December is de maand van de Top 2000. Van lijstjes. Van muziek en verhalen. Vijf favoriete songs en hun verhaal. Mijn verhaal.
David Bowie – Heroes
Mijn eeuwige nummer 1 is Heroes van David Bowie. In de jaren ’80 draag ik bandplooibroeken met sjieke stappers of een leren jack met lompe schoenen – afhankelijk van wat Bowie draagt in zijn meest recente videoclip.
Bowie verhuist naar Berlijn om af te kicken van zijn drugsverslaving en om nieuwe muziek op te nemen. Heroes is nog een instrumentaal nummer. Door het raam van de studio ziet hij twee geliefden stiekem zoenen bij de Berlijnse Muur. Het brengt Bowie bij de tekst voor Heroes: moeilijkheden zijn te overwinnen, al is het maar voor één dag. Later onthult hij dat het ging om zijn producer Tony Visconti en achtergrondzangeres Antonia Maass. Probleem: Visconti is getrouwd, Bowie komt pas met het verhaal als zijn producer gescheiden is.
In 1987 treedt Bowie op bij de Brandenburger Tor. Aan de andere kant van de Muur zingt een samengedromde mensenmassa luidkeels mee: heroes, just for one day. De Oostduitse politie deelt klappen uit. Bowie hoort hun gezang en is ontroerd. Hij beseft dat muziek de barrière van bakstenen overstijgt.
Vampire Weekend – Hold you now
Ook Vampire Weekend staat in mijn top tien, met Hold you now. Van het album Father of the bride. Het is een klein liedje, met een koor dat bij mij steevast zorgt voor een ‘Foppe-de-Haantje’: …en dan ja…(slokje water)…dan luister ik ernaar…(stilte, trillende lip)…sorry…(slokje water)…en dan doet me dat wat.
Het is denk ik de gewijde sfeer waar ik gevoelig voor ben. In de tijd dat dit nummer uitkomt, trouwt mijn oudste dochter. We geven het bruidspaar op hun huwelijksreis een Spotify-lijst mee. Ik voeg dit nummer toe, ook omdat in de tekst ‘de vader van de bruid’ langskomt.
Mijn oudste appt: ‘Rijdend door vlaktes en langs de zee luister ik vandaag naar dit liedje. Ik moet er gewoon van janken haha… Thanks pap voor het doorsturen.’
Ik zet het nummer opnieuw op. Oeps, mijn lip…
Golden Earrings – Just a little bit of peace in my heart
Just a little bit of peace in my heart van Golden Earrings komt uit in 1968. In die tijd ontdek ik de popmuziek. Golden Earrings schrijven we dan nog met een s, Jaap Eggermond zit achter de drums. In die tijd ben je Stones óf Beatles, Neil Young óf Neil Diamond, Golden Earring óf The Cats. Ik prefereer de rock van Golden Earring boven de palingsound van The Cats. De Golden Earrings behalen met de single de tweede plaats in de Top 40. De nummer 1 op dat moment? Lea van The Cats. Ik heb nog steeds een single van dit Cats-liedje, voor mij nu een guilty pleasure.
De originele versie van Just a little bit of peace in my heart is uitbundig geproduceerd. George Kooijmans bezingt zijn verbroken relatie met Melanie, hij heeft spijt van zijn breuk. Het lied doet zijn werk: Melanie komt terug, om daarna meer dan veertig jaar bij hem te blijven. En passant zingt Kooijmans ook nog dat er ‘geen magisch woord bestaat dat voorkomt dat je oud wordt’. Als hij op 72-jarige leeftijd hoort dat hij ALS heeft, maakt hij dat aan den lijve mee.
Het doden is nog steeds ‘bullet’s business’, ook in de grensstreek waar Ramon zijn einde vond. En dan komen de Drive-by Truckers met de slotzin die van mij op een tegeltje mag.
Drive-by Truckers – Ramon Casiano
Dan Ramon Casiano van Drive-by Truckers. Southern rock uit Athens, Georgia. Het begint allemaal aan de grens. In 1931. De Mexicaanse Ramon is 15 jaar. Enkele weken eerder is de auto van de familie Carter gestolen, het gerucht gaat dat drie latino’s ten tijde van de diefstal om het huis zwierven. Het is niet meer dan een gerucht. Toch pakt tienerzoon Harlon het geweer van zijn vader en zoekt ze op. Hij vindt Ramon en zijn vriendjes zwemmend in een naburig meertje. Hij schiet hem dood en komt ermee weg. Sterker, Harlon Carter wordt later voorzitter van de National Rifle Association (NRA) in de VS. Deze invloedrijke club verzet zich tot de dag van vandaag tegen elke wettelijke regulering om het wapenbezit enigszins te beperken. Het doden is nog steeds ‘bullet’s business’, ook in de grensstreek waar Ramon zijn einde vond. En dan komen de Drive-by Truckers met de slotzin die van mij op een tegeltje mag: ‘Ramon is blijkbaar nog niet dood genoeg.’
