Dinsdag 17 maart 2020, 20:00 uur. Mijn Elly en ik zitten er klaar voor, net als op 4 mei: twee minuten klappen voor de zorg. Als Rob Trip het Journaal opent, zetten we de tv op zacht. Het geluid van twee paar klappende handen vult op een vreemde manier de stille kamer.
Ik denk aan minister Bruno Bruins van het ministerie Medische Zorg en Sport, die tijdens een uren durend debat over het coronavirus van vermoeidheid in elkaar zakt. Hij staat daarmee symbool voor al die zorgprofessionals in Nederland die zich inzetten voor patiënten tot ze erbij neervallen.
We klappen voor de zorg.
Ik denk aan mijn dochter. Ze is nu thuis, niet vanwege het coronavirus, maar omdat ze in de laatste weken zit van een tot nu toe zorgeloze zwangerschap. Toch zijn er zorgen. Hoe verloopt de bevalling in een ziekenhuis dat in code rood of misschien zelfs code zwart verkeert? Mogen er wel mensen op kraambezoek komen? Gaat het coronavirus haar roze wolk infecteren? Gelukkig is ze in het ziekenhuis en bij de verloskundige in goede handen.
We klappen voor de zorg.
Ik denk aan mijn oudste dochter. Zij is GZ-psycholoog, werkt zoveel mogelijk vanuit huis, maar springt op haar fiets als mensen in acute geestelijke nood zitten.
We klappen voor de zorg.
Ik denk aan mijn kwetsbare moedertje. Ze is 92 jaar, dement en woont in een zorgverblijf in Putten. Oktober vorig jaar brak ze haar heup, werd geopereerd. Daarna kreeg ze koorts, at bijna een maand niet meer en leek ons te ontglippen.
Wonderlijk genoeg krabbelt ze weer op. Ze zit weer in de huiskamer, smeert haar eigen broodje met hagelslag en helpt bij het drogen van de afwas. De liefde waarmee de zorgmedewerkers haar bijstaan is hartverwarmend. Maar het hek is dicht, bezoek is niet meer toegestaan, niet meer met mijn vingertoppen snoezelig door haar zilverwitte haren kriebelen. Gelukkig zet de verzorging foto’s en filmpjes op Familienet, een digitaal platform. Toch contact.
We klappen voor de zorg.
Even later de verzuchting dat we nu al – na enkele dagen – het echte contact met elkaar missen. Dat we er niks aan vinden, dit virus. Maar we moeten nog even.
Ik denk aan Tergooi, het ziekenhuis waar ik nog steeds een deel van de week werk. De medewerkers in de frontlinie zetten zich schrap om alle coronapatiënten de zorg te geven die ze nodig hebben. Ze zijn blij met ons applaus, maar nog blijer als we anderhalve meter afstand houden.
Ik denk aan mijn collega’s op de afdeling Communicatie. We werken zoveel mogelijk thuis, vergaderen via Skype, brengen het laatste nieuws over het coronavirus, staan de pers te woord, organiseren webinars om vragen te beantwoorden. In de afdelingsapp lees ik dat we ons meer dan ooit realiseren dat we een geweldig team hebben. Met even later de verzuchting dat we nu al – na enkele dagen – het echte contact met elkaar missen. Dat we er niks aan vinden, dit virus. Maar we moeten nog even.
We klappen voor alle collega’s in Tergooi, voor álle mensen in de zorg. Voor alle mensen die onbezoldigd hun diensten aanbieden. Voor de kinderen die met stoepkrijt voor de ingang van het ziekenhuis de medewerkers een hart onder de riem steken. Al deze mensen, met of zonder witte jas, verdienen een staande ovatie. Nu, morgen, overmorgen en daarna.
En dan is het stil. De lippen van Rob Trip bewegen, het geluid van de tv staat nog uit, maar ook zonder zijn stem is duidelijk waar het over gaat.
Het waren twee bijzondere minuten.
Ben Tekstschrijver
Wil jij klappen? Voor de zorg? Voor andere mensen die in deze crisis ons en onze maatschappij overeind houden? Van harte uitgenodigd dit hieronder te delen.
Bijna 1000 lezers gingen je voor.
Ben Tekstschrijver blogt ook op Zorgkaart Nederland, Mijnkwaliteitvanleven.nl, Taalvoutjes (Paus op non actief I Pferdreiten), Schrijven Online, D!scura, Nijkerk Nieuws en Aanlegplaats: thuishaven voor blogs vol literair talent en ook op Aanlegplaats: Ben de Graaf, het interview en De vangst van Ben de Graaf.
