Wat de toekomst brengen moge… De tantes op de bruiloft zingen een eigen tekst, mijn moeder prevelt de woorden die ze kent uit de zangbundel van Johan de Heer.
Ze heeft daarnet de huwelijksceremonie haar kleindochter meegemaakt. Na de plechtigheid bewondert ze de trouwjurk, kijkt naar de man in het chique groene pak naast haar kleindochter en vraagt: ‘En wie is dat dan?
‘Dat is mijn man, daar ben ik net mee getrouwd.’
‘Echt waar? Noe is-t heel bar, ‘t is een groot mirakel.’
Dementie is als een rij boeken op een plank. Door de ziekte vallen ze een voor een om, als een rijtje dominostenen op Domino Day. Als eerste valt het kortetermijngeheugen. Naarmate meer boeken omvallen, verdwijnen ook opgeslagen herinneringen van eerdere datum. Tot een paar jeugdboeken overblijven. Bij veel mensen met dementie staan ook muziekboeken nog lang overeind. Bij de eerste tonen van ‘Wat de toekomst brengen moge’ slaat bij mijn moeder dit muziekboek open. De woorden komen automatisch, even contact met haar vroegere leven.
Een ander lied dat bij mijn moeder nog ongeschonden op de geheugenplank ligt, is ‘Daar ruist langs de wolken’. Op dinsdagmorgen leidt de muziektherapeut de bewoners van zorgerf Putten vanachter de piano door het landschap van oud-Hollandse liederen. Elke keer in dezelfde volgorde, dat biedt structuur. Daar bij die molen, Het kleine café aan de haven, Tulpen uit Amsterdam…
Mijn moeder kent de woorden niet. Dan wordt een papier uitgevouwen, met in grote letters de tekst van ‘Daar ruist langs de wolken’.
Marrie, Marrie, Marrie…. zoemt het in de kring. Iedereen weet: dit is haar favoriet.
Als de pianist de eerste tonen inzet, krijgt moeders de geest. Met getuite lippen zingt ze het lied uit volle borst mee: Daar ruist langs de wolken een lief’lijke Naam. Geen enkele keer zoeken haar ogen het papier dat omhoog wordt gehouden.
Muziek is een medicijn dat de pijn van dementie kan verlichten. Mijn moeder doet het goed op een wekelijkse dosis.
Oude psalmen trekken ook lades open die anders gesloten zouden blijven. Bij mijn zus kijkt ze op de computer vaak naar het EO-programma ‘Nederland zingt’. Elke keer hetzelfde programma. Muziek is een medicijn dat de pijn van dementie kan verlichten.
We vieren haar 92ste verjaardag. Twee dagen geleden brak ze haar heup. Geopereerd. Nu is het afwachten hoe ze herstelt, het bestaan en de botjes zijn broos. Maar haar verjaardag is reden voor een feestelijk muziekje. Voor de hand ligt misschien een klassieker als ‘Ouwe taaie, yippie yippie jee’. Passender lijkt me: Wat de toekomst brengen moge. Natuurlijk wel in de originele versie. In de verte hoor ik haar woord voor woord meezingen:
Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heeren hand,
moedig sla ik dus de oogen
naar het onbekende land.
Ben Tekstschrijver
Heb jij ervaringen met muziek bij mensen met dementie? Of ken je mijn moeder en wil je haar feliciteren met haar verjaardag? Zet je reactie onder dit blog, felicitaties zal ik doorgeven.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Dementie, mooi verwoord met die boeken.
Toen ik van school kwam heb ik een tijd bij demente bejaarden gewerkt en als ze overstuur waren omdat er iets moest gebeuren wat ze niet wilde en je begon ‘Daar ruist langs de wolken’ te zingen, dan deden ze mee en kon je ondertussen de pyjama aantrekken, dus heel herkenbaar.
Mijn moeder is de vorige maand 92 jaar geworden en vandaag jouw moeder. Gefeliciteerd hiermee. Zo sneu dat ze in het ziekenhuis het gaat vieren, toch een gezegende dag gewenst.
Ina,
Het was toch een fijne dag, vooral omdat ze goed herstelt. De antibiotica sloeg aan, de dreigende longontsteking lijkt daarmee bedwongen. Er is nog perspectief. We hopen dat ze snel weer naar het zorgerf in Putten terugkan en daar weer in de gezelligheid van de huiskamer kan zitten.
