‘Eenden leggen hun eieren in stilte, kippen kakelen daarbij als gekken. Wat doet de wereld? Die eet kippeneieren.’ Woorden van autofabrikant Henry Ford (1863-1947).
Kerkgemeenschap de Eshof in Hoevelaken organiseert de Dag van de Stilte. De geest krijgt de wind in de rug door schilderijen, foto’s en creatieve objecten. Het thema is: dromen over morgen. Of ik op deze dag iets met woorden wil doen.
Mijn eerste reactie is afwerend. Waarom? Ben ik soms bang voor de stilte? Voel ik dezelfde dreiging als Simon en Garfunkel als ze de sound of silence bezingen. Hello darkness, my old friend. Elke nacht komt de schrijver van het lied in het geluid van de stilte zijn angsten en demonen tegen.
Ik besluit het als een uitdaging te zien en lever deze bijdrage in:
Stilte van de dag
In de stilte van de dag
krijgt de verbeelding vleugels,
ontstaat ontspanning
door ’t laten vieren van de teugels.
In de stilte van de dag
worden gedachten woorden,
en glijdt de geest van
diepe krochten naar verre oorden.
In de stilte van de dag
zijn drijfveren verborgen,
die wegen wijzen
naar dromen en daden voor morgen.
Op de Dag van de Stilte ga ik een uurtje genieten van de serene rust. Ook ben ik benieuwd of mijn verbeelding dan vleugels krijgt.
In de kerkzaal wandelen woorden mijn hoofd binnen van tekstschrijver Astrid Mensink. Op haar Facebookpagina plaatste ze een adembenemende foto van de opkomende zon over een heiige Ginkelse hei. Ze begeleidt dit met de woorden: het verkwikt de ziel, verzacht het hart en wakkert een besef van dankbaarheid aan.
Verzacht het hart.
Deze woorden resoneren in mijn hoofd. In de wasmachine van ons dagelijks leven verbleekt ons bestaan door cynisme en ruwheid. Een mooie gedachte: vaker een ‘hartverzachter’ toevoegen om ons leven geur en kleur te geven. Heeft de stilte me zacht gemaakt? Soft? Ben ik nu te zweverig? Ik loop de kerkzaal uit. Op de gedichtentafel ligt een gedichtje van Toon Hermans:
Beetje zweven
Niet je hele
lange leven
met je voetjes
op de grond
Beetje dromen
beetje zweven
lijkt me ook
niet ongezond
Ben Tekstschrijver
Wat doet stilte met jou? Heb jij een ‘stiltemoment’ dat je is bijgebleven? Welke dromen heb jij voor morgen? Reageer hieronder (wel even ‘Ik ben geen robot’ aanvinken).
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Hij is weer mooi, Ben. Prima verwoord, want naast de schreeuwende stilte, waar Paul Simon het over heeft, is er gelukkig ook nog zoiets als een serene, balsemende stilte. Daar hoeven we maar drie dingen mee te doen: waarderen, opzoeken en vasthouden. Zo simpel is het.
En zo van deze tijd. Ik heb maar een vraag deze keer: had je de heren Trump, Assad en Poetin deze keer toevallig ook een cc’tje gestuurd?
Briljant weer Ben! Elk woord op de juiste plaats. En ik ben natuurlijk zeer vereerd om in zo’n prachtige verstilde sfeer bij name genoemd te worden!
Top!
Goed geschreven weer! X
Heel mooi gedicht heb je gemaakt, Ben!
Wat een heerlijke blog. Mooi om te lezen, terwijl ik over mijn computerscherm heen de mist in kijk.
Jouw woorden zijn trouwens alles behalve mistig voor me. Bij jouw gedicht herinner ik me hoe ik op het muurtje zat dat de boulevard van Nice van het strand scheidt. Feitelijk was het helemaal niet stil, mensen kakelden, het verkeer bromde, de zon blakerde en de zee ruiste. Mijn aandacht werd getrokken door een jochie van anderhalf dat over de keien van het strand wiebelde. Vanwege de felle zon veel te warm aangekleed in een spijkerbroek en romper met lange mouwen, maar dat stoorde hem zo te zien niet. Hij bracht platte stenen bij zijn moeder die zij tegen haar wang moest drukken om te voelen hoe warm ze waren. Zij had nauwelijks aandacht, want zat tegen haar telefoon te praten. De oudere broer en zus hadden het druk met elkaar. Hij ging zijn eigen gang en speelde zijn spel. Het trof me dat alle herrie aan me voorbij ging en dat het was of alleen dat jongetje bestond.