Naast verwarrende en onzekere dingen gebeuren er in Nederland ineens ook mooie dingen. En mooi dat jij daar weer mooi over schrijft. Dank je wel. Klap ook een klein beetje voor jou.
Ik werk in en voor de zorg, maar wel thuis, veilig achter de computer. Mijn applaus geldt vooral de collega’s in de frontlinie. In de ziekenhuizen, maar ook in de verpleeghuizen, de ggz, de klinieken.
En inderdaad, door een situatie als deze kom je erachter hoe heerlijk die gewone dingen zijn, die nu niet kunnen. Bijvoorbeeld een potje tennissen en daarna samen een biertje drinken. Die herwaardering van het gewone kleine geluk – ik lijk psychiater Dirk de Wachter wel – kon wel eens de grootste winst worden van deze crisis.
Ik denk nog met liefde en ontroering terug hoe het voltallige personeel van verzorgingshuis De Heemhaven met zoveel betrokkenheid mijn vader de laatste groet brachten. Je blog slaat de spijker op zijn kop! 🙏👍🏼
De term ‘vitaal beroep’ heeft een nieuwe lading gekregen. Daar hoort de zorg zeker bij. Ik merk nu om me heen een herwaardering voor de mensen die in de zorg werken en dit werk vanuit hun hart doen. Ik hoop dat we ook na de crisis regelmatig voor deze mensen blijven klappen.
Bedankt Ben.
We gaan dit virus overwinnen en goed voor jouw dochter zorgen.
Als gynaecoloog in het Meander sta je in de frontlinie. Midden in de coronacrisis heb je toch oog voor het individu, in dit geval mijn dochter. Dat ontroert me. Je woorden helpen. Geven moed. Dankjewel!
Dank Ben,
Voor je mooie woorden vol van dankbaarheid. Dat doet ons goed. En je lieve moedertje, daar gaat het goed mee. Samen zingen, lezen uit de Bijbel extra aandacht en toch een knuffeltje.
Ik hoop voor je dochter dat ze geniet van haar zwangerschap en dat alles goed komt. En nogmaals bedankt voor je mooie blog, applaus voor jou❤️
Hoop je gauw weer te ontmoeten.
Lieve groet, Bertina
Ik hoop ook dat we snel weer in op het zorgerf op bezoek kunnen komen. Nu moeten we het nog even met andere middelen doen. Vanmorgen heb ik voor het eerst met jullie hulp een ‘beeldbelgesprek’ met mijn moedertje gehad. Het was even wennen, maar uiteindelijk kreeg ik van haar een virtuele kus – een volle smakkerd op het scherm. Onbetaalbaar.
Dank jullie wel voor jullie geweldige zorg in deze moeilijke omstandigheden. Een dikke duim is te weinig, jullie verdienen ‘een staande ovatie’!
Ja ik klap ook voor onze klasbakken in de zorg. Nu bidden dat het klappen iedereen helpt die zieken kan en mag helpen….hier geven we ieder aandacht die dat wel even nodig heeft. Ieder doet wat hij kan….
Hallo Ben,
Weer een mooie blog. Met applaus en waardering voor iedereen die naar een ander omkijkt.
Ja, ik heb ook geklapt voor alle zorgmedewerkers, vooral voor de medewerkers van Casa Bonita in Apeldoorn. Maar ik vind dat het nog wel heel lang duurt voor het 1 juni is……
Ik probeer me maar vast te houden aan de mooie dingetjes. Net heb ik met mijn demente echtgenoot van 91 via de telefoon het Wilhelmus gezongen, gevolgd door De klok van Arnemuiden. Jammer dat geen enkele platenmaatschappij kon meeluisteren!
Kijk, daar heb je een volkslied voor…
Mooi verhaal. Dank je wel.
Een treffend blog, Ben. En ook al zit ik nu thuis, met vervroegd pensioen, mijn gedachten zijn elke dag bij mijn Tergooi-collega’s die het toch maar even flikken. 2 minuten applaudisseren doet ze recht, al verdienen ze nog meer! Dat die waardering na deze crisis blijvend mag zijn. En dat voor ALLE hulpverleners!
Sterkte in deze barre tijden!
