Huisje, berkenboompje, beestje. En dat beestje ben ik. Paar maanden gewoond hier. Lekker rustig. Alleen: zit ik net een uiltje te knappen, krijst die vlaamse gaai me weer wakker.
Eerst woonde ik bij de buren in de tuin, zij noemden me Oelie. Ik leid het leven van een puber. ’s Nachts op stap, overdag een gat in de dag slapen. Maar ik hoor en zie alles. Zo weet ik dat die mensen hier Ben en Elly heten. Ik weet zelfs dat ze het AD en de Volkskrant lezen. De bezorger is net zo’n vroege vogel als ik. Mijn familie las vroeger de Fabeltjeskrant, maar die krant hing van fabels en nepnieuws aan elkaar. Daar had meneer De Uil niet zo klakkeloos aan mee moeten werken, maar ja, achteraf is het mooi wonen.
Ik had al weken witte stront op de tuintegels gescheten en uilenballen uitgebraakt, maar ze hadden niets in de gaten. Tot Elly een keer de hond uitliet, omhoog keek en mompelde: is dat een nest? Dat was ik. Meteen daarna verscheen Ben voor het bovenraam. Opgewonden hing hij met zijn iPhone over het raamkozijn. Ik denk dat die oeliewapper meteen een foto van mij op Facebook heeft gegooid. Niet zo slim natuurlijk, want ik wil rust.
Vanaf dat moment stonden om de haverklap mensen onder mijn boom. Mensen met verrekijkers, met camera’s op statief, met lenzen als lampenkappen.
Een docente van een basisschool kwam een paar van mijn uilenballen ophalen. Op die school hebben de klassen dierennamen, haar klas heet ‘de uilen’. Dus ja, zij wilde foto’s van mij laten zien. En ze wilde met haar leerlingen mijn uilenballen uitpluizen. Nou, ik had haar meteen wel kunnen vertellen wat daar in zat: delen van sprinkhanen, scheenbeentjes van ratten, kaakresten van muizen. Ik ben nu eenmaal geen vegetariër.
Ik hoorde ook iemand ‘De uil zat in de olmen’ zingen. Leuk. Maar waarom dat pesterige ‘koekoek’ in dat liedje? Waarom die broedparasiet erbij halen? Oké, ik gebruik ook wel eens een nest van een kraai of een spreeuw, maar altijd een oud nest. Ik heb nooit mijn ‘broertjes en zusjes’ uit het nest gegooid om zelf meer voer te krijgen. Ik was een uilskuiken, geen koekoeksjong.
Elke ochtend verscheen Ben met een slaperig hoofd voor het raam. Dan wilde hij weten of ik er nog zat. Hij praatte dan ook tegen me. Ik zei niks terug. Net als dokter Rossi van Gooische Vrouwen beperk ik me tot zwijgen, kijken en luisteren. Zo kom ik over als een wijze en bedachtzame ransuil. Dat beeld hou ik graag in stand.
Een paar uur had ik een maatje op bezoek, maar ja, dan moet niet iemand het raam openklikken om een foto te nemen. De vogel was meteen gevlogen.
Soms werd mijn dagrust danig verstoord door een straaljager die overvloog, de herrie was oorverdovend. Kijk naar mij denk ik dan, ik vlieg geluidloos. De vliegtuigindustrie heeft gekeken hoe ik dat doe, probeerde het na te maken, niet gelukt. Die wijsheid hebben mensen niet.
Een paar uur had ik een maatje op bezoek, op een tak naast me, maar ja, dan moet niet iemand het raam openklikken om een foto te nemen. De vogel was meteen gevlogen. Ik ben nu ook weg, de eksters en die vlaamse gaai hebben weer vrij spel. Ze zullen me nog missen in die berkenboom. Maar wie weet kom ik nog eens terug, want het zijn aardige mensen daar. Ik heb ze onder de boom vaak horen zeggen dat ze me zien als een cadeautje van de natuur. Nou welterusten, ik ga weer een uiltje knappen. Oogjes dicht en snaveltjes toe.
Ben Tekstschrijver
Hallo, Oelie hier, ik heb een vraag. Ben noemde me een cadeautje van de natuur. Een mooi compliment natuurlijk. Wat was jouw mooiste cadeautje van de natuur? Heeft de natuur je wel eens verbaasd of verrast? Ben benieuwd naar je reactie.