Scott Walker – Duchess
Het slotakkoord is voor Scott Walker met Duchess. Een katalysator voor nostalgie, melancholie, reflectie. Van de poëtische tekst begrijp ik de helft niet. Croonerstem. Strijkers. Nooit gedacht dat ik na The Who, Led Zeppelin en Rory Gallagher nog eens bij deze orkestrale muziek van Scott Walker zou belanden. Is het de stem? De melodie? De mystieke sfeer? Geen idee. Of jawel, ik weet het wel: het is de magie van muziek.
Ben Tekstschrijver
Heb jij een song met een verhaal? Dan is dit het moment om dat hier te delen. Ben Benieuwd.
Bijna 1000 vaste lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Ik mis Prince in dit rijtje Ben. Heb vanmiddag nog aan je gedacht, bij het nummer You’ve got the look. Niet specifiek om dit nummer maar wel vanwege de herinnering aan het concert waar we zijn geweest. Ik denk in 1987? Het was in elk geval super goed!
Hi Willeke,
Prince, Bob Dylan, Beatles…. Er zijn zoveel artiesten die ‘supergoed’ zijn en op de lijst horen. Aan keuzestress valt niet te ontkomen. Het gaat bij deze keuze ook een beetje om de verhalen erachter.
Onderaan het blog staat een link naar Spotify, naar ’25 Bens Beste’. Mijn persoonlijke lijst. Maar ook daar moesten onmogelijke keuzes gemaakt worden.
De magie van de muziek. Tja, dat is waarom ik het ene moment wel van een artiest kan genieten en drie dagen later diezelfde stem even oversla. Wat betreft ‘Just a little bit of peace in my heart’ denken we hetzelfde, Ben. Het mooie, klagerige in de stem van George Kooymans, het vette orkestarrangement erachter en uiteindelijk die grootse apotheose van blazers…. fenomenaal. Bijna onnederlands goed. Maar als we deze dagen dan toch in lijstjes denken: ‘Hurricane’ van Neil Young staat bij mij al jaren bovenaan. Die stem, die gitaar, de hele opbouw, goed voor één brok ruwe, ongepolijste popmuziek en dat maar liefst 8 minuten en 1 seconde lang…. waar vind je dat tegenwoordig nog? Tja, hoezo magie?
Radio-Activity is een album van de Duitse groep Kraftwerk. Dit album is uitgebracht in 1975. Ik heb dit album in 1978 gekocht. Toch had ik daar wat moeite mee. Geef ik eerlijk toe! We hebben er 5 jaar over gedaan om die gasten uit het land te krijgen en als klap op de vuurpijl? Verliezen we in 1974 de finale tijdens het WK voetbal in Duitsland. Maar goed, als mens moet je kunnen vergeven. Ik was in die tijd gegrepen door elektronische muziek. In 1979 werd op de fiets naar Amersfoort het album “Replicas” van de groep Tubeway Army voor 19.95 gulden aangeschaft. Gary Numan “(frontman) was één van de oprichters van deze band. Van origine een Punk band. Nu 42 jaar later, vind ik “Are ‘Friends Electric” nog altijd een lekker nummer.
1987 was het jaar dat ik op muziek gebied niet zal vergeten. Het album “The Joshua Tree” van U2 zag het daglicht. Wat een geweldig mooi album. 11 nummers allemaal even sterk! We zijn nu 34 jaar verder en nog steeds is het muzikaal een feest als ik de naald op die zwarte schijf laat zakken.
Jammer dat het nummer “kite” van U2 ( How to Dismantle an Atomic Bomb) niet in Top 2000 staat. Geweldig liedje…
Kraftwerk vind ik interessant omdat deze band een inspiratiebron was voor David Bowie tijdens zijn Berlijn-periode. In die tijd maakte hij onder andere Heroes. Ook hij experimenteerde toen – hierbij geholpen door Bryan Eno van Roxy Music – met elektronica en synthesizers en maakte het min of meer ‘mainstream’.
En Joshua Tree van U2 is ook in mijn ogen nog steeds een parel in de popgeschiedenis.
Leuke blog weer Ben en meer dan prima ‘Bens beste’ Spotify.
Prachtig geschreven weer.
Luister nu naar jouw Spotify lijst. Ken er maar een paar van. Zat/zit kennelijk in een ander universum.
Ik heb alleen “brave” muziek maar jij laat mij weer wat anders horen.Gelukkig ben ik niet eenkenning.