Ik hoop ook dat de waardering voor de ‘stutters van onze samenleving’ ook na deze crisis blijft. Van artsen en verpleegkundigen tot mensen van de schoonmaak.
Ik klap voor Monique, Marlies, Petra, Sissi, Ismene, Mirjam, Mirjam, Antonie, Marc, Wendy, Gérard, Ingrid, Mariëlle, Mariëlle, Bart, Frank, Ellerieke, Roelie, Wendy, Marije, Menno, Paula, José, Micha, Marjan, Marianne, Monique, Pauline, Janny, Bob, Janneke, Suzanne, Diana, en nog heel heel heel veel anderen in de zorg.
Ik klap met je mee!
Op 9 maart ben ik aan mijn heup geopereerd in het Meander in Amersfoort. Dat was nog net voor de corona-crisis in volle hevigheid losbarstte. Ik mag echt van geluk spreken, want daarna moesten operaties worden uitgesteld. En na een wachttijd van 6 weken weet ik wat dat betekent. Veel pijn en veel geduld en er gebeurt helemaal niks, terwijl ik nu volop aan mijn revalidatie kan werken en de resultaten duidelijk merkbaar zijn. Slechts 2 dagen heb ik in het ziekenhuis doorgebracht en ik stond versteld van de hulpvaardigheid en vriendelijkheid van het verplegend personeel. Het stond letterlijk dag en nacht voor me klaar. In deze heftige crisistijd worden alle medewerkers nog eens extra belast, moeten werken onder grote spanning en met gevaar voor eigen gezondheid. Een donderend applaus is zeer verdiend maar dat is niet genoeg. Het is de hoogste tijd dat dit soort zware beroepen eindelijk naar hun waarde worden beloond. Laten we dat vooral niet vergeten als alle ellende weer achter de rug is en dat geldt waarachtig niet alleen voor de zorg. En vol goede moed voeg ik eraan toe: Eens zal de Betuwe in bloei weer staan.
Eens…
met je laatste opmerking.
Eens…
zal de Betuwe in bloei staan
Eens…
zei Gerard Reve: ‘Moedig voorwaarts.’
Hoi Ben,
Ik vind er ook niets aan, dit virus!
Doe alles om niet besmet te raken en heb intussen tijd een akelige smet- en contactvrees ontwikkeld. Ik werk inmiddels thuis en mis mijn alledaagse leven. En hoelang nog?
Maar ik heb natuurlijk niets te klagen..
Groot applaus, staande ovatie en diep respect voor alle zorg- en andere vitale beroepen medewerkers die ‘gewoon’ doorgaan en buitengewone inspanningen leveren!!
Je hebt contact- en smetvrees ontwikkeld. Een ‘aandoening’ die je nu – in deze gekke tijden – van pas kan komen. Om je gezond door deze viruscrisis te trekken.
Daarna weer snel ‘alledaags’ doen….
Mooi geschreven Ben en inderdaad een staande ovatie voor iedereen in de zorg!!!
Gisteren heb ik ook met eigen ogen kunnen aanschouwen hoe ongelofelijk hard de medewerkers van de facilitair dienst werken om ervoor te zorgen dat de artsen en verpleegkundigen hun werk kunnen doen. Fantastisch! En ook mijn eigen collega’s bij de afdeling HR die bijvoorbeeld uit alle macht proberen aan extra handen te komen. En de schoonmaak en natuurlijk iedereen die ervoor zorgt dat de collega’s in de zorg hun werk kunnen doen.
De komende keer dat ik klap zal ik dat zeker ook voor hen doen. En in gedachten klap ik iedere dag zo hard als ik kan.
Als je klapt zo hard je kan, mogen we dat rustig een ‘staande ovatie’ noemen, toch? 🙂
Zeker weten, absoluut een staande ovatie!
Mooie blog Ben.
Je hoort het niet, maar ik heb net even voor je geapplaudiseerd 😊.
Blijf gezond, hou de humor erin en hopelijk tot gauw op de tennisbaan.
Door een situatie als deze komen we erachter hoe heerlijk die gewone sociale dingen zijn: een potje tennissen, daarna samen een biertje drinken, beetje ouwehoeren. Het gewone geluk. Ik hoop dat we snel weer op de baan staan. Tot die tijd zet ik David Bowie nog maar een keer op. Ik kies voor Heroes, dan snap jij wel welke helden ik hier nu mee bedoel.