Ha Ben – vanuit een warm en smoggy Jakarta een van harte gefeliciteerd met je moeders verjaardag … en ja zo herkenbaar Johannes de Heer – inmiddels al weer 11 jaar geleden zongen wij deze liederen met mijn moeder die de ziekte dementie had. Dat waren de momenten dat we contact met haar hadden. Dierbaar!
Stel dat je de hele dag geconfronteerd wordt met een verleden dat er niet meer is. Een lege wereld. Hoe heerlijk is het dan dat ergens – uit de krochten van je geheugen – woorden zomaar omhoog komen. Ineens heb je weer contact met vroeger. Je hebt nog ‘een geschiedenis’. Ik kan me levendig voorstellen dat juist daarom die oude liederen zulke genietmomenten opleveren bij mensen met dementie.
Wat een mooie blog weer Ben, zo vol liefde voor je moeder en dat verdient ze ook zo. Gefeliciteerd! En ik denk dat ‘Wat de toekomst brenge moge’ de hele dag rondzingt in mijn hoofd.
Dat is toch weer eens wat anders dan dat een nummer als Bohemian Rapsody of Hotel California rondzingt in je hoofd…
Hallo Ben,
Allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Ik heb een tijdje als leerling verpleegkundige op de Geriatrie gewerkt op Zonnestraal. Daar kon je met muziek, en vooral de oude hits veel bereiken. Gelukkig kende ik er nogal wat omdat we vroeger veel plaatjes draaiden uit mijn ouders jeugd op regenachtige zondagen. Het Cocktail Trio, Dorus, Heintje, Johnny Jordaan, Zangeres Zonder Naam, noem ze maar op. Vooral de Nederlandstalige liedjes die een hit waren deden het goed. Het zingen van “er zaten twee motten” onder het aankleden wilde vaak wel werken. Maar ook inderdaad de liedjes uit het liedboek en Johannes de Heer deden veel mensen “smelten”. Meewerkend waar ze anders star en stug werden. Dus het klopt: muziek heelt, verbind en houdt vast.
Een mooie dag gewenst met veel muziek!
En kwam je tijdens het aankleden die twee motten dan nog wel eens tegen? Ze schijnen vooral in ouwe jassen te zitten…
Ha Ben, ontroerend mooi geschreven en zo waar. Gelukkig is er dan nog muziek van toen om op mee te liften. Fijne dag gewenst met genietmomenten.
Mooie blog Ben.
Ha Ben, gefeliciteerd met je lieve moeder!
‘Zo knap en die ogen zo mooi’, zegt ze wel eens tegen mij. Ik laat haar dan in de spiegel kijken en zeg: ‘Kijk, daar zie ik de poppetjes in uw mooie ogen.’ Dan lacht ze verlegen. Laatst maakte ik een foto alleen van haar mooie ogen en liet ik haar de poppetjes zien. ’t Is een mirakel’, zei ze.
Alle goeds voor de toekomst Ben.
Mooi verhaal. Dankjewel.
Van harte gefeliciteerd met je moeder.
Zoveel herkenning. Mijn moeder, Jannie, ook bewoonster van het Zorgerf, op hofje 3.
Alles is weg, maar als ze muziek hoort is ze helemaal in haar element. Zingt alles mee.
Onlangs samen nog in de regen “onder moeders paraplu” gezongen. Ze glom helemaal.
Muziek werkt, ook in de regen…
Prachtig beschreven hoe je moeder haar grip op leven is kwijtgeraakt (en jij daardoor je moeder kwijt raakt). En wat ontzettend jammer dat ze haar heup heeft gebroken. Och, de wereld is al zo vreemd, nu nog meer dus voor haar. Inderdaad ‘wat de toekomst brenge moge’….
Inderdaad, wat de toekomst brengen moge… Het bestaan en de botjes zijn broos. Toch is er weer perspectief: ze is geopereerd en een dreigende longonsteking lijkt bedwongen. Ze krabbelt weer op, zo lijkt het.
Mijn moeder zou weer een 10 voor dit ‘opstel’ hebben gegeven.
Mooi man. Zit er ook een griffel bij, en een zoen van de juffrouw…?
