ben opgegroeid met de 10 geboden, maar soms, diep in mijn gedachten, overtreed ik het zesde gebod. Dan zou ik graag toestemming hebben om drie personen over de kling te jagen: een op wereldniveau, een op Europees niveau en een in Nederland. Bovenaan de lijst stond Donald Trump, maar die heeft tot mijn grote vreugde al in het zand gebeten. Een goede tweede is Nigel Farrage, die nog altijd met zijn giftige beïnvloeding in Groot-Brittannië actief is. In Nederland denk ik aan Thierry Baudet, maar die blinkt gelukkig uit in zelfdestructieve neigingen.
Toegegeven, dit zijn geen gezonde gedachten en mijn kinderen kijken met enige bezorgdheid naar mij. ‘Vroeger kon je toch goed relativeren pa?’
Daarom gaven zij mij ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman cadeau. Ik las het in een adem uit en het heeft zeker effect. Het werkt echt niet als wondermiddel, maar het helpt je wel om zaken met andere ogen te bezien. Zelfs de verwoestende rellen van de laatste dagen in dit mooie land kan ik nu met enige afstand bekijken. Toch wel fijn om verstandige kinderen te hebben.
Lankmoedig: niet snel boos worden als daar wel reden voor is.
Lankmoedig
Lankmoedig.
Lankmoedig.
Lankmoedig.
Helpt dit een beetje?
Nee?
Dan toch nog een keer Rutger Bregman lezen.
Of je kinderen uitnodigen.
Ik heb het woord LANKMOEDIG ingelijst in mijn studeerkamer opgehangen. Een kostbaar woord, dat het verdient aan de vergetelheid ontrukt te worden.
Mooie blog Ben, een doordenkertje weer.
Het nieuws dat tot ons komt, is het nieuws dat wij opzoeken. Daarin zit een keuze. Al jaren nemen wij als gezin in de maand februari een soort vastentijd aan. Het begon met een maand geen beeldschermen en inmiddels doen we het ook zonder alcohol, vlees en koffie en dit jaar wordt het zelfs geheel plantaardig. Vorig jaar voegden we aan ons rijtje voor het eerst ook “geen nieuws” toe. We wilden af van de onrust van het zoeken en die bijna ongegeneerde ruimte die het in je systeem in neemt. Ons brein gaat zo vaak met ons aan de haal. Dus de krant een maand opgezegd, de nieuwsapps verwijderd en automatische nieuwsberichten op de iPhone eraf. Het gaf een enorme rust. De hele aanloop naar corona maakte ik in de verte mee door wat ik in het ziekenhuis er over hoorde en feitelijk wist ik steeds genoeg. Oef, wat zie ik weer uit naar 1 februari!
Zelfhulpboeken zijn in één klap overbodig, met deze tip kunnen we voorlopig vooruit.
In zuidelijke provincies vieren ze in februari carnaval als voorbereiding op een vastenperiode. Al zal daar dit jaar niet veel van komen, van dat feestvieren. Maar doe jij dat ook met je gezin: als voorbereiding op je vastenmaand fiks de bloemetjes buiten zetten?
Dankjewel voor je originele reactie.
Uit mijn hart gegrepen, Ben, jouw woorden.
Ook ik meen een tolerant mens te zijn, empathisch, invoelend. Ik probeer me zoveel mogelijk in andermans standpunt te verplaatsen maar het afgelopen jaar voel ik -bij het kijken naar of het lezen van het nieuws- een agressie bij me opkomen waar ik van schrik.
Natuurlijk, die agressie is grotendeels reactief. Mijn vader was een driftig man en als kinderen waren mijn zus en ik soms bang van hem, omdat die drift met hem op de loop ging. Zelf was ik ook altijd nogal driftig van aard maar ik heb mijn uiterste best gedaan die kwalijke eigenschap bij mezelf te onderdrukken. Niet handig ook voor een zielenherder.
En nu steken die afschuwelijk en ongeremde gevoelens zo nu en dan de kop weer op. Nadenkend over dit alles kan ik mezelf wel begrijpen. Wat ik ook nog kan begrijpen maar nooit kan billijken is dat je vervolgens echt geweld pleegt. Vooral toen ik hoorde dat relschoppers ziekenhuizen gingen belagen. Toen raakte ik het spoor bijster. Wat zouden ze hebben gedaan als ze waren doorgedrongen tot de ziekenkamers. Beademingsapparatuur mollen? Slangen uit neuzen trekken? Verpleegkundigen molesteren? Gelukkig is het zover niet gekomen. Totnutoe. Of is dit doemdenken…
Annelies, dankjewel voor je persoonlijke ontboezemingen. We zijn zielsverwanten.
Het fenomeen mondkapjes houdt de gemoederen behoorlijk bezig. Het laat ook weer zien dat de tegenstellingen alleen maar groter worden. (Wit – zwart, moslim – christen, wel of geen vaccinatie resp mondkapje, Sinterklaas, overheid – burger, zelfs man en vrouw enz). Het geeft mijns inziens ook aan dat men nog niet veel geleerd heeft van de geschiedenis van de afgelopen 100 jaar.
Ikzelf kijk al jaren geen TV meer, en ook geen krant. Onderzoeksjournalistiek bestaat niet meer in de mainstream media, welke in handen zijn van een paar grote jongens. Hierdoor ontstaat allerlei berichtgeving welke op zijn zachtst gezegd nogal éénlijnig is en welke de tegenstellingen, alleen al door hun toon, nog meer polariseert, of deze één kant op duwt. Helaas gaan mensen daar wel hun mening op baseren.