Bijna 1000 vaste lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Leuk verhaal, Ben. Een scherpe, dierlijke kijk op ons mensen. Zomaar geschikt voor een remake van de Fabeltjeskrant.
Zeker, inclusief een foto van Oelie op de cover…👍
Het mooiste cadeau van de natuur? Ik denk hierbij direct aan de peer en de kiwi, maar kom toch uit bij de avocado. Perfect verpakt, heerlijk romig, en altijd klaar om je dag te bederven als je nét te vroeg of te laat bent met snijden. Dankzij de natuur krijg je er een kleine zenuwtest bij.
Haha, de avocado hét cadeautje van de natuur, die zag ik niet aankomen. Kijk trouwens ook uit dat je met snijden je mes niet laat uitschieten via de pit. Plastisch chirurgen in Nederland weten hier alles van…
Leuk gevonden die avocado, een rijpe peer, zoetsappige ananas en een lekkere zachte mango zijn inderdaad ook van die cadeautjes!
Ben wat ben jij toch een grote inspiratiebron.Toen ik indertijd nog eens biologie bestudeerde moesten wij door een microscoop leren kijken hoe de verschillende bloedcellen eruit zien? Die herinnering roep jij met jouw artikel nu bij mij op. En nu op mijn oude dag wil ik mijn ervaringen in Yogyakarta-Indonesiē ook graag beschrijven, omdat ik er daardoor nog meer van geniet! Zoals ik telkens weer van jouw – alweer eentje! – “Navelknagertjes” geniet! Groetjes en je weet, dat ook jij/jullie hier welkom zijn in dit zalige land!
Dankjewel Piet Hein, al is de tekst deze keer door Oelie geschreven.😉
We houden allemaal een beetje van Oelie.
Oelie is een schatje, al zal de vlaamse gaai daar misschien anders over denken.
Dank Ben voor het leuke Oelieverhaal!! Jazeker, ook ik voel me vaak verrast door de natuurlijke dingen in mijn tuin! Daarom laat ik de tuin in de winter vol blad en takjes liggen in de hoop dat egels, als ze mijn tuin uitkiezen, er een ´hotelletje´ maken …
Ik wens je dit cadeautje toe: een hotelletje in je tuin. Zelfs een bed & breakfast voor een paar dagen zou al een mooi presentje zijn.
Mooie column Ben! Veel mooie woordspelingen en toespelingen actualiteit en menselijk gedrag. Cadeautjes van de natuur vind ik ineens een rode paddenstoel met witte stippen zien of een merel horen fluiten. Of zo’n onverwachts zonnetje die je gezicht verwarmd op een koude dag. Wie weet komt ie nog een deze dagen 😉
Wat ik goed vind, is dat je het registreert, dat warme zonnetje op je wang op een koude dag. Daar begint het mee, met registreren. Doe je dat niet, dan kun je het cadeautje ook niet uitpakken.
Oe, wat leuk! Had mijn oema dit maar kunnen lezen, zij had iets met uilen (voeral veel beeldjes in huis). Maar oe, wat is die Ben oeliedoem, zoe’n foetoe oenline uitbraken, terwijl Nederland voel zit met voegelspoetters. Vermoehoeiend…
‘Oehoe…’
‘Wat?’
‘Nou ja, dat!’
Oerne, ik woens je foene foestdoegen en een geloekig noewjoer.
De menselijke natuur zorgt soms ook voor een mooie verrassing.
De portier was er getuige van dat Ito met geweld uit de auto werd getrokken door de machtige journalist die haar kort daarop zou verkrachten. Zijn getuigenis was onmisbaar voor bewijs.
Ito begint veel te omstandig uit te leggen wat ze van hem wil, en hoe meer woorden ze gebruikt hoe groter de kans dat de portier wantrouwig afhaakt.
Het tegendeel gebeurt. De portier heeft alle begrip voor haar. „Ik vind dat die daders van zedendelicten veel zwaardere straffen moeten krijgen”, zegt hij enkele malen. „Ik ben bereid om alles te doen om u te helpen, niets is te vergelijken met het lijden dat u hebt doorstaan.”