Gefeliciteerd met je moeder. Ik hoop dat ze haar verjaardag nog beleeft vandaag. Ik had van de week ook een feestje, mijn man begreep het niet. Ben ik met jou getrouwd? Voor het eerst was ik niet zijn vrouw meer. Ik moest dat even verwerken. Misschien egoïstisch, ik dacht aan een spontane kus, een bloemetje, een felicitatie. Achteraf, toen het stille verdriet bij mij weg was, hebben we gezellig een gebakje gegeten en was ik blij dat we nog samen waren. Ik hoop dat je moeder met jullie ook nog een fijne dag heeft.
Heftig om voor het eerst te ontdekken dat ‘je zijn vrouw niet meer bent’. Het lijkt me dat ‘even verwerken’ niet helemaal de impact weergeeft die het op jou heeft. Dit echt ‘accepteren’ is in mijn ogen lastiger. Het gezellige gebakje daarna kan daar mogelijk bij helpen…
Sterkte.
Dankjewel. Fijn dat het wat beter gaat met je moeder.
Ontroerend Ben en heel herkenbaar. Ik hoop dat je moeder goed herstelt van de heupoperatie en dat de toekomst nog mooie momenten brengen moge.
Allereerst gefeliciteerd met je moeder, Ben en dank je wel voor weer een mooi verhaal. Daarin blijkt maar eens weer hoe de vele lange jaren langzaam kunnen veranderen in kleine unieke momenten. Het is mooi als je ze kunt waarnemen en nog mooier om er samen met je moeder van te genieten.
Geweldig Ben.
Prachtig geschreven Ben, een terechte “ode” aan je lieve moeder, en wat zat ze te genieten op de bruiloft van haar moment beleving en wat fijn dat ze erbij was. Ik hoop van harte dat er nog veel van die momenten komen. En vandaag maar vaak muziek voor haar aanzetten. Geef je moeder een knuffel van ons.
Het was inderdaad geweldig dat oma ‘erbij was’, op de bruiloft van mijn oudste dochter. Een moment om te koesteren. Onbetaalbaar.
De vallende boeken als metafoor voor dementie; wat een prachtige vondst, Ben. En bijzonder dat juist het muziekboek zo lang overeind blijft staan. Ook bij mij zijn “Er ruist lang de wolken” en “Wat de toekomst brengen moge” in het geheugen gegrift en ik kan ze nog moeiteloos meezingen. Het wolkenlied was een van de weinige gezangen, die in mijn prilste jeugd al in de kerk gezongen mochten worden. En hoe! Het dak ging eraf en veel mannen zongen dan ook nog eens de tweede stem. Wij noemden het lied altijd de nummer één van de gereformeerde hitparade. Op familiefeesten kwam er na alle gezelligheid als afsluiting meestal nog een plechtig moment, waarop eveneens uit volle borst “Wat de toekomst brengen moge” of ” ‘k Wil U o God mijn dank betalen” werd gezongen. Die traditie is helemaal verdwenen. Is dat jammer? Nou ja, eigenlijk wel een beetje!
Van harte gefeliciteerd met je moeder, Ben, en dat zij nog maar lang een bron van inspiratie voor jou mag zijn. Ik geniet ervan.
Misschien iets voor de maand december: de ‘gereformeerde hitparade’?
Gefeliciteerd met je lieve moedertje, Ben! Wat heb je het allemaal prachtig opgeschreven.
Mijn eigen moeder van 88 is niet dement, maar leeft wel heel erg in haar eigen wereldje, het vertrouwde vroeger, haar jeugd. Elk haakje dat ze kan vinden in een gesprek klampt ze aan om in haar eigen herinnering te duiken. Ik vind dat vaak zo jammer. Want ik gun haar een fijn nù. Bovendien verzandt zo elk gesprek, en eindigt in ergernis mijnerzijds.
Het is waarschijnlijk beter om gewoon te accepteren hoe zij is, en haar herinneringen te omarmen. Er niet tegen in verzet te komen, niet steeds te proberen haar ‘erbij’ te houden. Maar wat is dat lastig…
Hi Yvonne,
Het is waarschijnlijk beter om gewoon te accepteren hoe zij is, en haar herinneringen te omarmen…
Ik ben geneigd te zeggen: de vraag stellen is hem beantwoorden.