Ben nu enigszins “verzot” op countertenor muziek maar dat is geen popmuziek.Wel fascinerend wat een mannenstem vermag!
En dan mijn nummer 1: sinds mijn jeugd is dat “Your song” van Elton John. Staat ook op mijn begrafenislijstje genaamd “mooie dood”!
Mijn lijstje bestaat niet alleen uit de beste songs, ze zijn voornamelijk gekozen in verband met de bijbehorende herinnering en gevoel.
Mijn nummer 1: Pearl Jam met Black. Prachtig nummer, met de herinnering aan een fantastisch concert (eerste dat Pearl Jam in Nederland gaf)
Met afstand het beste nummer van de afgelopen jaren komt wat mij betreft van
Black Country New Road: Sunglasses – https://www.youtube.com/watch?v=fPrLcM-uPwU
Ze waren geboekt voor Lowlands dit jaar, maar dat festival ging niet door. Voor Le Guess Who in november moesten ze afzeggen. Ik moest het daarom doen met hun debuutalbum For The First Time. Prijsnummer op dit debuutalbum is dus Sunglasses. Het nummer bouwt op naar een prachtige climax, met een opwindende mix van free jazz en rock. De furieuze praatzang past hier prima bij. Dit nummer kan ik eindeloos vaak horen. Ik wil ze in 2022 toch zeker een paar keer zien.
Dank voor de tip. Ik ga luisteren.
Hoi Ben, jij bent nog helemaal lid van de scene en houdt die levend. Leuk!
Ik denk meteen aan:
“Woman” van Roy Orbison, “A whiter shade of pale” van Procul Harem, alles van de Walker Brothers en The Animals, Stevie Wonder, Supremes, Billy Holliday, van Dylan, Donovan en de Stones, The Mama’s en Papa’s en The Beach Boys zijn ook favorieten.
Verder natuurlijk the Doors en Queen
En zo kan ik wel doorgaan. Die tijd stond voor mij in het teken van verliefd zijn (altijd op het verkeerd soort jongens, aldus mijn moeder), vriendschappen en uitgaan. Verdovende middelen heb ik links laten liggen, op één stickie na. Die was zo lekker grensverleggend dat ik me rotschrok. Wel veel rum-cola’s. Tipsy worden heette dat…je kon dan veel brutaler en geestiger uit de hoek komen.
Elke keer als ik zo’n gouwe ouwe hoor word ik weer gekatapulteerd naar die tijd. Een tijd van smachten, onbeantwoorde liefdes, onzekerheden (over dat stomme lijf natuurlijk) en puur geluk!
Het mooie en tegelijkertijd raadselachtige van muziek is dat het ons in verband lijkt te brengen met de ongrijpbaarheid en misschien ook wel met de essentie van het bestaan. Het zijn de momenten die er toe doen en ook dezelfde momenten die weer voorbij gaan. We gaan dit mysterie niet ontleden maar er van genieten. Aan Sting werd ooit gevraagd mee te werken aan een wetenschappelijk onderzoek om muziek inzichtelijk te maken. Dit heeft hij geweigerd. Hij was bang dat de mystiek zou verdwijnen.
Ben, net als veel van jouw nummers van diezelfde Sting een song voor de alternatieve Top 40.
Sting & Jo Lawry Live NYC : Practical Arrangement (https://www.youtube.com/watch?v=TsoAfttohZw)
Wow, Sting & Jo: heel mooi!
Ben mooi vijf favoriete lijstje.
Voor mij dan op 1 dit jaar de Golden Earrings: “Just a little bit of peace in my heart”
Al is het maar om George te ondersteunen. Wat mis ik ze, en al die concerten en optredens waar ik geweest ben. Altijd in mijn hart.
Fijne feestdagen.
V. Morrison – Listen to the Lion/J.J. Voskuil – Het Bureau
Na ruim 4000 pagina’s maakt mijn geliefde schrijver, J,J, Voskuil, veel te vroeg een einde aan de loopbaan van Maarten Koning, de hoofdpersoon in ‘Het Bureau’. Net met de vut beluistert Maarten de cassettebandjes met de favoriete muziek die hij bij zijn afscheid ontving van zijn mensen. Dat is het moment voor Voskuil om een van mijn muzikale helden te introduceren: “Frits vond dat Van Morrison, van wie hij Listen to the Lion had bijgedragen, door zijn introvertie en mensenschuwheid een beetje op hem leek.”
De dood van Maarten Koning blijkt na slechts 200 pagina’s onafwendbaar. Een mooie troost, deze ‘ontmoeting’ tussen twee van mijn helden. En een geweldig nummer natuurlijk van ‘Van the Man’!