Hij vindt het best als zijn naam gebruikt wordt, of zijn werkgever dat nu leuk vindt of niet. Ito bedankt hem, bijna in tranen.
(Met dank aan Frits Abrahams)
Documentaire: Black Box Diaries.
Als de menselijk natuur zodanig verrast dat het voelt als een cadeautje van de natuur, dan zitten we goed.
Voor het eerst dat ik een verhaal uit zo’n perspectief lees. Heel creatief bedacht.
Denk niet dat ik het ooit kan gebruiken voor een krantenverhaal, maar stel dat…
dan laat ik het je weten.
Ik denk aan Marcel van Roosmalen, die enkele prachtige boeken schreef over zijn club Vitesse. Hij schreef dat dan bijvoorbeeld vanuit het perspectief van de koffiejuffrouw in de kantine. Dan krijg je een ander verhaal dan wanneer je het schrijft vanuit de trainer of bestuurder.
Of reis een keer mee met de supportersbus en schrijf een verhaal vanuit het perspectief van de mascotte.
Met een beetje fantasie kan er veel. Als dat krantenverhaal met verrassend perspectief er komt, dan lees ik dat graag.
Tjaa Oelie of je die Ben nu zo serieus moet nemen weet ik niet. Het is de tijd van cadeautjes. Dus bij het geringste wordt dat al geroepen. Niet om je trots te schaden hoor maar blijf lekker jezelf wat ze ook over je zeggen of roepen.
Mocht je die Ben nog eens zien zeg maar dat de hele natuur etc cadeau is. Wij betalen er niets voor. Bijzonder was wel dat een Sperwer in mijn tuin een duif kwam opeten. Na 1,5 uur lagen er alleen nog een paar veren op terras 3.
Beste Oelie fantastisch dat je er was. Wapper maar lekker door daar en het allerbeste!
Thnx!
Beste Teus,
Ik weet niet zeker of en zo ja wanneer ik Ben weer zie. Ik weet wel zeker dat Ben de reacties hier leest, dus ik doe het even zo: ‘Hé Ben, de hele natuur is een cadeau!’
Nou Ben, wat literaire kwaliteiten betreft krijg jij aardig concurrentie van Oelie. Wat een prachtige taalvondsten en wat leent de vogelwereld zich toch goed voor talloze uitdrukkingen. De uil is niet voor niets een symbool van wijsheid. Ik ben geen vogelaar, maar wel een wandelaar. Een van mijn favoriete wandelgebieden is Den Treek. Op één van die tochten zag ik onder een paar hoge dennen aan de rand van een heideveld een man staan, die ingespannen omhoog keek. Dan kijk je natuurlijk uit nieuwsgierigheid zelf ook omhoog. Daar zaten 6 ransuilen in een boom en in een boom ernaast zat er slechts één. Ik ben er in de volgende weken nog twee keer onderlangs gekomen en altijd zat die ene apart. Althans ik neem aan dat het telkens dezelfde was. Dan rijst de vraag bij mij, waarom? Is hij/zij door de rest verstoten of is het dier eerder op zijn privacy gesteld. Enfin, dat zullen we nooit weten. Na een paar weken waren ze definitief vertrokken. Omdat al die vogelaars via een app met elkaar communiceren, nam het aantal kijkers met telelenzen en verrekijkers drastisch toe. Wellicht waren de uilen van zoveel belangstelling niet gediend en kozen het hazenpad of verdwenen met de noorderzon. Wie zal het zeggen.
Als zo’n groep uilen bij elkaar zit, heet dat een roest. Misschien had je voor de talloze vogelaars een bordje met de tekst ‘Rust Roest’ onder de boom moeten zetten. Misschien hadden de uilen dan geen reden gehad om te vertrekken.
Gelukkig was uiteindelijk de hele groep vertrokken. Dus ook die ene uil. Dat geeft me hoop dat de groep hem of haar niet verstoten had. Die ene had gewoon een hele boom voor zichzelf. Misschien was het wel een soort animal farm: all animals are equal, but some are more equal than others.
Van die betekenis van het woord roest had ik nog nooit gehoord. Weer wat geleerd. Dank en groet!
Wat heb je dat weer leuk geschreven. Hopelijk komt de uil nog weer eens terug. Jullie zullen Oelie vast gaan missen .
