Vandaag, 2 oktober 2013, is mijn moeder 86 jaar geworden. Daarom: een ode aan mijn moeder.
We eten spekpannenkoeken als mijn moeder van in de tachtig aan komt fietsen. Ze wil geen storende factor zijn, ze zet haar stoel op een meter afstand van de tafel.
‘Ma, moet je ook een pannenkoek?’
‘Nee, laat ik het maar niet doen,’ antwoordt ze na enig nadenken. ‘Ik kom net van een verjaardag. Daar heb ik al lekkere hapjes gehad.’
‘Weet je het zeker?’
‘Nee, laat ik het niet doen.’
Even later vraag ik of ze zich heeft bedacht. Ze aarzelt. ‘Nee, doe maar niet, ik heb al happen op en….’
De volgende ochtend hangt mijn moeder aan de lijn.
‘Ja hallo Bennie, ik wil graag even langskomen. Kan dat?’
‘Prima, maar is er iets aan de hand? Iets vervelends?
‘Nou vervelend, ik wil graag iets tegen je zeggen, want ik heb zo’n zwaar gevoel.’
Ai, een zwaar gevoel. Een knoop achter haar navel. Meest van tijd gaat het om dingen waar ik achteloos mijn schouders over ophaal. Vaak speelt het geloof een rol. Wat is het dit keer? Het chaotische einde van de maaltijd gisteren? Hadden we gezamenlijk moeten danken voor onze pannenkoeken?
‘Ik móest hier naartoe, want ik heb zo’n zwaar gevoel,’ zegt ze even later. ‘Ik heb gisteren gejokt. Jij vroeg of ik soms zin had in een spekpannenkoek. Ik zei dat ik die niet hoefde omdat ik al hapjes had gehad op die verjaardag. Dat was wel zo, maar niet zoveel dat die spekpannenkoek er niet bij kon. Ik had er juist iezig zin in. Maar: ik wil bidden voor ik eet, dan moeten jullie stil zijn, daar zag ik tegenop. Toen ging ik er een beetje omheen draaien. Ik had gewoon het goede voorbeeld moeten geven, gewoon moeten bidden zonder me bezwaard te voelen. En niet moeten jokken.’
Het hoge woord is er uit. Alleen dat al zorgt voor grote opluchting.
‘Maar ma, waarom vroeg je niet gewoon om even stilte? We kennen je toch, dan doen we dat toch?’
De knoop achter haar navel vervliegt als een ijsbal op een hete tegel in de zon. Ze pakt me met twee handen bij mijn onderarm en schudt die seconden lang heen en weer.
‘O Bennie, wat fijn dat ik even met je kon praten. Ik had zo’n zwaar gevoel, het voelt zo naar als je kwaad hebt gedaan, en morgen is het zondag en….’
Ik smelt. Wat een mensje is het toch.
Bij de tuindeur keert ze zich nog eenmaal om: ‘Heel bar bedankt hoor, bedankt voor jullie liefde…’
We schenken nog een kop koffie in. De toon is uitgelaten. We praten over het weer, over blauwe en witte druiven die weer volop in de winkel liggen. Ze vraagt welke druiven ik het lekkerst vind.
‘Ik denk witte,’ zeg ik.
We spreken af dat we de volgende keer bellen als we weer pannenkoeken eten. Dan krijgt ze de lekkerste spekpannenkoek die er op de wereld te krijgen is. En natuurlijk nemen we dan rustig de tijd om te bidden en te danken.
Bij de tuindeur keert ze zich nog eenmaal om: ‘Heel bar bedankt hoor, bedankt voor jullie liefde…’
Ik ben alweer verdiept in mijn krant als mijn moeder een kwartier later voor de tweede keer de fiets tegen de muur zet. Ze zal toch niet weer een zwaar gevoel hebben? Even later staat ze weer voor me. Met twee bakjes witte druiven.
Ben Tekstschrijver
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder.
Ik heb genoten van je liefdevolle ode aan je moeder. Prachtverhaal om de dag mee te beginnen.