Hoi Ben,
Jarenlang trok ik op eerste kerstdag met mijn gitaar, waar ik maar zo’n greep of vijf uit weet te krijgen, langs de verpleegafdelingen van ’t Elisabeth Verpleeghuis. Op de geriatrieafdelingen was dat altijd bijzonder. Mensen die er inderdaad in het nu zaten en maanden, soms al een jaar niet spraken. Ik zong dan de oude kerstliedjes: er is een roos ontloken, midden in de winternacht.
En dan soms zomaar geprevel een meezingen van iemand die al zo lang niet meer spreekt. Blijft zo indrukwekkend!
Het wonder van muziek…
Hoi Ben, van harte gefeliciteerd met moeder Marrie. Grappig, ik heb nooit beseft dat zij dezelfde voornaam als mijn moeder heeft.
Arnold zijn moeder zou je een 10 geven voor dit opstel. Ik denk dat Jacqueline van der Waals, bedenkster van dit lied en zelf bijna blind, ontroerd zou zijn bij het horen van jouw blog. Mijn complimenten.
Allereerst wil ik via deze weg mijn felicitatie overbrengen t.a.v. uw moeder. 🌼
U heeft een mooie blog geschreven. Als vrijwilligster werk ik op de Intensive Care binnen het LUMC. Met het verlangen mijn passie (muziek) binnen mijn werkkader te integreren, is er vorig jaar binnen dit ziekenhuis een nieuw muziek project van start gegaan, onder de naam ‘Symfonie’. Met regelmaat laten we korte muzikale interventies horen. Dit doen we voor patiënten die hier zelf een stukje regie in hebben. Waarom we dit doen? Omdat ‘Muziek een stem terug geeft’
Zo ook vanmorgen!
Op twee deels geïsoleerde kamers, achter de rode streep zet ik met mijn dwarsfluit de eerste tonen aan van ‘My Way’.
Een soort van topper aan menig bed op de Intensive Care. Maar vanochtend lijkt het stuk extra houvast te geven. Ondanks ik haar lichaam roerloos in bed zie liggen, het hoofd en het gezicht net boven de ziekenhuisdekens uitsteekt, zie ik juist dít laatste veranderen.
Er gebeurt iets!
Mijn stuk is bijna afgelopen. Zijdelings kijk ik naar haar, waarop ik besluit in de melodie te blijven.
Er is contact, hetzij via dit muziekstukje. Na de laatste maten eindigt dan ook dít stukje. Mijn laatste toon houd ik iets langer aan wanneer ik haar gezicht zie ‘normaliseren’.
We eindigen tegelijk.
Alleen kan ik het haar nu horen zeggen:
‘My Way’
Roerloos ligt zij hierna, waarop wij stil haar kamer verlaten.
Zomaar een impressie van een doel en de uitwerking van muziek. Het verruimt, verbreedt en geeft herstel van functies.
Met muziek, ook aan bed, gebeurt er wat. Jouw verhaal maakt dat eens te meer duidelijk. Mooi hoor!
Prachtig Ben heel mooi en beschreven.❤️
Beste Ben en familie, van harte gefeliciteerd met moeder haar verjaardag.Het kan zeker anders lopen dan dat jullie hadden verwacht, zelfs op hoge leeftijd je heup breken
Ben wat heb je het weer mooi verwoord dat muziek een medicijn is voor dementie.
Groot compliment.
Allemaal van harte gefeliciteerd met het chocoladevrouwtje. (Zo noemden wij haar altijd bij de Jumbo, want als ze boodschappen had gedaan had ze altijd wel een doosje Merci chocolaatjes voor een van ons bij de boodschappen. Eet maar lekker op, zei ze dan.)
Haha, het chocoladevrouwtje. Ik zeg: Merci voor deze reactie.
Gefeliciteerd. Dit is mijn oude buurvrouw van de Weldammerlaan. Altijd als je bij haar kwam, werd je volgepropt met koek en snoep. Ontzettend lieve vrouw.
Wat een ontzettend mooi stuk heb je weer geschreven over je lieve moedertje.
Wat zou ze trots op je zijn als ze het allemaal nog goed kon begrijpen.
Ze was altijd zo trouw in alles, weinig mensen die dit haar na zouden doen. Altijd door weer en wind op haar fietsje naar papa en mama. En later iedere week toen mijn moeder alleen was komen te staan. We hebben daar allemaal altijd heel veel bewondering voor gehad.
Veel herinneringen komen steeds weer naar boven als jij over haar aan het vertellen bent.
