De Rolling Stones bestaan 50 jaar. In mijn ‘bewaarbakje’ kom ik een artikel uit het AD tegen over deze muzikale mastodonten. Het artikel is in 2006 geschreven door muziekjournalist Arno Gelder. Elke opschoonronde liet ik het toch weer liggen. Waarom?
Het artikel ademt rock ’n roll. De tekst rockt, de taal rollt. De woorden vallen op hun plaats als de drumklappen van Charlie Watts. In bijna elke zin staat een beeldspraak die qua zeggingskracht kan wedijveren met de beste riff van Keith Richards.
The Rolling Stones hebben net hun wereldtour (Bigger Bang Tour) moeten uitstellen omdat Keith Richards uit een boom is gevallen. De kop boven het artikel luidt: ‘Bastion Stones vertoont scheuren’. Gelder vertelt waarom brekebenen Keith Richards en Ron Wood het voortbestaan van de Rolling Stones in gevaar brengen. Het drankgebruik van Ron Wood is zo’n gevaar. Hij schrijft: ‘Ronnie en de drank: het is een huwelijk dat maar niet wil vlotten. Perioden van drooglegging worden afgewisseld met mateloze slemppartijen, waarbij het, voor de goede orde, niet om een extra glaasje Jägermeister gaat.’
In de volgende alinea is Keith Richards aan de beurt: ‘Ook Keith Richards, bij wie het credo seks, drugs en rock ‘n’ roll diep in de craquelé-plooien van zijn doorgroefde gezicht staat geëtst, betaalt de tol van een leven vol wijn en wijf. De zestiger, op vakantie met zijn familie én – tsja – Ron Wood, viel in mei uit een palmboom op het eiland Fiji in een poging een kokosnoot te bemachtigen. Een zware hersenschudding en een noodzakelijke operatie waren het gevolg. Wat een man op die leeftijd in de kruin van een boom doet, zal altijd een raadsel blijven. Maar Keith Richards’s favoriete consumptie, wodka, aangelengd met Fanta en veenbessen, zal ongetwijfeld een bodempje hebben gelegd voor het huzarenstukje.’
Craquelé komt uit de schilderkunst en duidt op een verouderend effect door barstjes in de buitenste verflaag; sommige schilders laten de verf bewust ‘barsten’ om het craquelé-effect te bereiken. Het beeld past precies: de schrijver sluit niet uit dat de gitarist van de Stones zijn reptielenhoofd koestert en de barstjes geen strobreed in de weg legt. Hydraterende crèmetjes zijn aan hem niet besteed. En dan dat regeltje: op vakantie met de familie én – tsja – Ron Wood. Door dat woordje tsja is het voor de lezer duidelijk: drinkebroers Keith en Ron gebruiken dit familie-uitje niet om gezellig te gaan ganzenborden met hun kinderen.
Al eerder stonden sommige Stones met één been in het graf om vervolgens wonderbaarlijk te herrijzen. Ze ademen nog steeds rock ’n roll,
Dan doet zanger en ‘praalhans’ Mick Jagger zijn intrede: ‘Richards gooit met zijn valpartij het toerschema van de Stones ernstig in de war, iets wat de afgetrainde Mick Jagger knarsetandend beziet. Het is geen geheim dat de fitte voorman van de formatie de uitspattingen van zijn personeel meer dan beu is. Jagger heeft namelijk één grote passie: geld verdienen. Het vermogen van deze Dagobert Duck van de rock wordt geschat op 360 miljoen dollar. Elke streep door de rekening snijdt bij hem als een roestig mes door de ziel.
Gelder vraagt zich af hoe lang de multinational Rolling Stones BV nog een speler van formaat zal zijn. Al eerder stonden sommige Stones met één been in het graf om vervolgens wonderbaarlijk te herrijzen. De stenen rollen nog steeds, al heeft Charlie Watts nu definitief de laatste klappen uitgedeeld en vervangt Steve Jordan hem achter de drums. Toch: ze ademen nog steeds rock ’n roll. Ik laat het artikel van Arno Gelder nog maar even in mijn bewaarbakje liggen.
Ben Tekstschrijver
29 juni 2012
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
En het meest ontroerende is nog wel dat Mick zich druk moet maken om zijn zorgenkinderen Keith en Ron.
2006….
Op het dagcentrum is de hele club binnen en traditiegetrouw beginnen we dan met koffie en ik lees de krant voor. De doden, verkrachtingen en andere rampen sla ik altijd over. Politiek getint is niet handig in zo’n groep en in verband met de diversiteit van de achtergronden van de cliënten sla ik gemakshalve ook geloofskwesties over.
Tja, dan blijft er niet veel over….
Dan valt mijn blik valt op een stukje over de Stones…..de rollatorrockers. Ik heb ze één keer mogen bewonderen in het echt, toen werd Charlie al achter zijn drumstel vandaan getild….
Oude van dagen, net zoals mijn kluppie die dag.