Dankjewel voor dit ontroerend mooie verhaal. En zo totaal herkenbaar. Mijn moeder leeft niet meer en sprak geen Hoevelakens, maar verder is ze het ten voeten uit. Gefeliciteerd met je moeder. Gefeliciteerd met zo’n moeder!
Wat een mooie ode aan je moeder.
Wat een prachtig verhaal en natuurlijk van harte gefeliciteerd!
Ik zal nooit die keer vergeten dat ik je moeder mocht ontmoeten buiten bij het ziekenhuis, weet je nog? Ze deed me zo herinneren aan mijn eigen moedertje!
Het blijft een prachtig verhaal over een lief en prachtig mens. Gefeliciteerd met je moeder en bak vandaag maar een pannenkoek voor haar.
Van harte gefeliciteerd met je lieve moeder en dat jullie nog maar veel lekkere spekpannekoeken met elkaar mogen eten!
Allereerst van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder! En dat je nog vele jaren van haar (en zij van jullie) mag genieten. Ik vind dat je het heel beeldend vertelt; ik zág haar als het ware zitten. Fijn om zo’n lieve moeder te hebben! Die pannekoeken zien er trouwens heerlijk uit!
Mooi. En gefeliciteerd natuurlijk.
Heerlijk zo’n moeder die lief en leed deelt. Ik herken de gevoelens. Gefeliciteerd en veel geluk samen.
Heel mooi verwoord. Met liefde, van twee kanten.
Wat een supermooi verhaal herkenbaar verhaal over oma. Nog steeds blij dat ik haar heb mogen leren kennen. Als ze mij zich nog herinnert, wil je haar dan de groetjes doen?
Van harte gefeliciteerd en wat een prachtig en ontroerend verhaal.
Wat een prachtverhaal over een bescheiden, lieve moeder. Tranen in m’n ogen!
Van harte gefeliciteerd.
Heel treffend hoe je je moeder portretteert, prachtig! En als verhaal boeiend om te lezen, met mooie spanningsopbouw en slot!
Een heel eenvoudige en snelle reactie. Het eerste woord dat in mij opkwam na het lezen van Ode aan mijn Moeder: LIEF
Wat een prachtige reactie van een karakteristiek mens, en dan ook nog een toegift!
Gefeliciteerd. En wat een herkenbaar verhaal!
Je moeder is toch maar gezegend met zo’n aandachtige zoon…
Proficiat.
Vincent Kluitman, geestelijk verzorger Tergooi
Antwoord Ben: ‘Vincent, ik zie het meer dat ik gezegend ben met zo’n moeder (ook al vraagt ze zo nu en dan extra ‘aandacht’ nu ze ouder en vergeetachtiger wordt).
Reactie Vincent: Natuurlijk, beste Ben, – en het onderstreept weer eens dat het, om met Oosterhuis in zijn lied ‘Uit vuur en ijzer’ te spreken, inderdaad zo is: ‘…om mens voor een mens te zijn / wordt alleman geboren…’. Of, in de woorden van Wim van der Zee z.g.:
ELKAAR TOT ZEGEN
Heer,
maak ons tot mensen
naar het beeld van uw Zoon:
met ogen die niet alleen kijken,
maar ook kunnen aanzien,
met oren die niet alleen horen,
maar ook kunnen luisteren,
met een mond die niet alleen praat,
maar ook kan aanspreken,
met een verstand dat niet alleen begrijpt,
maar ook kan verstaan,
met een hart dat niet alleen klopt,
maar ook bewogen kan zijn,
met handen die niet alleen grijpen,
maar zich ook kunnen openen,
met voeten die niet alleen draven,
maar ook tegemoet kunnen komen,
want zo zijn wij gezegend
en elkaar tot zegen.
(W.R. van der Zee, Gebed met open ogen. Woorden en gebeden rond het Onze Vader, ‘s-Gravenhage 1982, 107.)
We hebben vertederd je pannenkoekverhaal gelezen. Voor ons ook heel herkenbaar met een (schoon)moeder van bijna 90 jaar oud. En zoals je zegt: ‘Zo worden ze niet meer gemaakt.’