Veel gebeurtenissen komen niet zomaar uit de lucht vallen. Het begrip ‘verdeel en heers’ is al duizenden jaren van toepassing, en in onze tijd zelfs extreem aanwezig. Als men niets leert van de geschiedenis, en het lot in handen legt van de hoge heren (uit angst of gemak), moet men straks niet klagen dat zij geen kant meer op kunnen, omdat hun wereld door anderen wordt ingevuld. De gebruikelijke reactie: ‘Wat kan ik er aan doen ?’ zegt al genoeg.
Maar mensen zijn over het algemeen volgers en gaan ervan uit dat de overheden het beste met hun voor hebben. Dat is echter iets wat in de geschiedenis nogal eens is tegengevallen.
Wat is de rode draad van deze telkens terugkerende ellende? Wat een mondkapje zoal niet teweegbrengt.
Hi Gabri,
Polarisatie, desinformatie en verdeel-en-heerspolitiek zijn serieuze bedreigingen. Ik ben met je eens dat de geschiedenis ons lessen kan en zou moeten leren, hoe het wel en niet moet.
Dat mensen volgers zijn en er te gemakkelijk van uitgaan dat de overheid het beste met hen voor heeft, is niet het enige probleem. Natuurlijk moet we ons gezond verstand gebruiken en kritisch blijven ten opzichte van onze overheid, maar de andere kant is dat mensen – door complotten, desinformatie en frustratie – soms alles wat de overheid doet wantrouwen. Ook dat kan onze democratie ondermijnen.
Tja, wat een mondkapje al niet teweegbrengt…😉
Ook ik ben nogal een nieuwsjunk. Grootgebracht door christelijke ouders die naast de bijbel ook dagelijks de krant lazen en het journaal, actualiteitenrubrieken en de enige talkshow die er toen was (Voor de vuist weg) keken. Want het was volgens hen wel de bedoeling dat je wist wat er in de wereld gebeurde en bovendien was nieuws kijken goed voor je algemene ontwikkeling. Dus dat is wel blijven hangen…
Toen leek nieuws nog zo simpel, terwijl je nu soms amper weet of iets nieuws of nepnieuws is.
Mooi Ben, dat jij lankmoedig naar het nieuws kan kijken, ook al stokt het soms door zaken waar je absoluut geen begrip voor op kunt brengen. Heel herkenbaar!
Ik probeer met een beetje afstand te kijken, te relativeren, en voel me niet verplicht overal een mening over te hebben. Dat maakt het een stuk dragelijker.
Anno nu hebben we te maken met een tsunami aan meningen. Op social media, aan praattafels, in kranten. Heerlijk om iemand nu te horen zeggen: ik voel me niet verplicht overal een mening over te hebben.
Ik heb hier wel een mening over: ik vind het een inspirerende levensles.
Ik werd geraakt door uw blog, wat een mooie en open manier van schrijven. Wat een mooie voorbeelden en leuk dat ik nu ook weet wat lankmoedigheid is. Bedankt!
Ik wil me graag opgeven als vaste lezer van uw blog.
Wat leuk dat je je aanmeldt als vaste lezer. Welkom. Ik zet je op de leeslijst en stuur je een welkomstmail.
Hier mijn mondkapjesverhaal
Gisterenochtend, op een stil uurtje, ging ik even naar AH. Dat is 10 minuten lopen vanaf mijn huis. Meestal ga ik met de fiets naar die winkel, vanwege het gemak van de fietstassen.
Vanwege de regen ging ik lopen. Met links het boodschappenkarretje. De paraplu in mijn andere hand. Daar aangekomen moet men een winkelwagen gebruiken. Die eerst ontsmet dient te worden. Handelingen: handschoenen uit, paraplu kletsnat, waar laat ik die? Mondkapje uit mijn binnenzak halen en over mijn oren trekken, terwijl ik in de regen sta. Bril beslaat, dus die stop ik in mijn binnenzak. Naar binnen met de winkelwagen voor me, de boodschappenkar achter me aantrekkend. De laatste wordt dan bij de geldautomaat geparkeerd. Met mijn briefje in de hand, kan ik boodschappen doen. Wel mijn bril pakken, want anders weet ik niet meer wat ik nodig heb. Kapje onder de brillenglazen wurmend, dan beslaat het niet zo erg. Toen ik bij de kassa kwam en de Bonuskaart wilde pakken, had ik, o schrik, het pasjeszakje, dat ik zo handig om mijn nek kan hangen, thuisgelaten.
De medewerkster had wel alles aangeslagen en stelde me gerust: ik mocht de boodschappen bij de infobalie stallen en dan thuis mijn pasjes ophalen om ze daarna te gebruiken bij de infobalie.
Paraplu uit boodschappenkar gehaald, mondkapje in mijn binnenzak, bril weer op, paraplu en handschoenen gepakt en lopen naar huis. De plassen ontwijkend had ik mijn morgenwandeling weer gehad.
Met de pasjes voorhanden weer terug gelopen. Paraplu opvouwen, mondkapje uit mijn zak, bril in mijn zak, handschoenen….enz. Eigenlijk moet men een winkelwagentje meenemen, maar dat werd niet gecontroleerd. Dus ik kon afrekenen en mijn boodschappen in mijn eigen karretje laden. Dan de winkelwagen buiten zetten, binnen weer mijn eigen trekkar pakken, mondkapje, handschoenen enz.
Helaas nog vergeten een stukje gemberwortel te pakken.
Willemien,
Dit gaat veel verder dan ‘kapje op, kapje af’. Dit is kapje op, kapje af, regen in, regen uit, bril op, bril af, paraplu op, paraplu af, pasje wel, pasje niet, heen en terug…..
In dan ook nog weer terug om een stukje gemberwortel te halen…
Dankjewel dat je jouw kapje-op-kapje-af-moment onder dit blog hebt willen delen.