Kippenvel.
Allereerst gefeliciteerd met je moeder! Zelden zo’n ontroerend mooi stukje gelezen. Geëmotioneerd heb ik het gelezen; het bracht mij terug naar mijn ruim 15 jaar vrijwilligerswerk in de Lisidunahof (Leusden). Zo herkenbaar, zoveel gezongen en daarmee zoveel mooie momenten gehad. Bedankt dat je dit met ons wilde delen.
En dank dat jij jouw emoties hebt willen delen.
Ben, gefeliciteerd met je moedertje. En heel veel sterkte voor haar en jullie allemaal, nu ze haar heup gebroken heeft. De herkenning door muziek herken ik bij mijn eigen moeder. Leve YouTube, waarop ik haar liederen van Nederland Zingt laat zien en meezingen (ook ik ken ze nog, van lang en ooit geleden). Ook succesvol: Langs het tuinpad van mijn vader en de Amsterdamse grachten.
Bijzonder zijn de laatste regels van Wat de toekomst brengen moge: Leer mij slechts het heden dragen – met een rustig kalm gemoed! Dat is toch helemaal van toepassing, als er geen verleden en toekomst meer is.
Leer mij slechts het heden dragen – met een rustig kalm gemoed! Mooie toevoeging. Dank.
Ben, heel mooi zoals je over je moeder schrijft. Ondanks de pijn van het niet meer kennen en dierbaren met dementie zien afglijden, blijven die momenten zoals je dit aangeeft. En dan is het bemoedigend dat de “toekomst” ook voor haar herkend en meegezongen wordt. Een mens wordt er stil van dit te mogen lezen. Dank Ben en goeds voor je moeder en die om haar heen staan….
Mooi Ben, prachtig verwoord.
Wat mooi Ben, gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder. Ik hoop dat ze mag herstellen na de operatie en jullie nog een stukje toekomst met haar mogen hebben.
In het vrijwilligerswerk wat ik heb gedaan in Villa Marijke Elisabeth in Hilversum heb ik ook mogen ervaren wat muziek met de ouderen (ook dementerenden) deed. Heel herkenbaar wat jij schrijft.
Geweldig verwoord. Mijn moeder wordt 13 oktober ook 92 en ik weet hoe het voelt als je moeder steeds beetje bij beetje tussen de vingers wegglipt.
Bedankt Ben, mooi👍🏼 en gefeliciteerd!
Wat geweldig geschreven…..😍 en van harte gefeliciteerd met “tante Marrie” 😉
Hoi Ben,
Wat een mooi blog weer. Zo beeldend geschreven. Nog van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder, en ik hoop haar heel gauw weer terug te zien op hofje 1. We missen haar❤️
Wij hopen ook dat ze snel weer bij jullie in de gezellige huiskamer zit op het zorgerf in Putten.
Prachtig! En nog van harte gefeliciteerd!
Je moet gewoon schrijver worden.
Hoi Ben,
Mooi verwoord weer. En ja, muziek is vast en zeker het laatste dat in het menselijk brein blijft hangen. En dat is misschien maar goed ook. Muzikale herinneringen zijn tenslotte (bijna) altijd positief. Ik ben wel benieuwd of ze onze muzieksmaak later in het bejaardenhuis nog voorhanden hebben. Ik vrees het ergste.
Ik denk dat we dan maar gewoon Spotify aan moeten zetten, met onze eigen playlist met Drive-by Truckers, Townes VanZandt en Rory Gallagher….
Ben …een beetje laat, maar alsnog van harte gefeliciteerd met je moeder’s verjaardag!
Zo veel felicitaties en reacties op je mooie blog, fijn om te lezen!
Prachtig verwoord. Gefeliciteerd met je moeder en zeg het met muziek🎶🎵
Zoals u het beschrijft, met de reacties van uw moeder erbij, maakt dit de ziekte minder zwaar. Ik begrijp namelijk uit de tekst dat zij het zelf niet meer doorheeft. Wat op zich natuurlijk ook ontzettend triest is…….
Voor u als zoon en alle familieleden moet het vreselijk zijn om je moeder steeds verder te zien afbrokkelen. Ik probeer me in te denken hoe het moet voelen als je eigen moedertje je niet meer herkent.