Van harte gefeliciteerd met zo’n moeder, jullie hebben het met elkaar getroffen, prachtig!
Fantastisch mooi verhaal dat ik niet zonder droge ogen kon lezen. Ik ken je moeder namelijk en heb haar in het verleden ook regelmatig gesproken, het is echt een heel lief, bescheiden mensje – zo worden ze inderdaad niet meer gemaakt. Geniet er van zolang het nog kan, mijn moeder is helaas op veel te vroege leeftijd gestorven.
Je zet je moeder prachtig neer en eert haar terecht met dit mooi geschreven verhaal! Van harte gefeliciteerd (en breng je de felicitaties over?)
Wat een geweldig bericht over je moeder. Maak maar weer gauw spekpannenkoeken.
Mooi verhaal over een mooi mens(je).
Zo een moeder moet je koesteren. Mijn moeder is pas overleden en ik mis haar enorm. En dan lees ik in de krant dat er zoveel eenzame ouderen zijn. Hoe bestaat het. Hebben we het dan allemaal (smoes) zo druk met ons werk dat we geen tijd hebben om een bakkie te doen met pap of mam?
Nog heel veel plezier met elkaar. Geniet ervan
Wat fijn dat je je moeder nog hebt, en dan zo’n fantastisch lief mens. Ik vind het een heel ontroerend verhaal, de wederzijdse tederheid spat er af.
Ik had ooit zo’n schoonmoeder, ook zeer gelovig maar naast godsvertrouwen veroorzaakte haar geloofsbeleving ook de nodige angst. Wij kijken daar nu misschien raar tegenaan. Zo wilde ze nooit op zondag handwerken want dat was werken en dat doe je niet op zondag. Dus las ze altijd. Als wij dan ’s middags thee kwamen drinken, troffen we haar altijd slapend aan in haar leunstoel met het biebboek (Mien van ’t Sant, Annie Oosterbroek-Dutschun, dat werk) aan haar voeten, want die was naar beneden gegleden. Ze vond het niet leuk als wij haar slapend aantroffen, want dan was ze even gedesoriënteerd .
‘Moe, ga dan toch gewoon borduren’, opperde mijn Jan dan onnozel. Dan keek ze hem aan of hij niet goed snik was. Wat zou onze lieve heer daar wel niet van vinden. Bedenk dat zij opgroeide in een tijd waarin de hele school uitliep als er een auto werd gesignaleerd!
Mooi en ontroerend verhaal. Het is meer dan een foto, het is net een filmpje. Je ziet de gebeurtenis en voelt de emotie. Knap!
Met een glimlach schrijf ik dat het altijd de moeite waard is je gevoel te volgen en het gesprek aan te gaan. Voor je het weet zit je aan het familiediner…en dan zonder spekpannekoeken.
Geweldig verhaal! Je hebt je moeder wel toestemming gevraagd toch?
Oh ja, is het misschien niet een oplossing als jullie ook gewoon bidden voor het eten. Het geloof, zo gek nog niet! Wil je tegen je moeder zeggen dat het geloof vooral een boodschap is van vergeving, vreugde en verdraagzaamheid.
Ja, ik heb mijn moeder toestemming gevraagd.
Ik ben blij dat ik alleen op een kantoor zit, want ik heb het niet droog gehouden.
Mijn moeder leeft niet meer, en ik hoop dat jullie nog jaren van elkaar en elkaars liefde kunnen genieten in een goede gezondheid!
Wat een mooi verhaal! Het ontroerde me, en zo herkenbaar. Voortaan wanneer ik om stilte vraag denk ik misschien wel even aan jouw moeder.
Alsnog gefeliciteerd met de verjaardag van je moeder. Echt je moeder ten voeten uit. Wat een lief mensje.
Ik was gisteren vrij en lees pas vandaag je ontroerende verhaal. Prachtig! Het raakt aan mijn eigen herinneringen aan mijn ouders. Een extra cadeautje …
Ik hoop dat jullie je nog lang mogen koesteren in elkaars liefde!
Prachtig en ontroerend verhaal over je jarige moeder. Ik heb ervan genoten!!!!!