Mooi Ben. Kwetsbaarheid en veerkracht gaan deze dagen een bijzonder sterk verbond aan zou je kunnen zeggen. Dat moet worden gekoesterd.
Een sterk verbond tussen kwetsbaarheid en veerkracht…
Mooi Rob.
Ben, je treft me in het hart. Ook ik denk veel aan mijn vroegere werkplek en vraag me af hoe het er daar aan toegaat. Mijn bewondering voor al die keiharde werkers is groot.
Ook in het hospice waar ik vrijwilliger ben wordt keihard gewerkt om de zieke gasten een hart onder de riem te steken, zowel mentaal als fysiek. Er mag maar één persoon tegelijk bij ze op bezoek, maar dat is tenminste iets. Ze zijn niet alleen, zolang de regels niet worden aangescherpt tenminste.
En jouw dochters en moeder. Wat zorgen en compassie betreft ben jij “caught in the middle”. Maar zorg ook goed voor jezelf. Ook jij maakt deel uit van die hulptroepen!
Samen staan we sterk en samen komen we hier doorheen. Al die clichés zijn maar al te waar. Bevreemdend en bizar blijft het intussen wel. Ook al als je je realiseert hoeveel doden jaarlijks de griep kost, en het verkeer niet te vergeten. Dat vinden we kennelijk gewoon, of collateral damage, of we wijden er nooit één gedachte aan, dat is misschien nog wel het meest gênante.
Geniet alvast van je toekomstige nieuwe rol en laat ons gauw weten hoe het is gegaan!
Jouw reacties zijn het altijd waard om naar uit te kijken. Ook deze weer. Heel veel dank. En de voorpret van ‘het opa zijn’ is ieder geval groot, ook daar zie ik naar uit. Ik laat je weten hoe het is gegaan. Wie weet zit er een blogonderwerp in… 😊
Ben Chapeau!
Maar vergeet ook de mensen in de Thuiszorg niet, die moeilijk 1,5 meter van hun toevertrouwde cliënten kunnen blijven, als die bijv. onder de douche verzorgd moeten worden!
Dankzij mijn geslaagde knie-operatie kan ik – 81! – met die ‘bionische knie’ ook nog in ons Hospice – zelfs extra! – diensten draaien; ook binnen die 1,5 meter!
Gelukkig, want met mijn goede conditie kan ik tenminste ook een tegenwicht bieden aan onze gezamenlijke vijand! Yin-Yang; Het licht van de Liefde zal altijd de duisternis verdrijven!
Laten wij dus hoopvol blijven en elkander helpen ‘over’ dit ‘lijden’ heen te komen!
De focus van mijn blog ligt op de ziekenhuismedewerkers, maar in feite breder: alle zorgmedewerkers. Daar horen de mensen in de thuiszorg zeker bij. Maar eigenlijk ligt de focus nog breder: op iedereen die de maatschappij momenteel draaiende houdt. Wat dacht je bijvoorbeeld van de schoonmakers in de ziekenhuizen? Zij zijn heel belangrijk voor de hygiëne. Maar ook vervoerders, ict’ers (thuiswerken), winkelpersoneel, politie et cetera.
En dan nog beperk ik me te veel. Mijn waardering geldt ook individuele mensen die tot de ‘hulptroepen’ behoren. Bijvoorbeeld mensen van boven de 80 jaar die met een bionische knie goed werk doen in een hospice. Chapeau Piet Hein!
Dag Ben, dank voor je krachtige en integere blog.
Treffend vind ik de staande ovatie die wordt gevraagd voor de aanpak van diegenen die aan de frontlinie staan.
Als slechts een schakel tussen directe familieleden en verplegend personeel werk ik binnen een Intensive Care-afdeling, binnen het LUMC. Daarnaast maak ik muziek middels korte muzikale interventies in de meest kwetsbare omstandigheden, waaronder soms bij iemand die in quarantaine ligt. Het maakt me kwetsbaar en nog afhankelijker van geloof in Léven wat nodig is ‘bij zowel het stappen op de fiets op weg naar een zorgvraag’, als het ‘in functie zijn als verloskundige een bevalling in te leiden’. Wellicht met velen hoop ik dat dít Leven deze pandemie uiteindelijk zal kunnen verslaan.
Linksom of rechtsom, ik hoop ook dat we deze pandemie snel onder controle hebben. Tot die tijd hebben we naast medisch personeel troost nodig. Bijvoorbeeld via muziek. Jij verenigt beide.