Ik ben altijd van de humor, dus begin met de vraag aan de man naast me. Verward, verdwaald in zichzelf, maar op goeie dagen helemaal scherp en vol humor. ‘Bent U wel eens in een boom geklommen?’
‘Nou, lang geleden in appelbomen, maar tegenwoordig niet meer…. nee dat doe je niet meer als je boven de 60 bent.’
Ik gooi het op een andere boeg. Een open vraag: ‘Wie heeft er wel eens een bejaarde in een boom zien hangen?’ Algehele hilariteit Levensmoe? Compleet de weg kwijt?
Weten jullie wie de Rolling Stones zijn? Er komt een lading hippe ouderen aan, dat is meteen duidelijk, iedereen weet wie ze zijn. Eén heeft ze zelfs een keer live gezien.
Ik lees het stukje voor, iedereen is één en al aandacht. ‘Zooo…, reageren ze, ‘dat die oude knar nog in een boom kan klimmen! Ik zou willen dat ik nog in een palm kon hangen. Nooit gedacht dat die gasten zo fit zouden blijven dat ze nog in bomen kunnen klimmen……’
Weet je… hoe ouder hoe gekker, en als je maar lang genoeg heerlijk gek kan doen, moet je dat vooral blijven doen. Je kan altijd nog dement of halfzijdig verlamd in een rolstoel achter de geraniums koekeloeren.
De gouden tip van de ‘soortgenoten van de Stones’ kwam neer op het volgende: zo lang mogelijk lekker doen waar je zin in hebt en als je dan een keer uit een boom dondert, is het voorbij. Dan is het gewoon je tijd…..!
Ah Ben, jeugdsentiment, nostalgie. Ik ben van ’49 en ik hoor me in gedachten als aanstormend tiener nog ruzie maken met mijn beste vriendin over wie er nu knapper, leuker, ruiger en opwindender waren: de Stones of de Beatles.
Om die twee bands ging het. Gaf je de voorkeur aan de ene boven de andere groep dan zéi dat wat van je: de Beatles waren bíjna jongens met wie je thuis kon komen (ach, als dat eens waar kon zijn…), behalve dan dat haar natuurlijk. De Stones was een heel ander verhaal, die zouden je mee de afgrond in sleuren. Meisjes die droomden van de Stones (of één van hen) waren toch een beetje een soort van dellen. Ik dorst het destijds niet tegen mijn ‘ruige’ vriendin, die dweepte met Mick, te zeggen, namelijk dat ik stiekem nog op heel iemand anders verliefd was: op Adamo (vous permettez?…., nou, niet dus!). Als ik dat gezegd had, had ze de vriendschap verbroken. Dát brave gozertje, n’n Belg bovendien: dat zou mij helemáal tot een eerste klas tuthola hebben gemaakt’.
Ik hoorde van je column over de Stones.
Misschien aardig om te melden, dat ik bij het Scheveningen-concert was als verkoper van Hitweek.
Ook was ik bij het concert in Den Bosch, waar we zonder betaling binnenkwamen, omdat bij het hek zo’n lullig hokje zat met een kaartjesverkoper.Dat hele hok hebben we opgetild en op zijn kant gelegd en toen met de hele horde naar binnen. Voor ze de deuren dicht konden schuiven, waren er al honderden binnen. Helemaal amateuristisch was het binnen; we liepen zelfs met een paar man zo de kleedkamer in (waar de Stones nog niet waren. Wel lagen daar alle instrumenten en een hele stapel fanmail, waarvan ik nog een brief heb gepikt. Van een Australisch meisje helemaal, die helemaal idolaat van Brian Jones was. Die brief heb ik pas onlangs eindelijk weggegooid.
In 1970(!) kwam ik ook zonder kaartje binnen in hun concert in de Amstelhal in de RAI. Ik ben toe brutaalweg met een tientje in de handen naar de controleur gestapt en die liet mij er zo in. Ik had een bandrecorder bij me in een pukkel, een soort legertas, en heb dat hele concert opnames gemaakt.
Ik was volgens mij een van de eersten die dat deed, want niemand had toen een draagbare recorder met banden (geen cassettes). Die opnames heb ik nog; ik ben begonnen om die te restaureren.
Met mijn vriendin Monique ben ik ook nog naar een concert in de Arena geweest, waar ik een backstagekaart had, omdat een nicht van ons de Stones-tour wereldwijd begeleidde. Dat deed ze overigens ook bij Sting, Bowie en Tina Turner, waar we ook backstage waren.
Grappig hier was, dat Monique met iemand stond te praten terwijl we wachten op de meet&greet met Jagger. Ze had helemaal niet in de gaten dat ze met drummer Charlie Watts stond te kletsen. Die meet&greet ging niet door, omdat we zelf niet begrepen hadden waar we moesten zijn. Die meet&Greet vond plaats tijdens het voorprogramma, toen zaten wij al op de tribune.
Daarna was er nog een concert in Den Haag, met als hoofdsponsor Vodafone, waar ik nog een T-shirt van heb overgehouden.
Ten slotte nog dit: ik heb vrijwel elke single en alle LP’s uit hun ‘goede’ tijd.