Lief hoor en wat geweldig dat je nog zo’n vieve, bij de tijd zijnde moeder hebt. Geniet ervan.
Leuk verhaal.
Mijn moeder gaf je een 10 voor je opstel.
Ontroerend verhaal! Wat mooi dat jouw moeder zich zo veilig en vertrouwd voelt bij jullie dat ze zo eerlijk kan zijn. En wat een mooi geloof: doordat ze er zo mee bezig is leert het haar om zichzelf onder ogen te zien en zichzelf te durven zijn. En daar gaat het bij geloven om, toch?
Prachtverhaal., ontroerend en verrassend einde – en toch ook weer niet – met witte druiven. Je zult maar zo’n band met je moeder hebben.
Mooi verhaal. Zo’n moeder zie je gewoon voor je, daar wil ik wel een pannenkoek mee eten. Prachtig!
Fantastisch verhaal over mijn schoonmoeder. Ik heb hem doorgestuurd naar mijn familie.
Wat een prachtig verhaal. Wat mooi dat jullie naar elkaar luisteren, eerlijk durven zijn naar elkaar en elkaar waarderen. En verder voor iedereen carpe diem, pluk de dag.
‘Die staat met witte druiven op de stoep’, riep Ina in huize Beitler tijdens het lezen. Zij bleek in staat om je plot te onthullen voor ze zelf de woorden tot zich had genomen. Zoals je weet heeft zij als opgroeiend meisje en vriendin van je zus veel mooie herinneringen aan die tijd in het huis aan de Weldammerlaan. Je moeder is voor haar altijd het karakter gebleven die jij nu zo treffend weet te beschrijven.
Wat heb jij veel losgemaakt met je verhaal, gezien de reacties op je blog. Voor mij komt de belichaming van je moeder in essentie neer waar het in het leven om gaat. Vrede, Vreugde en Liefde.
Leuk stukje over je moeder; ik ken haar al veel langer, maar dan als tante Marrie en weet pas recent dat zij jouw moeder is. Ik kwam vroeger namelijk zeer regelmatig bij de familie Doornenbal over de vloer (als schoolvriend van Wilfred). Dat was altijd iezig gezellig. Heel bar. 😉
Wat een leuk stukje. Mijn moeder is net 86 geworden. Ik laat haar dit stukje dan ook graag lezen.
Aaaah Ben, wat een prachtig, prachtig, prachtig puur verhaal……
Met tranen in mijn ogen lees ik het laatste stukje.
Mooi verhaal Ben. Mooi hoe jij dit zo treffend weet te beschrijven. Een verhaal zoals we vaak in de spreekkamer voor ons zien ontwikkelen of verteld horen door familie. Een van de redenen waarom ook wij van ons vak houden. Ik zal dit delen met mijn collega’s en ‘onze’ jonge dokters in opleiding.
Eindelijk de tijd gehad om in je blog te duiken. Wat een prachtige ode aan je moeder! Heel aandoenlijk. En wat een kranige dame dat ze nog steeds fietst op haar 86e!
Het verhaal over je moeder is prachtig. Je beschrijft eigenlijk hoezeer jullie elkaar respecteren en van elkaar genieten en elkaar ‘verwennen’. Ik vind het zo knap dat ze terugkwam op haar gedrag of besluit van de dag daarvoor. Voor een vrouw van haar leeftijd en achtergrond is dat bewonderenswaardig.
Ikzelf verloor mijn moeder zestien jaar geleden en juist dat genieten en verwennen is er nooit van gekomen. Afgelopen mei is mijn verhaal opgetekend voor de NRC rubriek ‘Nabestaan’. Als je dat leest zie je dat er tussen jouw en mijn verhaal veel overeenkomsten zijn.
Eindelijk heb ik in alle rust Ode aan je moeder gelezen…
Wat ontzettend dierbaar en wat een intens goed puur mens. En wat ontzettend fijn dat jij dat kan delen en je talent voor woorden zo weet in te zetten dat je bloglezers ook een stukje kunnen meegenieten van het mooie van je moeder.