Dat was toen stilte, voor mij.
Mooi. Stilte zweverig? Dan misschien toch de manier waarop we er over praten. Stilte is niet meer zo gewoon. De weldadigheid van de stilte voor de een kan uiterst zwaar zijn voor de ander. En er gebeurt soms veel in stilte.
Judith Herzberg heeft daar zo’n onvergetelijk gedicht over geschreven:
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Ja, wel mooie gedichten.
Mooi en zeker niet zweverig, gaf mij stof tot nadenken, stil te zijn.
Wat fijn om even stil te staan bij “stilte”.
Mooi geschreven Ben.
Mijn oude (net overleden) konijn zocht de stilte op, toen hij voelde aankomen dat het einde naderde.
Nu zit ik af en toe in stilte terug te denken aan al die mooie en liefdevolle momenten die ik mocht delen met mijn lieve dier.
Prachtige blog, Ben. Vooral de ‘hartverzachter’ is prachtig beschreven.
De blog neemt mij weer mee terug naar de onbewoonde eilandjes van Thailand die paradijselijk tussen de grotere party-eilanden in liggen en een oase van rust zijn tussen de populaire, overbevolkte trekpleisters. Vanaf Ko Phi Phi, een van de welbekende feesteilanden in Thailand, nam ik een lokale voorraadboot omdat er geen reguliere bootdienst richting deze bestemming was. Eenmaal aangekomen was ik alleen, met mijn tent, snorkelspullen en enkele ‘locals’ die op gezette tijden lokale gerechten klaarmaakten voor de enkeling die op het eiland rondstruinde. Het plan was om daar drie weken te bivakkeren, mij af te sluiten van de hectiek en enigszins tot bezinning te komen. Na acht ochtenden opstaan met een Lonely-Planet-waardige-uitzicht moest ik aan mezelf toegeven dat dit aantal genoeg was om weer opgeladen te zijn. Achteraf kijk ik terug en denk ik ACHT dagen…? Hoe dan? Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik tegen mezelf (en mijn tentdoek) begon te praten en ik zo goed als met elke vis in de nabije onderwaterwereld al kennis had gemaakt.
In mijn geval betekende stilte het perfecte moment om te realiseren hoe fijn het is om andere mensen om je heen te hebben. Ironisch genoeg waren deze zelfde mensen de reden dat ik naar dit eiland vertrok. Wellicht was het voelen van de vrijheid om naar dit eiland toe te kunnen gaan voor mij al genoeg om er weer tegen aan te kunnen. De volgende dag greep ik mijn backpack, zei vaarwel tegen mijn tent en vertrok richting het beroemde Ko Lipe waar ik Sebastian tegen het lijf liep. Wellicht was mijn week op dit onbewoonde eiland dan ook mijn vorm van een ‘oudejaarsdag’. Of meer een ‘bachelorparty’, in mijn geval.
Heel mooi, Ben. Gisteravond beving de stilte mij, ik kon de stilte op dat moment niet omarmen, het voelde vijandig. Jij kunt dat wel. Nu zijn er ook meerdere vormen van stilte, en besef ik nu heel goed dat vormen van stilte waardevol kunnen zijn.
Schitterend geschreven Ben!