Ik denk aan jullie🙏
Hi Wil,
Ze kent ons nog wel bij naam en weet dat we haar kinderen zijn. Sterker, elke keer aan tafel in de huiskamer zegt ze: ‘Kiek, dat is Bennie, dat is een kiend van me…’
We kunnen in de gesprekken alleen niet meer teruggrijpen op wat eerder gebeurd is. Het is ‘meewuiven met het riet’. Maar er is zeker nog wel contact mogelijk. Als ze gezelligheid om haar heen heeft, oogt ze tevreden. En geluksmomenten zijn er ook nog, mede dankzij de verzorging en aanpak op het zorgerf in Putten. Zie bijvoorbeeld: https://www.bentekstschrijver.nl/geluksmomentjes-met-het-wichtelmannetje/
Daarom zijn we blij en dankbaar dat we haar 92ste verjaardag hebben kunnen vieren.
Aandoenlijk geschreven Ben.
Mijn moeder wordt vaak voor Marrie aangezien.
Alsnog gefeliciteerd en hopelijk wordt ze weer “de OUWE”
Ja inderdaad, jouw moeder en de mijne zijn uit hetzelfde houtje gesneden. Ik zag je moeder pas op een driewieler door het dorp fietsen. Ook nog steeds still going strong.
Hi Ben,
Gefeliciteerd met dat lieve moedertje van je.
Vervelend dat er door die gebroken heup een nieuw hoofdstuk bijgeschreven wordt in haar levensboek. Een hoofstuk dat je er liever niet in hebt. Maar ze lijkt het wederom op bijzondere wijze te dragen. Er lijkt voldoende basis om weer op de been te komen. Het feit dat ze helder uit de operatie gekomen is en dat haar lichaam nog steeds levenslust uitstraalt, vind ik zo bewonderenswaardig. En dat terwijl ze al 92 jaar onderweg is. Inderdaad, een taai minsje…
Als ik haar ’s ochtends uit bed kom halen op het zorgerf, wil ze altijd graag nog even blijven liggen. Dan kan ze zo ontwapenend zeggen: ‘Ik denk dat ik vandaag niet geschikt ben om uit bed te gaan…’
Mooi zoals je in dit blog, opgedragen aan je jarige moeder, door middel van beeld haar ‘zijn’ verwoordt. Voor mij is het lied ‘Daar ruist langs de wolken’ onlosmakelijk verbonden met je moeder.
Bijzonder ook om in de reacties onder dit blog te lezen hoeveel mensen hebben gezien wat een lievelingslied losmaakt bij mensen met dementie.
Als we op bezoek zijn geweest bij moeder en we weer weggaan, zegt ze vaak: bedankt voor al jullie liefde. Dit zeg ik mede namens mijn zussen ook graag naar jou en naar al je collega’s op het zorgerf.
Wat muziek al niet teweeg kan brengen. Heb zelf een paar weken geleden samen met iemand in Blaricum een paar nummers gespeeld op de afdeling Neurologie, waaronder “Old and Wise”. Maar niet alleen mensen zijn daar gevoelig voor. Ook dieren bezitten dit. Muziek verbindt.
Ook dieren? Vertel, vertel…
Heb je hier mooie voorbeelden van? Het riekt naar een nieuw blogonderwerp.
Kijk eens naar Bach on piano for blind elephant op You-tube. Dit is echt fantastisch, zeer ontroerend.
Gefeliciteerd, wat een mooie leeftijd en wat een geweldige moeder.
Ik weet nog wel dat zij als laatste klant vaak even door de kas op de Horstweg liep. Dan zocht ze een plantje of een cadeautje. Ze was voor mij het voorbeeld van een super lief omaatje. Wees er zuinig op.
Hoi Ben, ik reageer erg laat en moet helemaal naar beneden scrollen voor een reactie. Zo zie je maar weer hoeveel snaren jouw verhaal raakt en in beroering brengt.
Een verlate felicitatie voor je moeder, ik hoop dat ze herstellende is van haar heupoperatie.
