Ik interview Leo. Hij is blind en woont in een appartement op het terrein van blindeninstituut Bartiméus. Het gesprek moet op gang komen. Het is aftasten. Dan krijgt het gesprek ineens de wind in de rug.
De bedoeling is dat ik Leo help met het schrijven van een column voor een magazine van het blindeninstituut. Nog niet duidelijk is waar de column over moet gaan. Leo plaatst zijn blindenstok tegen de muur en pakt een stoel, een meter bij me vandaan. Hij woont zelfstandig, maar heeft elke dag wel wat hulp nodig, bijvoorbeeld bij de boodschappen. ‘Soms valt het kwartje bij mij wat traag,’ vertelt hij. ‘Het duurde bijvoorbeeld even voordat ik iets simpels als een ei koken doorhad.’
Zoals twee voetbalteams in het begin het balletje risicoloos rondspelen om elkaar wat af te tasten, zo praten wij de eerste minuten wat over koetjes en kalfjes. We proberen elkaar ‘in beeld te krijgen’ en zoeken naar een connectie. Ik vraag of hij nog speciale liefhebberijen heeft.
‘Ik luister graag naar alternatieve rockmuziek,’ antwoordt hij.
Ik spits mijn oren en zie een mooi emo-bruggetje aan de horizon verschijnen. ‘O ja, leuk,’ zeg ik. ‘Daar hou ik ook van. Ik ga bijvoorbeeld graag naar Lowlands. Van welke muzikant of band gaat jouw hart sneller kloppen?’
‘De Pixies,’ zegt Leo.
Bingo. Ik heb ergens nog een cd van de Pixies op de plank staan – lang niet meer gedraaid overigens – en heb een paar dagen eerder toevallig gelezen dat deze heren uit Boston na jaren weer bij elkaar komen om een cd te maken en op tournee te gaan. Ik ken hun zanger en hun vlijmscherpe gitaarpartijen.
‘De Pixies,’ zeg ik’, ‘nou, Leo, dat is harde shit.’
‘Jaaah…, dat is zeker harde shit’, zegt Leo met stemverheffing. Ondanks dat hij blind is, voel ik dat hij me verbaasd aankijkt.
‘Jaaah…, dat is zeker harde shit,’ zegt Leo met stemverheffing. Ondanks dat hij blind is, voel ik dat hij me verbaasd aankijkt. ‘Maar begrijp ik het nou goed, ken jij de Pixies?’ vraagt hij ongelovig.
‘Ja,’ zeg ik bijna trots. ‘Hun zanger noemt zich Black Francis en ze gaan binnenkort weer optreden.’
Dat hoefde ik hem natuurlijk niet te vertellen. ‘Ja, Black Francis….’ Hij stoot de naam van de zanger bijna kraaiend uit en schiet enthousiast uit zijn stoel, mijn richting in. Black Francis (later: Frank Black) breekt het ijs. Het interview is daarna een makkie. Leo vertelt honderduit en blijkt een slimme gozer. Een kerel die luisterboeken leest, lid is van de VPRO en overal een mening over heeft. Hij heeft maar één probleem: hij ziet niks.
‘Ja,’zegt hij, ‘ik mag dan wel blind zijn, maar ik ben niet dom of achterlijk.’
Deze uitspraak bombarderen we direct tot het thema van zijn column.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Herkenbaar. Een vraag naar muziek, een favoriet boek, een mooie film, een voetbalmoment kan zoveel belangrijke gevoelens lostrekken en betekenisvolle ijkpunten in het leven markeren dat het vanzelf kan gaan stromen. Soms maakt het bijna niet uit waar je begint, aan welk touwtje je trekt, er komt wel wat op gang. Het zijn de dingen waar je als mens aan ‘kleeft’.
En ik zal de Pixies weer eens opzetten. Hard en zacht. Net als het leven soms.
Zoals altijd weer een puik stukje. Ik zie het tafereel zo voor me.
Eén ding: Ik ben gevraagd…….. dat hoort toch te zijn: Mij is gevraagd….?
@Ad: Heel scherp. Ik heb de tekst inmiddels aangepast.
Mooi stukje. Zo zie je maar, als je goed luistert naar de ander en echt geïnteresseerd dingen vraagt aan de ander, is er altijd wel ergens een ‘klik’. Dat het bij jou muziek is, verbaasd me trouwens niet. We luisteren vaak niet naar de ander en oordelen vaak te snel. Mooie les weer!
Ik zag je link van je blog op Facebook staan. Door mijn ziekte kan ik niet lang meer lezen. Als ik een boek lees weet ik na een bladzijde niet meer wat ik lees. En daar lezen een grote hobby was, ben ik nu begonnen aan gedichten en blogs. Ik vind dat jij een hele prettige en ontspannen manier van schrijven hebt. Dus geniet ik graag mee van je verhalen en avonturen. Ik meld me graag aan voor je blogs.
Heel dom en ook beschamend: ik was ooit in een uitgelaten stemming op een receptie. Er kwam een bekende binnen die zich aansloot bij ons groepje. Het viel me op dat ze een heel puntig buikje had. Zo te zien was ze weer zwanger geworden en aangezien dat voor iedereen zichtbaar was flapte ik eruit: ‘En…hoever ben je inmiddels heen?’. Ze verschoot van kleur en stamelde dat ze niet zwanger was maar gewichtsproblemen had. ‘Bovendien’, voegde ze er bits aan toe, ‘ben ik toch al dik in de veertig.
Dik en in de veertig, bedacht ik hilarisch maar dat zei ik natuurlijk niet. Het schaamrood stond me inmiddels op de kaken. Ik probeerde de zaak nog enigszins te redden door te mompelen dat ik haar dan toch een flink aantal jaren jonger had geschat maar je snapt het, het mocht niet baten. De zaak was hopeloos, reddeloos verloren!