Van pijnlijke stiltes houd ik niet, maar van weldadige stilte ben ik een groot liefhebber. Ik ben geboren op de Sallandse Heuvelrug te midden van de eeuwig zingende bossen. Weliswaar aan de toenmalige hoofdweg van Zwolle naar Almelo, maar daar passeerde in die tijd hooguit een auto per uur. En de wegenwacht op zijn gele motor met zijspan kwam dagelijks koffie drinken bij mijn moeder. Stoere man met witte helm en witte manchetten. Het ruisen van de bomen, de roep van de koekoek en soms de bijlslag van de houthakkers waren de geluiden van mijn prilste jeugd. Daarna heb ik onder meer in Soesterberg gewoond, waar de Amerikanen nog met Phantoms vlogen en de helikopters van de Nederlandse Luchtmacht halve nachten boven het dorp hingen om hun nachtvlieguren te maken. En ja, ook in Hoevelaken hoor je altijd wel ergens een snelweg. Dus ik lijd soms aan heimwee naar de stilte. Mijn mooiste jaarwisseling heb ik ooit beleefd in een eenzaam huisje aan een zandweg op de Lüneburgerheide. Geen verkeer, geen vuurwerk en hoogstens nu en dan het verre geluid van een hoogvliegend vliegtuig. Verder diepe stilte. Machtig mooi. Toegegeven, het is een kwestie van leeftijd. Ook ik heb met groot plezier rotjes afgestoken en radio Veronica op mijn transistorradio te hard gezet. Maar die haren heeft deze vos gelukkig verloren. Waar ik ook zo gek op ben? Op diepe duisternis. In Nederland een kostbaar maar zeldzaam goed. Het Kootwijkerzand in een maanloze nacht kan ik aanbevelen. Duisternis en stilte. Ach, ik ben een romanticus.
Niet alleen jouw blog is heel erg mooi maar ook alle reacties zijn het waard te worden gelezen.
Beste Frits,
Alle reacties zijn het waard om te worden gelezen…
Je haalt me de woorden uit de mond, ik ben blij met en trots op zoveel trouwe lezers die met hun respectvolle, doordachte en vaak persoonlijke reacties mijn blogs een absolute meerwaarde geven.
Het maakt het aantrekkelijk om in een later stadium nogmaals naar deze pagina te gaan, puur om de reacties te lezen. Net wat je zegt: ze zijn het waard.
Ik heb je blog wederom met veel plezier gelezen. Mooi gedicht, ontroerend en verstillend.
Dank daarvoor. Even een momentje ontspanning in de waan van de dag.
Ik hou van stilte op zin tijd. Er wordt soms zoveel onzinnig gepraat.
Ik heb een tijd lang een quote op mijn koelkast laten hangen die mij aansprak: spreek alleen als je de stilte kunt verbeteren.
Je hebt jezelf overtroffen Ben, mooi gedaan.
Prachtig mooi geschreven Ben.
Ik kan me herinneren dat ik vroeger regelmatig de stilte verbrak. Dit deed ik omdat ik niet tegen de stilte kon, ik wilde leven in de brouwerij. Nu weet ik beter. Stilte is mooi, stilte is vaak nodig. Nodig om na te denken, om een boodschap te ontvangen en om rust te creeeren. Rust in een wereld die maar sneller en sneller wordt en daarmee niet altijd positiever vind ik.
Ik geef in mijn werk vaak het woord stilte mee aan mensen die gespannen zijn als ze gaan spreken. Stilte geeft rust en stilte geeft ruimte voor ieder op zijn eigen manier. Witte regels lezen zeg ik dan.
Er is niet voor niets ooit bedacht dat er regelmatig 1 minuut stilte wordt gevraagd!!!
Bijzonder Ben, dat je deze keer je blog wijdt aan stilte. Mooi om te lezen wat het bij jou en je lezers oproept.
Afgelopen oktober kwam ik bij je langs. Ik herinner me, dat je stil viel na mijn vraag of je speciaal voor de stiltedag een tekst zou willen schrijven over het thema: “Dromen over morgen”. Dat een gedicht van jou daaraan een waardevolle bijdrage zou zijn.
Na het ja ontdekte je dat je voor het schrijven van een gedicht een nieuwe tekstbron aan moest boren. Wezenlijk anders dan die onuitputtelijke van elke dag.
Tweehondervijfentwintig bezoekers droomden die dag hun eigen droom. Aangewakkerd door de stilte die de woordkunst, beeldende kunst, muziek en inrichting opriepen.
“Een oase van rust in een roerige wereld”, verwoordt een bezoeker. Het reactieboek staat bol van mooie, persoonlijke ervaringen.
Tijdens dit schrijven komt de gevleugelde uitspraak van mijn schoonmoeder in mij op: “Een spreker heeft nog nooit een zwijger overtroffen…”
Stilte doet wat met je. Doet wat met mij.
Ja, stilte is voor mij een hartverzachter.
Hartverzachter. Briljant 🙂
Ik zwijg in stilte.
Prachtig Ben
Daar word ik stil van.
Het stemt tot nadenken.
Mooie blog Ben. Mooi gedicht ook!