Toen mijn schoonmoeder op haar 93e opgenomen werd in de Klinkenberg in Ede waren we blij. Het ziekenhuis oordeelde dat ze in een “verkeerd bed” lag (wat is dat toch een vervreemdende kreet) en ze bleek alleen daar terecht te kunnen. Een niet-christelijk huis. Voor haar als gereformeerde vrouw een ongebruikelijke omgeving. Gelukkig kon was er “kerktelefoon” en kon ze op zondag meegalmen met de vertrouwde psalmen en gezangen. Maar ze raakte snel meer en meer in de war en kwam op de afdeling zwaar demente bewoners terecht. Toen we weer eens bij haar op bezoek kwamen was er een muziekmiddag aan de gang. En ja hoor: “bij de sluizen van IJmuiden” en “Karretje op een zandweg reed” klonken op de accordeon. We dachten dat ons moeder die liedjes niet kende maar tot onze verbazing zong ze ze vol overgave mee. Van alle markten thuis!
Misschien waren ‘Bij de sluizen van IJmuiden’ en ‘Karretje op een zandweg reed’ wel twee ‘guilty pleasures’ uit haar jeugd. Die kunnen ook aardig in je systeem blijven hangen…
En dat ‘verkeerde bed’, tja, dat is zorgjargon waar je patiënten en bezoekers niet mee op moet zadelen.
Ja, en dan al die reacties. Ik prijs me gelukkig met zoveel lezers die vaak heel trouw, mooi en inhoudelijk reageren. Jij bent er één van…
Hoi Ben, Heel laat mijn reactie i.v.m. vakantie maar alsnog gefeliciteerd en ik hoop dat je moeder inmiddels weer thuis op het Zorgerf is. Zo mooi je blog, ik kon als kind altijd al jaloers zijn op kinderen die een moeder hadden en heb haar tot op de dag van vandaag gemist. Door de liefde die uit jouw blog spreekt, kan ik weer een stukje jaloezie voelen. Maar ik ben zo blij voor jullie dat ze nog in jullie midden is en hoop dat ze jullie nog vaak zal “verrassen”. Wat een mooie, duidelijke, simpele uitleg van dementie.
Moedertje heeft na de operatie een paar moeilijke dagen meegemaakt in ziekenhuis St Jansdal. Ze verslikte zich een paar keer ernstig, waardoor er voedsel in de longen kwam en ze een beginnende longontsteking ontwikkelde. Antibiotica hielp. Dinsdag 8 oktober mocht ze weer terug naar het zorgerf. Daar werd ze als een koningin ontvangen, maar ‘het bestaan is nog steeds broos’. Dus we leven een beetje met de dag. In het besef dat elke dat dat we haar nog in ons midden hebben, een dag is om te koesteren.
In St Jansdal – net 92 jaar geworden, met koorts en een gebroken heup – zei ze nog tegen ons: ‘Je wilt altijd nog wel een poosje blijven, als je snapt wat ik bedoel.’
Haar levenslust ontroert me.
Wat fijn, dat “buurvrouw” Marrie, weer in de voor haar toch vertrouwde omgeving mag zijn. Wij gaan haar zeker nog een kaartje sturen. We hopen dat ze nog verder mag opknappen en dat jullie haar nog een poosje in jullie midden mogen hebben en nog wat “fijne” momenten met elkaar kunnen beleven.
Wat een mooi en liefdevol stuk! Weet je Ben, we kunnen ook heel veel van je moeder leren. Je schrijft: ‘Mijn moeder leeft in het nu. Gisteren, vanmorgen en zojuist zijn verdwenen’. Zouden we niet allemaal moeten proberen net als zij wat meer in het hier en nu te leven? Net als kinderen, die leven ook hier en nu, er hoeft niets met “kloktijden”. Wij racen vaak tegen de klok.
Mooi om ook zelf weer even op scherp te worden gezet.
Hi Rian,
Ik ben het met je eens, we kunnen leren van mensen met dementie. Je zou kunnen zeggen dat dementie je in een staat brengt van opperste ‘mindfulness’. Alleen het nu telt. Met jouw beeld van kinderen die in hun spel bijvoorbeeld in het nu leven, maak je de levenscirkel voor mensen met dementie rond. Mensen met dementie worden zo gezegd weer een beetje kind. Wij kunnen daar – zoals jij zegt – inderdaad van leren. Wij zijn vaak zo met gisteren en morgen bezig dat we het nu vergeten.
Ik bedenk me nu dat vroeger vaak werd gezegd dat mensen (met dementie) ‘kinds’ werden. Hier werd volgens mij hetzelfde mee bedoeld, alleen heeft het woord ‘kinds’ hier een hele negatieve klank. Die invulling van jou vind ik mooier.