Oelie is altijd welkom, ook volgend jaar. De berkenboom staat voor hem klaar.
Aaaah we gaan oelie missen! Altijd even omhoog kijken tijdens het rondje met het hondje om te kijken of hij er nog was. Het was echt een kadootje om hem in de straat te hebben .
Hi Bianca, precies, altijd ‘even omhoog kijken’. Dat levert voor nu even geen cadeautje op. Maar wie weet dat Oelie op zijn schreden terugkeert. In het voorjaar of zo.
Weer een leuk verhaal, Ben, hoe jij je Oelie sprekend invoert!
Nu wil het geval dat ik binnenkort voorga in een kerstdienst, waarbij het “schorriemorrie” in het kerstverhaal centraal staat, d.w.z. de dieren rondom om de stal. Schorriemorrie is afkomstig van het hebreeuwse “Schoorwachamoor” en het begrip heeft sindsdien een steeds negatievere connotatie gekregen. Denk aan de uitroep van Frits Abraham over de mensen die nog niet zolang geleden de Israëlische voetbalsupporters van Maccabi belaagden en in elkaar sloegen. “Schorem, schorem, schorem!”
In mijn dienst wil ik een lans breken voor het jiddische schorriemorrie, want het is van oorsprong dus een geuzennaam!
Er zijn trouwens heel veel dierengedichtjes geschreven. Gedichtjes, waarin de dieren de mensen als het ware op de hak nemen. Mijn kerstdienst is ermee doorspekt (sowieso houd ik van poëzie in mijn vieringen). Twee geef ik je hier mee. Het zijn gedichtje is gebedsvorm:
De os en de ezel (Michel van der Plas)
Mogen wij eventjes nog, als laatsten.
Willen jullie voor het slapen
straks in een gebedje vragen
(zelf zouden we dat niet wagen, en wij kunnen ook niet praten)
of God aan het eind der dagen, –
ons in de hemel toe zal laten, –
ons, de os en de ezel samen?
Amen
De dieren van het veld (Tomi de Paola)
Het gebeurde in de winter in een koude stal,
waar de dieren van het veld ‘s-nachts schuilden.
En de hagel en de sneeuw joegen overal.
En een kindje werd geboren. en het huilde.
“Stil maar, kleine Jezus,” zei de ezel zacht,
“want ik zal je later langs de wegen dragen,
want zo heb ik ook je moeder naar de stal gebracht,
heel die lange, zware weg. En zonder klagen,”
“Stil maar, kleine Jezus,” zei de bonte koe,
“want je krijgt mijn eigen krib om in te rusten.
Met mijn eigen hooi dek ik de houten bodem toe;
van mijn eigen hooi maak ik voor jou een kussen.”
“Stil maar, kleine Jezus, “zei het lieve schaap,
“want mijn warme wollen vacht zal ik je geven.
Stil maar, kleine Jezus, want terwijl je slaapt,
zal je moeder er een dekentje van weven.”
“Stil maar, kleine Jezus,” zei het duivenpaar,
“want wij koeren zacht een liedje in je oren.
Doe je ogen nu maar dicht, en luister maar:
in je dromen zul je ons nog kunnen horen.”
Het gebeurde heel lang geleden, meer dan tweeduizend jaar,
in de stal waar de dieren schuilden.
En ze voelden zich gelukkig, naar hun dierenaard,
toen het kindje Jezus sliep en niet meer huilde.
Prachtig Annelies, ik zou bijna naar Drenthe rijden om deze dienst bij te wonen. (Of is hij straks ergens online te zien?)
Dieren die op de stoel van mensen gaan zitten. Mooi. In een gedicht kan alles. Andersom kan ook: mensen die dieren willen zijn. Ik denk aan Toon Hermans: ‘Ik wou dat ik twee hondjes was, dan gingen we samen buiten spelen.’
Annelies, hartelijk dank voor je prachtige, persoonlijke en uitgebreide reacties het afgelopen jaar.
Beste Annelies, die dienst zou ik best graag bijwonen. Een boeiend thema.
Hans,
Zullen we samen gaan?
Wat een leuk initiatief, Ben en Hans. Welkom!
Ben, ik geef e.e.a. door.
Tot eerste kerstdag in de herberg in Steenwijkerwold.
Groet, Annelies