Wat een mooi gedicht, Ben, zelf gemaakt?
Sinds ik aan meditatie ‘doe’ bezoek ik met enige regelmaat stiltedagen en stilteretraites. De stilte is niet absoluut, er zijn altijd de instructies van de meditatiebegeleider en na de meditatie het delen van ervaringen. Maar toch: veel in stilte zitten en lopen.
Ik heb geleerd de stilte niet (meer) als bedreigend te ervaren. Reageer er wel heel verschillend op: soms is het zo vol in mijn hoofd, vol gedachtespinsels en muizenissen, dat stilzitten wel het laatste is wat ik wil. Maar steeds vaker raak ik los van alles wat me te binnen schiet aan gedachten, gevoelens en gewaarwordingen. Tegelijkertijd voel ik me verbonden met mezelf en alles om me heen. Een fijne ervaring, waarnaar je niet streven moet, maar die je gegeven kan worden als je er ontvankelijk voor bent. Zweverig is het niet, juist niet, je bent heel concreet in het hier en nu en super alert.
Niet iedereen is hiervoor in de wieg gelegd. Er komt soms veel boven aan oude of recente verdrietige ervaringen. Daar niet voor weg willen lopen, dat onder ogen zien, is heilzaam en helend maar ook confronterend. Daar moet je tegen kunnen.
Elke (religieuze) traditie kent vormen van meditatie. De mindfulnesstrainingen die ik geef zijn geënt op het boeddhisme (boeddhisme ‘light’ wordt het weleens genoemd). Je hoeft echter niet religieus te zijn om de merites van het mediteren te ondervinden en op waarde te schatten. Ik zou iedereen aanraden het eens te proberen!
Hi Annelies,
Het gedicht Stilte van de Dag is inderdaad van mijn hand.
Ben Tekstschrijver
Ik begon het lezen van het blog met Tom Petty & the Heartbreakers…… halverwege heb ik de muziek uitgezet….. nu aan ’t zweven.
Mooie woorden Ben !
Een goed onderwerp in deze tijden van onrust.
Mooi en inhoudsvol geschreven.
Een mens heeft vaak behoefte overal iets van te moeten zeggen.
Leren voordat je wat zegt eerst even stil te zijn, helpt is mijn ervaring. Daarnaast meerdere momenten in de week een stil moment te kiezen geeft bezinning en brengt je rust in deze hectische tijd.
Weer een prachttekst, Ben!
Ik las ‘m nu pas … door jouw mailtje over de bijdrage van de Geestelijke Verzorging aan het komende nummer van de ‘In Tergooi’. Ik was aan de beurt die te schrijven en omdat je zei dat-ie zo als reactie onder jouw verhaal kon, ben ik zo vrij mijn verhaaltje ook hier te plaatsen.
Ze was net terug uit het Stiltecentrum. Het had haar wat gedaan. Ik was als geestelijk verzorger bij haar geroepen omdat ‘de emmer was overgelopen’. Ze was met hartklachten opgenomen. Met spoed moest ze naar het ziekenhuis, haar man in ontreddering achterlatend. Gelukkig sprong een buurvrouw in. Nu begon het langzaam tot haar door te dringen wat er was gebeurd. Ze had behoefte gehad om even rust te zoeken en was naar het Stiltecentrum gegaan.
‘Toen ik de sfeer daar op mij liet inwerken, kwamen de tranen naar boven. Ik heb na jaren weer een kaarsje aangestoken. Ik moest aan mijn overleden ouders denken en aan mijn broer die ik kort geleden verloor. Ik zat helemaal vol’.
Het ouder worden, de hartproblemen, de zorg voor haar man die onlangs de diagnose ‘beginnende dementie’ te horen kreeg, veel kwam langs.
‘Ik heb lang niet zo gehuild. En weet u wat er gebeurde toen ik daar zo alleen zat te snotteren? Ik werd na een tijd rustig. Mijn zorgen waren er nog wel, maar ze hadden me niet meer zo te pakken.
Er daalde een rust op mij neer, bijna een overgave, zo leek het, nou, dat is nooit een woord van mij geweest. Ik ben altijd actief geweest en hield graag de regie in handen. Dus wat er nu met mij gebeurde, was ongewoon.
Een verrassende ontmoeting was het, het gesprek met deze vrouw. Wat een simpel ritueel met een mens kan doen!